KAFENEIO-GR

Ο Τούρκος Πιανίστας Fazil Say

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

 

Σήμερα δικάζεται στην Τουρκία ο διεθνούς φήμης πιανίστας Fazil Say με την κατηγορία: «προσβολή του Ισλάμ και των πιστών του με παράλληλη απαξίωση των θρησκευτικών αξιών». Το έγκλημά του; Τον περασμένο Απρίλιο έγραψε στο Twitter: «η απογευματινή προσευχή του Μουεζίνη διήρκεσε σήμερα μόνο 22 δευτερόλεπτα….. Γιατί ήταν τόσο γρήγορος ; Μήπως κάποια ερωμένη; Μήπως.......

κανένα ρακί στο τραπέζι»; Ο διάσημος καλλιτέχνης είχε  πει πολλές φορές κατά το παρελθόν ότι είναι άθεος.

Ως γνωστόν, η Τουρκία ανήκει στις λίγες χώρες στον κόσμο όπου από το 1924 είναι συνταγματικά κατοχυρωμένος ο διαχωρισμός Θρησκείας και Κράτους και απαγορεύονται η διδασκαλία του  Κορανίου και τα θρησκευτικά σύμβολα σε σχολεία και γενικώς σε δημόσια κτίρια. Ο Fazil Say, λόγω των συχνών ταξιδιών του στο εξωτερικό δεν κατάλαβε  προφανώς τις αλλαγές που έχουν συμβεί στην Τουρκική κοινωνία, ή νόμισε πως έχει τη δύναμη και το κύρος του Ατατούρκ.

Μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Δημιουργό του  τουρκικού κράτους για τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων (στη δική μου την οικογένεια είχαμε πάνω από δέκα νεκρούς), αλλά σίγουρα δεν μπορεί να πει πως δεν είχε τα κότσια να τα βάλει με το Ισλάμ «σε μια κοινωνία αναλφάβητων ποιμένων και στρατιωτών»(λόγια του Ατατούρκ), ο οποίος είχε πει για το Ισλάμ: «Το Ισλάμ ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αυτή η θρησκεία ποιμένων ενός πολεμοκάπηλου παιδόφιλου είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη για το έθνος μας. Για περισσότερα από 500 χρόνια, οι κανόνες και οι θεωρίες ενός  γέρου Αραβα σεΐχη (Μωάμεθ) και οι ερμηνείες που έδωσαν στους κανόνες αυτούς γενεές βρώμικων και αμόρφωτων μουσουλμάνων στην Τουρκία, πήραν τη μορφή αστικών και ποινικών νόμων. Οι πιο απλές καθημερινές πράξεις ενός  πολίτη, το φαγητό του, οι ώρες ανάπαυσης και ύπνου, τα ήθη και έθιμά, ακόμα και οι πιο προσωπικές του σκέψεις ρυθμίζονται απ’ αυτήν τη θρησκεία με μορφή συντάγματος. Το Ισλάμ, αυτή η παράλογη θεολογία των Βεδουίνων είναι βαθιά ανήθικη, είναι ένα πτώμα σε σήψη, που δηλητηριάζει τη ζωή μας. Ο πληθυσμός της Τουρκικής Δημοκρατίας, διεκδικεί την απαίτηση να είναι πολιτισμένος, να αποδεικνύει τον πολιτισμό του, με τις ιδέες του και τη νοοτροπία του μέσα από την οικογενειακή του ζωή και γενικώς μέσα από τον τρόπο ζωής του». (Πηγή:Jacques Benoist-Méchin, “Mustafa Kemal. La mort d’un Empire”, 1954).

Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Ατατούρκ το 1929 στον Ελβετό συγγραφέα  Emil Ludwig) έλεγε επίσης: «Αναρωτιέσαι γιατί τα τζαμιά άδειασαν τόσο γρήγορα παρότι κανένας νόμος δεν απαγορεύει την επίσκεψη σ’ αυτά; Οι  Τούρκοι δεν ήταν ποτέ Μουσουλμάνοι. Ηταν από τη φύση τους ποιμένες και τα μοναδικά πράγματα που αναγνώριζαν οι ποιμένες  ήταν ο ήλιος, τα σύννεφα και τα αστέρια. …… Θα σας δείξω τώρα το Κοράνι, το οποίο μεταφράσαμε για πρώτη φορά στα τουρκικά καθώς και τη ζωή του Μωάμεθ, για να γνωρίζουν οι άνθρωποι ότι λίγο-πολύ παντού τα ίδια γράφονται και πως το μόνο που ενδιαφέρει τους κληρικούς του Ισλάμ είναι να είναι το πιάτο τους γεμάτο».

Και για την Ιστορία, είναι καλό εδώ να επισημανθεί ότι η Τουρκία ήταν το τέταρτο κράτος στον κόσμο που κατοχύρωσε συνταγματικά το διαχωρισμό Κράτους και Θρησκείας και για το διαχωρισμό αυτό στο σύνταγμά της χρησιμοποίησε τον όρο Laisizm ή Laiklik  από το ελληνικό «λαϊκισμός» ή «Λαϊκός», που σημαίνει αυτός που δεν ανήκει στον Κλήρο.

 Τα μοναδικά κράτη στον κόσμο που έχουν κατοχυρώσει συνταγματικά το διαχωρισμό Κράτους και Θρησκείας είναι:

• Αλβανία
• Εκουαντόρ (2008)
• Γαλλία (1905)
• Ιαπωνία (1947)
• Κορέα
• Μεξικό (1917)
• Κατεχόμενη Κύπρος (1983)
• Τουρκία (1924)
• Κούβα (1959)
• Κίνα
• Κοσσυφοπέδιο
• Πορτογαλία (1976)
• Ουρουγουάη (1964)