Ο Πολ Τόμσεν και η τρόικα ζητούν την απόλυση 15.000 δημοσίων υπαλλήλων. Η κυβέρνηση αντιστέκεται. Να είναι λιγότεροι. Και γιατί να είναι λιγότεροι; Ε, πόσοι θες να είναι;
Ούτε ένας. Πείτε με ρομαντική αλλά δεν θέλω να απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος που εργάζεται στην Ελλάδα με την......
ανεργία να έχει φθάσει το 25%.
Αντίθετα, μπορούν, άραγε, να απολυθούν όλοι οι επίορκοι, αργόσχολοι, χωρίς αντικείμενο, τεμπέληδες, παιδεραστές, δημόσιοι υπάλληλοι; Και να προσληφθούν άλλοι στη θέση τους, στους κρίσιμους τομείς της υγείας και της παιδείας;
Αυτή θα έπρεπε να είναι η συζήτηση. Το θέμα είναι ποιοτικό. Και όχι ποσοτικό. Αλλά αυτή είναι μία κουβέντα που η κυβέρνηση αποφεύγει να ανοίξει (παρά μόνο με τη δαμόκλειο σπάθη της τρόικας). Δηλαδή η κυβέρνηση αποφεύγει να κάνει τη δουλειά της: να προχωρήσει στη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα.
Πέραν αυτού: Το επιχείρημα ότι εάν απολυθούν 15.000 δημόσιοι υπάλληλοι θα διασωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα μου φαίνεται τόσο απλοϊκό όσο το επιχείρημα ότι εάν κοπούν κι άλλο οι συντάξεις θα διασωθεί η ελληνική οικονομία. Εάν ήταν έτσι, όλες οι χώρες που έχουν λίγους δημόσιους υπαλλήλους δεν θα είχαν πρόβλημα με το δημόσιο χρέος τους. Και το αντίστροφο. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Για παράδειγμα, η Σουηδία, με 33,87% του πληθυσμού της να είναι δημόσιοι υπάλληλοι (έναντι 22,3% της Ελλάδας) έχει ένα δημόσιο χρέος που μόλις αγγίζει το 38,4% του ΑΕΠ. Ενώ οι ΗΠΑ με λιγότερους από τους μισούς δημόσιους υπαλλήλους από ό,τι η Σουηδία, στο 16,42%, έχει ένα δημόσιο χρέος που έχει ξεπεράσει το 100% του ΑΕΠ.
Σύμφωνα με μία μελέτη του Πανεπιστημίου του Σικάγου (Νοέμβριος 2011) δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση αιτίου-αιτιατού ανάμεσα στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων σε μία χώρα και στην οικονομική ευημερία της. Τόσο η Δανία του κ. Τόμσεν όσο και η Γερμανία (για να αναφέρω μόνο δύο άλλα παραδείγματα) έχουν αναλογικά περισσότερους απασχολούμενους στην κυβέρνηση από ότι η Ελλάδα. Προφανώς, μία πιο εκλεπτυσμένη ανάλυση θα συμπεριλάμβανε και άλλα στοιχεία. Η κρίσιμη παραλειπόμενη μεταβλητή παράμετρος θα μπορούσε να είναι η δουλειά που κάνουν – ανά κατηγορίες αριθμητικών μεγεθών – οι δημόσιοι υπάλληλοι σε κάθε χώρα. Είναι δάσκαλοι; Εφοριακοί; Ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας; Αστυνομικοί; Νοσοκόμοι; Ταχυδρόμοι; Ή είναι συγγενείς πολιτικών, υπάλληλοι γραφείου σε κυβερνητικές υπηρεσίες που πρέπει να καταργηθούν, επίορκοι υπάλληλοι, αργόσχολοι, υπάλληλοι χωρίς αντικείμενο, δικαιούχοι τέλος πάντων ενός ρουσφετολογικού συστήματος;
Προφανώς δεν είμαστε Σουηδία. Ούτε Γερμανία. Για αυτό ξαναλέω. Το θέμα δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Ακριβέστερα: Το θέμα είναι ποιοτικώς ποσοτικό. Είμαστε μία χώρα χωρίς αρκετούς νοσοκόμους και δασκάλους. Μία χώρα με έναν αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα όπου πάρα πολλά υπεραμειβόμενα παράσιτα σε διάφορες απίθανες θέσεις συνεισφέρουν απευθείας στο δημόσιο χρέος. Εκεί θα έπρεπε να εστιάσει η συζήτηση πρώτα από όλα μέσα στα ίδια τα πολιτικά κόμματα και την κυβέρνηση. Ο δημόσιος τομέας χρειάζεται μεταρρύθμιση. Χρειαζόμαστε να εξυγιάνουμε τον τόπο από τα αργόσχολα ρουσφέτια. Όπως χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε, μέσα στην οικονομική κρίση που συνθλίβει προσωπικότητες και οικογένειες, καλύτερες παροχές δημόσιας υγείας και παιδείας. Ίσως λοιπόν να χρειαζόμαστε περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους αλλά ορθολογικότερα επιλεγμένους και κατανεμημένους.
Η εμμονή της τρόικα στον αριθμό των 15.000 και η αδυναμία της κυβέρνησης να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και μετατάξεις στον δημόσιο τομέα φοβάμαι ότι θα οδηγήσει στο να απολυθούν λάθος άνθρωποι. Με τα ίδια κριτήρια που έγιναν οι προσλήψεις. Ρουσφετολογικά.