Πέθαναν Θεέ μου. Ο διαλυμένος ψυχισμός και το φτωχό μου τσερβέλο δεν το αντέχουν. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ, δεν μπορώ να το αναλύσω. Δεν θέλω να το αναλύσω.
Σήμερα Χάρο έχουμε. Μαύρα όλα, σαν τη στάχτη που τα δηλητηρίασε, σαν τα σύννεφα που στοίχειωσαν τον ουρανό μας. Δυο λόγια μόνο και σωπαίνω.
Άλλα δυο παιδιά προστέθηκαν στην άθλια λίστα των παράπλευρων απωλειών του Μνημονίου. Εισέπνευσαν δηλητήριο στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να μην κρυώνουν. Είκοσι........
χρονών παλικάρια ρε. Σαν τα κρύα τα νερά. Σαν τον Ψηλορείτη.
Τα αυτονόητα γίνανε αδύνατα σε μια χώρα διαλυμένη. Τα στοιχειώδη γίνανε δαιδαλώδη. Και η ζεστασιά μετατράπηκε σε πρωτόγονο ενοχικό κυνήγι μαμούθ και δεινοσαύρων.
Παρά τις επιταγές της Τρόικας, που τα υποχρέωσε σε καταναγκαστικά κρυοπαγήματα, μήπως και βγουν τα γαμωνούμερά της, πέντε φοιτητές τόλμησαν να αντιδράσουν. Και το πλήρωσαν με τις ζωές τους.
Ο εγχώριος κλόουν Άδωνις, με τρόπο εμετικό κατηγόρησε τα ίδια τα παιδιά, λέγοντας παν’ – κατ’ ότι ας πρόσεχαν να μη βάλουν την ψησταριά μέσα στο σπίτι, απενοχοποιώντας τις τρισάθλιες βαρβαρότητές της μπλε και πράσινης μεταπολιτευτικής μπίχλας.
«Μην κλαις, έρμε πατέρα, για το παλικάρι σου που έφυγε. Μην έχεις τύψεις για τα χρήματα που δεν είχες, ώστε να βάλει το παιδί πετρέλαιο. Θύμα του πολέμου τους είσαι, καψερέ.
Στην προσευχή σου να εύχεσαι καθημερινά ένα πράμα μονάχα. Όταν έρθει η ώρα της κρίσης και για σένα, και εγκαταλείψεις τα μάταια εγκόσμια, να ανοίξουν ορθάνοιχτες οι πύλες της κολάσεως για να μπεις. Δεν είναι κατάρα, καλέ μου.
Μόνο έτσι θα έχεις την ευκαιρία να συναντήσεις τους δολοφόνους του παιδιού σου από κοντά και να λυτρωθεί η ψυχή σου. Τους ξέρεις και τους ξέρω. Καλή σου τύχη.
Όσο για το παλικάρι σου μη σκας. Ήδη κλωτσάει μια πάνινη μπάλα σε μια αλάνα στον παράδεισο, παρέα με τα καμένα αγγελούδια της Καβάλας…»
ΥΓ: Χύθηκε κι άλλο αίμα. Καταλάβετέ το να πάρει η οργή: ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ…