Η επιτήρηση της Ελλάδας
και της Κύπρου «πατάει γκάζι» και σκληραίνει, παρά την ψευδή εικόνα
που δίνουν Σαμαράς και Αναστασιάδης. Δυστυχώς, η πίεση αγγίζει πια,
είτε άμεσα είτε έμμεσα, και τα εθνικά θέματα, που μπαίνουν σε φάση
«επιτάχυνσης». Παράλληλα, οι όροι της «μνημονιακής» διαχείρισης στις
δύο χώρες άπτονται της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας, αλλά και της................
μελλοντικής δυνατότητας να ανακάμψουν.
Στην Ελλάδα οι δανειστές βάζουν στο χέρι το τραπεζικό σύστημα δεσμεύοντας τη ρευστότητα προς όφελος των συνδεδεμένων με αυτούς επιχειρηματικών συμφερόντων, τις λαϊκές καταθέσεις, αλλά και την υποθηκευμένη στις τράπεζες ιδιωτική περιουσία. Στην Κύπρο, αν αληθεύουν τα χθεσινά ρεπορτάζ Reuters και άλλων, ήδη «καπάρωσαν» τα αποθέματα χρυσού.
Στην Ελλάδα η αδυναµία της ελληνικής κυβέρνησης να ασκήσει τον στοιχειώδη έλεγχο της οικονομίας έχει μετατρέψει τη Θράκη σε πεδίο ανεξέλεγκτης τουρκικής διείσδυσης. Στην Κύπρο ήδη το ψευδοκράτος, εκμεταλλευόμενο το κυπριακό «σοκ και δέος», επιχειρεί την ντε φάκτο ισχυροποίησή του.
Η ελληνική ΑΟΖ δεν επιτρέπεται να ανακηρυχθεί αν δεν προηγηθεί ένα είδος διευθέτησης με την Τουρκία, και το Καστελόριζο τείνει να «εξαφανιστεί» από τον χάρτη και, επιπλέον, με τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης, θεωρείται όχι ελληνική, αλλά... «ευρωπαϊκή». Στην Κύπρο αμφισβητούνται ή ξηλώνονται μεθοδικά οι συμφωνίες που γνωρίζαμε - ακόμη και για την οριοθέτηση της ΑΟΖ - για τα ενεργειακά, ενώ οι ΗΠΑ πιέζουν για διευθετήσεις και άρση των εντάσεων (Τουρκία - Κούρδοι, Τουρκία - Ισραήλ) προσφέροντας ανάσες στην Άγκυρα και σφίγγοντας την τανάλια σε Αθήνα και Λευκωσία.
Επιπλέον, στην Ελλάδα επανέρχεται, εν μέσω όλων αυτών, η πίεση για επίλυση του θέματος με την τελική ονομασία της ΠΓΔΜ, ενώ στην Κύπρο η πορεία προς την επαναφορά ενός νέου σχεδίου τύπου Ανάν γίνεται κατηφορική.
Καθώς πλέον επιβεβαιώνεται η χρόνια προειδοποίηση του «Ποντικιού» ότι τα μνημόνια δεν έχουν μόνο δραματικές επιπτώσεις, αλλά δημιουργούν και εθνικούς κινδύνους, είναι προφανές πως η συζήτηση περί της ανάγκης αξιόπιστων και σοβαρών διεθνών συμμαχιών, που σταδιακά και καθυστερημένα ανοίγει, πρέπει επιτέλους να λάβει σάρκα και οστά. Τώρα, πριν να είναι πολύ αργά...
μελλοντικής δυνατότητας να ανακάμψουν.
Στην Ελλάδα οι δανειστές βάζουν στο χέρι το τραπεζικό σύστημα δεσμεύοντας τη ρευστότητα προς όφελος των συνδεδεμένων με αυτούς επιχειρηματικών συμφερόντων, τις λαϊκές καταθέσεις, αλλά και την υποθηκευμένη στις τράπεζες ιδιωτική περιουσία. Στην Κύπρο, αν αληθεύουν τα χθεσινά ρεπορτάζ Reuters και άλλων, ήδη «καπάρωσαν» τα αποθέματα χρυσού.
Στην Ελλάδα η αδυναµία της ελληνικής κυβέρνησης να ασκήσει τον στοιχειώδη έλεγχο της οικονομίας έχει μετατρέψει τη Θράκη σε πεδίο ανεξέλεγκτης τουρκικής διείσδυσης. Στην Κύπρο ήδη το ψευδοκράτος, εκμεταλλευόμενο το κυπριακό «σοκ και δέος», επιχειρεί την ντε φάκτο ισχυροποίησή του.
Η ελληνική ΑΟΖ δεν επιτρέπεται να ανακηρυχθεί αν δεν προηγηθεί ένα είδος διευθέτησης με την Τουρκία, και το Καστελόριζο τείνει να «εξαφανιστεί» από τον χάρτη και, επιπλέον, με τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης, θεωρείται όχι ελληνική, αλλά... «ευρωπαϊκή». Στην Κύπρο αμφισβητούνται ή ξηλώνονται μεθοδικά οι συμφωνίες που γνωρίζαμε - ακόμη και για την οριοθέτηση της ΑΟΖ - για τα ενεργειακά, ενώ οι ΗΠΑ πιέζουν για διευθετήσεις και άρση των εντάσεων (Τουρκία - Κούρδοι, Τουρκία - Ισραήλ) προσφέροντας ανάσες στην Άγκυρα και σφίγγοντας την τανάλια σε Αθήνα και Λευκωσία.
Επιπλέον, στην Ελλάδα επανέρχεται, εν μέσω όλων αυτών, η πίεση για επίλυση του θέματος με την τελική ονομασία της ΠΓΔΜ, ενώ στην Κύπρο η πορεία προς την επαναφορά ενός νέου σχεδίου τύπου Ανάν γίνεται κατηφορική.
Καθώς πλέον επιβεβαιώνεται η χρόνια προειδοποίηση του «Ποντικιού» ότι τα μνημόνια δεν έχουν μόνο δραματικές επιπτώσεις, αλλά δημιουργούν και εθνικούς κινδύνους, είναι προφανές πως η συζήτηση περί της ανάγκης αξιόπιστων και σοβαρών διεθνών συμμαχιών, που σταδιακά και καθυστερημένα ανοίγει, πρέπει επιτέλους να λάβει σάρκα και οστά. Τώρα, πριν να είναι πολύ αργά...