Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΙΝΑΙ η αδράνεια όρος της
φυσικής, είναι και της πολιτικής. Όπως την ξέρουμε στην Ελλάδα των «παραδόσεων»
που κρατάμε και των παραδόσεων που ξεχνάμε. Ξέσπασε η κρίση και μας βρήκε σε
πλήρη…ανάπτυξη. Με τη διαφθορά να καλπάζει, στην Ελλάδα-σκουπιδότοπο των
μεγαλόσχημων και των «παρακατιανών» φοροκλεφτών. Σε.....
Κράτος που το πολεμήσαμε
βάναυσα, περιέπεσε σε κώμα και δεν λέει να ξυπνήσει.
Η πολιτική, λοιπόν, αδράνεια
μας κρατάει σε…ομηρεία, σε σχέση με το παρελθόν. Με καθολική αντίδραση για την
αλλαγή και με πίστη στις «παραδόσεις». Δεν αλλάζεις σ’ ένα βράδυ το σάπιο
σύστημα, τις δομές και τη νοοτροπία. Σε εποχή που ο καπιταλισμός, με τα πρότυπα
και τις…αρχές του, σφήνωσε στο μυαλό του κάθε μεροκαματιάρη πως μπορεί να ζει
σαν άρχοντας και τους λαούς παραδομένους στην ύλη που την αγοράζουν εύκολα και
την ξοφλούν αγκομαχώντας.
ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ελληνικά με τα
εισαγόμενα στα ράφια, επιμένουμε συνδικαλιστικά, κομματικά, «ιδεολογικά». Με
τους συνδικαλιστές, έχοντας τον πρώτο, λόγο να «δικάζουν» επίορκους του
δημοσίου και να τους αθωώνουν, κόμματα που (διο)ορίζουν, ποσοστιαία, σε πόστα
«ημετέρους» και αντιπολίτευση να ζητάει επίμονα εκλογές.
ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΑΜΕ θεσμούς «στα
χαρτιά» και νόμους (πολυνομία) ασαφείς, δαιδαλώδεις και…ανεφάρμοστους. Με την
ελληνική μαγκιά της βάσης και της κορυφής, εκπεφρασμένη ανάλογα, να θριαμβεύει,
σε συνθήκες ατιμωρησίας. Είχαμε το φορολογικό «σύστημα» της φοροδιαφυγής και
των ακαταδίωκτων φοροκλεφτών. Κάτι καινούριο γεννιέται (απ’ την ανάγκη), σκεφθήκαμε,
και περιμέναμε το καινούριο. Το φρέσκο των «διαβουλεύσεων» της μιας βραδιάς. Η
αδράνεια που λέγαμε…
ΒΑΣΙΣΤΗΚΑΜΕ σε «ίδιες»
δυνάμεις, σαν να μη διδαχτήκαμε τίποτα απ’ το παρελθόν, τα παθήματα και τις
αμαρτίες που μας βαραίνουν, ατομικά και συνολικά, αναλογικά και.. κατά την
φοροκλοπή του έκαστος. Το παλιό «σύστημα», καμουφλαρισμένο και πασπαλισμένο με
τη χρυσόσκονη του λαϊκισμού θα…συλλάβει την φορολογητέα ύλη. Όπως τόσα χρόνια,
με τις κομματικές εύνοιες και τις γνωριμίες, τη μίζα να φουσκώνει τσέπες κάποιων
επίορκων εφοριακών και τους (ιδιώτες) φοροκλέφτες κάθε βαθμίδας να στήνουν
πάρτι.
ΔΕΝ τα χαλάς εύκολα με τον
φίλο, δεν καταδιώκεις τον φοροφυγά χωρίς «κίνητρο», δεν κάνεις το καθήκον σου,
ως διωκτική αρχή, χωρίς κίνητρα. Κι ούτε σου καίγεται καρφί για τα άδεια
κρατικά ταμεία. Γιατί ν’ αλλάξουν τα φορολογικά μας και πώς ν’ αλλάξουν;
ΤΟ ξανάπαμε. Με ξένους σε
πόστα και με δοτή «εξουσία». Σε ρόλο φοροθηρευτή για λογαριασμό μας. Με το δικό
τους μοντέλο προσαρμοσμένο στην Ελλάδα, αλλά όχι στη νοοτροπία των ελλήνων.
Χωρίς την κομματική χειραγώγηση, χωρίς τον πειρασμό της…γνωριμίας.