Ο «ρεαλισμός» του νέου φορολογικού νόμου : με μάγια και μαντζούνια αναζητά ανύπαρκτα δημόσια έσοδα

Σχολιανά 183

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης :

 

«...Η κλασική οικονομική επιστήμη αριστοποιεί αυτό που ήδη υπάρχει, όπως κάνει και η παραδοσιακή οικονομική θεωρία μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των οπαδών των θεωριών του Κέυνς, του Φρήντμαν και των υποστηρικτών της θεωρίας της προσφοράς. Επικεντρώνεται στη μέγιστη απόδοση των ήδη υπαρχόντων πόρων και στοχεύει στη δημιουργία ισορροπίας. Αδυνατεί ν’ αντιμετωπίσει τον.........

επιχειρηματία και γι’ αυτό τον αποπέμπει στο μυστηριώδες βασίλειο των «εξωτερικών παραγόντων», μαζί με το κλίμα, τον καιρό, τις κυβερνήσεις και την πολιτική, τους λοιμούς και τους πολέμους, αλλά επίσης και την τεχνολογία. Ο παραδοσιακός οικονομολόγος, πέρα από σχολές και «ισμούς», δεν αρνείται, βέβαια, ότι αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες υπάρχουν ή ότι παίζουν ρόλο. Αλλά δεν ανήκουν στον κόσμο του κι ούτε υπολογίζονται στο μοντέλο του, στις εξισώσεις ή στις προβλέψεις του...»

Peter F. Drucker : Καινοτομία και Επιχειρηματικότητα, εκδ. ΑΣΕ Α.Ε., Θεσσαλονίκη, 1990, σελ. 41

«…Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ανόητο από τον συχνά επαναλαμβανόμενο ισχυρισμό ότι «το μάνατζμεντ το μόνο που κάνει είναι να προσαρμόζει την επιχείρηση στις δυνάμεις της αγοράς». Το μάνατζμεντ όχι μόνο εντοπίζει αυτές τις «δυνάμεις», το μάνατζμεντ τις δημιουργεί μέσα από τις δικές του δραστηριότητες...»

Peter F. Drucker : The Practice of Management, Heinemann, London, 1954, sel. 32

Αν κάτι προσπαθούν τα τελευταία δυόμιση χρόνια του Μνημονίου να μας «πουλήσουν» οι οπαδοί του, είναι ο «ρεαλισμός», που μεταφράζεται κυρίως με μια διαπίστωση και ένα επαγόμενο από την ίδια τη διαπίστωση ερώτημα προς τους αντιμνημονιακούς : η διαπίστωση είναι ότι το Μνημόνιο είναι «μονόδρομος» (κάτι που παραπέμπει ευθέως σε μια μεταφυσική κατάσταση των πραγμάτων, όπου κυριαρχούν οι μοίρες και τα πεπρωμένα), και η ερώτηση είναι «εσείς τι προτείνετε», μια ερώτηση που βεβαίως, πέραν της άφατης ανοησίας που περιέχει όταν τη θέτουν με το δεδομένο ότι χορηγούν, όπως οι ίδιοι ομολογούν, στον ασθενή ένα φάρμακο που τον σκοτώνει, δεν έχει κα νόημα συζήτησης όταν τίθεται από οπαδούς μιας μεταφυσικής κατάστασης πραγμάτων, όπως είναι οι οπαδοί του «μονόδρομου» : είναι σαν να συζητάς με «επιχειρήματα» με έναν «ελέω Θεού» μονάρχη του Μεσαίωνα, ότι δυνάμει κανενός «θείου ελέους» δεν κυβερνά, μα κυβερνά δυνάμει της γυμνής δύναμης και της θεσμικά επιβεβλημένης αμάθειας και θρησκοληψίας των υπηκόων του.

Αυτού του τύπου είναι ακριβώς ο «ρεαλισμός» που πουλάνε οι σύγχρονοι «ελέω Μονοδρόμου» οπαδοί της σχετικής αυτής άρτι εγκαθιδρυθείσας στη χώρα ΑΠΌ ΞΕΝΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΥΣ Εκκλησίας και θρησκείας, που εκστράτευσαν εδώ, στους νέους Άγιους Τόπους, για να τους «απελευθερώσουν» από τα δεσμά της διαφθοράς και της ανικανότητάς τους, προσκεκλημένοι μάλιστα από ντόπιους ηγεμόνες, που έκριναν ότι έπρεπε να θεραπεύσουν τα οικεία δεινά τους, με τη βοήθεια ξένων «συμμάχων», επιλέγοντας ως τέτοιους, ακριβώς εκείνους που ταίριαζαν και περισσότερο με την ιδιοσυγκρασία και φιλοσοφία τους.

Και αυτού του τύπου «ρεαλισμό», μας πουλά το «νέο» φορολογικό νομοσχέδιο που πρόκειται να ψηφιστεί τις επόμενες μέρες στη Βουλή, αφού προηγούμενα έλαβε την έγκριση των ΞΕΝΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΩΝ, που ξεχάσαμε να πούμε, πως αποδέχτηκαν τη «πρόσκληση» της «σωτηρίας» της χώρας, αφού προηγούμενα απαίτησαν και τα κλειδιά της διαχείρισης των οικονομικών της, ΚΑΙ ΑΡΑ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, αφού δεν υπάρχει μέρος της κρατικής διοίκησης που ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ να μην έχει ανάγκη να στηριχτεί οικονομικά από το κεντρικό δημόσιο ταμείο.

Ο νέος προϋπολογισμός, όπως και όλοι οι προηγούμενοι, που ζωή νάχουν, μαζί με άλλες επιμέρους φορολογικές παρεμβάσεις, μέσα σε δυόμιση χρόνια κοντεύουν να φτάσουν τον αριθμό των φορολογικών αλλαγών ολόκληρης της προηγούμενης δεκαετίας, αν όχι δεκαπενταετίας, φυσικά, δεν αντέχει σε κανενός είδους «τεχνοκρατική» προσέγγιση, πόσο μάλλον ανάλυση.

Και δεν αντέχει σε κανενός είδους ανάλυση, διότι είναι ένας προϋπολογισμός, που στηρίζεται σε μάγια και ευσεβείς πόθους, αναμένοντας να βρέξει ο Ουρανός, δημόσια έσοδα, ΑΠΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ ΠΗΓΕΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ!

Και είναι ανύπαρκτες, διότι Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΠΟΥ ΘΕΣΜΙΚΑ ΑΡΜΕΓΕΤΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ εδώ και δεκαετίες και πεντηκονταετίες, δηλαδή, ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ, πολύ απλά, έχει ήδη καταρρεύσει και είναι ετοιμοθάνατη.

Άλλωστε, πόσο πολύ θα πέσω έξω, αν στοιχηματίσω, ότι ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΗΝΕΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΙΣΧΥΣΕΙ, ΑΦΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΞΩΚΕΙΛΕΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ, ακριβώς, όπως σχεδόν κάθε τρίμηνο πληροφορούμαστε ότι επίκεινται νέα μέτρα, ΔΙΟΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΔΕΝ ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ;

Βεβαίως, εδώ, οφείλω να διορθώσω κάπως τα όσα υποστήριξα μόλις παραπάνω, ώστε να είμαι σύμφωνος με όσα υποστήριξα σε άλλα άρθρα μου για το ίδιο θέμα.

Δηλαδή, ότι μπορεί να μην υπάρχει ΕΜΦΑΝΗΣ λογική στον προϋπολογισμό, υπάρχει όμως λογική στις ΜΗ ΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΟΥ, που είναι όμως πασιφανής στη συνολική μνημονιακή πολιτική.

Υπενθυμίζω ότι όπως έχω υποστηρίξει σε πρόσφατο άρθρο μου, ο προϋπολογισμός αξιώνοντας έσοδα από ανύπαρκτα εισοδήματα, ΑΝΤΙ ΝΑ ΔΙΕΥΡΥΝΕΙ ΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΕΣΟΔΩΝ ΟΣΩΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΗΝ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ, ΤΗΝ ΕΙΣΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ,  αφού αυτοί ακριβώς είναι που πρέπει να διαφυλαχθούν, απλά, αυτό που κάνει, είναι, ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ «ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ», κάτι που δεν φαίνεται στον προϋπολογισμό, αλλά είναι κάτι που οι ολετήρες της μικρομεσαίας τάξης, το γνωρίζουν ως πραγματικότητα και από την οποία προσδοκούν να πετύχουν σ’ ένα βαθμό τους στόχους τους. Περί τίνος πρόκειται λοιπόν; Όπως λοιπόν έχω υποστηρίξει, ο στόχος πλέον είναι, αφού αποστραγγισθούν πλήρως τα εισοδήματα υπό μορφή μισθών, συντάξεων και μικρομεσαίων κερδών, να υποχρεώσουν τη θνήσκουσα αγελάδα, να αρχίσει, προκειμένου να επιβιώσει, να εκποιεί περιουσιακά στοιχεία μπιτ παρά, και ΚΥΡΙΩΣ, να καταναλώνει τις όποιες καταθέσεις της, όχι βέβαια από τους τόκους, αλλά από το ίδιο το κεφάλαιο, και μάλιστα με ρυθμούς που είναι βέβαιο, ότι πολύ σύντομα θα έχουν ΕΜΜΕΣΑ ΠΛΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΛΕΗΛΑΤΗΘΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΕΘΕΣΕΙΣ ΠΕΡΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ.

Όπως έχω τονίσει σε προηγούμενα άρθρα μου, Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ, ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ.

Οι ΞΕΝΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΙ που επιβάλλουν αυτή την πολιτική, είναι εξπέρ στο είδος, και με μακραίωνη εμπειρία στο πώς να αφαιμάζουν ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ, ξένες οικονομίες, οικονομίες βέβαια που ταυτόχρονα αναφέρονται σε κράτη ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.

Συνεπώς, όσο τούτοι οι σταυροφόροι παραμένουν όπως παραμένουν στη χώρα, δεν θα μας βυθίζουν απλά ολοένα και περισσότερο στην εξαθλίωση, που θα είναι ευθέως ανάλογη της συντελούμενης λεηλασίας των εθνικών μας πόρων και των εισοδημάτων, των καταθέσεων και λοιπών περιουσιακών στοιχείων της μικρομεσαίας τάξης, αλλά, ταυτόχρονα, θα επιδιώκουν την πλήρη κοσοβοποίηση του ελληνικού κράτους, πέραν άλλων εθνικών δεινών, που επί του παρόντος, δεν τολμάμε ούτε να εκφέρουμε, αν και πού και πού τα ψιθυρίζουμε. (Επίσης έχω υποστηρίξει σε προηγούμενα άρθρα μου, ότι και οι μεγαλοοικονομικοί παράγοντες του τόπου, ίσως κάποια στιγμή ξυπνήσουν απότομα όταν διαπιστώσουν ότι και τα δικά τους «σπίτια» πιθανώς να μην είναι τέτοιων προδιαγραφών ώστε ν’ αντέξουν ένα «σεισμό» πρωτόγνωρο ακόμα και γι’ αυτούς. Αλλά, για την οικονομία της παρουσίασης, δεν θα επεκταθώ άλλο σ’ αυτό στο παρόν άρθρο.)

Και να κλείσω με μια σταθερή θέση μου : ΚΑΝΕΙΣ, ΠΟΤΕ, ΔΕΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕ ΚΑΜΙΑ ΝΟΜΙΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗΣ ΜΙΑΣ ΞΕΝΗΣ ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ.

Βέβαια, η παραπάνω θέση, ισχύει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για όσους θεωρούν τη Τρόϊκα ΞΕΝΗ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, και σε καμιά περίπτωση όσους τους θεωρούν «συμμάχους», «φίλους», πολύ δε περισσότερο, «ευλογία» και «ευκαιρία» για το τόπο.