Μία κατάφαση και δύο ερωτήσεις συγκροτούν το πλαίσιο του άτυπου διαλόγου που διεξάγεται ανάμεσα στην κοινωνία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ξεκαθαρίζει ότι θέλει να κυβερνήσει και οι πολίτες αναρωτιούνται αν μπορεί να το κάνει και με ποιους θα το κάνει. Είναι η πρώτη φορά που κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς δηλώνει ότι θέλει να κυβερνήσει...Μέχρι τώρα η πέραν της Σοσιαλδημοκρατίας, Αριστερά, βολευόταν στο ρόλο της καταγγελίας και της διαμαρτυρίας και παρέπεμπε το θέμα της εξουσίας στο απώτερο μέλλον, όταν οι συνθήκες θα είναι ευνοικές. Οι ψηφοφόροι εκτίμησαν την αλλαγή στάσης και του έδωσαν υψηλά ποσοστά. Το πρώτο βήμα έχει γίνει.
Ωστόσο, απομένουν άλλα δύο, που είναι και τα πιο κρίσιμα. Δεν αρκεί να θέλεις, πρέπει και να αποδείξεις ότι μπορείς. Στο σημείο αυτό τα πράγματα δυσκολεύουν. Για να πείσεις ότι είσαι σε θέση να κυβερνήσεις πρέπει να διαθέτεις σχέδιο, ηγετική ομάδα και συμμάχους. Το σχέδιο δεν είναι συρραφή παχυλών υποσχέσεων ούτε κατάλογος καλών προθέσεων. Είναι ολοκληρωμένες προτάσεις, ιεραρχημένες και κοστολογημένες. Προς την κατεύθυνση αυτή κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως χωρίς εσωτερικές αντιστάσεις.
Είναι εμφανής η προσπάθεια του οικονομικού επιτελείου του να μιλήσει με ρεαλιστική γλώσσα, να απαλείψει από το δημόσιο λόγο του κόμματος τις πιο ακραίες και ανεδαφικές αντιλήψεις, να μειώσει το ειδικό βάρος των συνιστωσών -που επιμένουν στη γραμμή της ιδεολογικής καθαρότητας- και να εξουδετερώσει την προπαγάνδα του αντιπάλου ότι αν πάρει την εξουσία θα σύρει τη χώρα σε επικίνδυνες περιπέτειες. Δεν θα είναι εύκολη η μάχη. Θα υπάρξουν συγκρούσεις και απώλειες στην πορεία –κάθε μετάβαση προκαλεί κλυδωνισμούς- ωστόσο φαίνεται πώς η ηγεσία έχει πάρει το προβάδισμα.
Το άλλο πρόβλημα που καλείται να λύσει η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι πολιτικές συμμαχίες. Η προβολή της αντίθεσης μνημόνιο-αντιμνημόνιο απέδωσε το προηγούμενο διάστημα και εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 27%. Σήμερα, όμως, το επίμαχο θέμα είναι «με ποιους μπορείς να συνεργαστείς;».
Αν ήταν εφικτός ο στόχος της αυτοδυναμίας, την απάντηση θα την έδινε η ζωή. Όμως αυτό, εκτός απροόπτου, δεν είναι δυνατόν να συμβεί. Κυβέρνηση συνεργασίας με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» δεν θα έχει τύχη, ακόμη κι αν βγαίνουν οι αριθμοί, γιατί ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους «ΑΝ.ΕΛ» η διαφορά είναι χαώδης. Κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και τη συνδρομή του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ -κάτι που εύχεται το «Αριστερό Ρεύμα» – δεν μπορεί να προκύψει. Το ΚΚΕ αρνείται κατηγορηματικώς κάθε συζήτηση, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αμφίβολο αν θα βρίσκεται στη Βουλή.
Όπως είναι τα πράγματα σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συνομιλητές. Κι αυτό το συνειδητοποιούν στην Κουμουνδούρου και αναζητούν διεξόδους. Χωρίς σαφή απάντηση στο συγκεκριμένο θέμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να ξεκολλήσει από τα ποσοστά που παίρνει στις δημοσκοπήσεις.
Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι το τελευταίο διάστημα επιχειρείται με διακριτικό τρόπο να πέσουν οι τόνοι με την ΔΗΜΑΡ και να αποκλιμακωθεί η ένταση. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η κίνηση βρίσκει ανταπόκριση. Τόσο η ομιλία του Φώτη Κουβέλη την Πέμπτη στον «Κεραμεικό», όσο και το άρθρο του γραμματέα της ΔΗΜΑΡ, Σπύρου Λυκούδη, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» [15-3-2013] δείχνουν ότι κάτι αλλάζει στις σχέσεις των δύο κομμάτων.
Είναι νωρίς να μιλήσει κανείς για πλήρη εξομάλυνση και πρέπει να γίνουν αρκετά βήματα και από τις δύο πλευρές, ωστόσο η ατμόσφαιρα είναι λιγότερο βαριά συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν.
Γράφει: Τάσος Παππάς