Η στιχομυθία, η οποία περιλαμβάνεται στο βιβλίο-βιογραφία του Κωστή Στεφανόπουλου είναι απολαυστική.
«Η κυρία Αγγελοπούλου, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μας κάλεσε για δείπνο στο σπίτι της στο.............
Ψυχικό. Στην είσοδο του σπιτιού είχε ένα μεγάλο πίνακα.
- Τι είναι αυτή η αηδία; Δεν μου αρέσει καθόλου...
- Μα είναι Πικάσο, κύριε Πρόεδρε...», απάντησε η κυρία Αγγελοπούλου.
Δύο άλλα αποσπάσματα, εξίσου απολαυστικά, περιλαμβάνονται στο βιβλίο :
Για πολλά χρόνια έκανα έρωτα επί πληρωμή
«Τότε ήταν που μου αγόρασαν και το πρώτο κοστούμι, με κοντό παντελόνι, φυσικά. Είχε 19 τσέπες μέσα και έξω... Στους χορούς του σχολείου ή στα πάρτι της γειτονιάς οι φίλοι έπαιρναν τις καλύτερες να χορέψουν και εμένα μου έμειναν οι άσχημες. Δεν ερωτεύτηκα ποτέ αυτό που λέτε "κατακούτελα". Δεν είχα τύχη με τις γυναίκες, ούτε ιδιαίτερα ερωτύλος ήμουν. Ίσως φταίει που για πολλά χρόνια έκανα έρωτα επί πληρωμή, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι νέοι της εποχής. Ήταν δύσκολο να "βγάλεις" κοπέλα στην επαρχία. Υπήρχε κίνδυνος να την εκθέσεις»!
Ερωτεύτηκα την κόρη του μπακάλη
«Στο Γυμνάσιο ερωτεύτηκα την κόρη του μπακάλη. Της ζήτησα να βγούμε. "Θα σου απαντήσω", μου λέει. Και εγώ, ο βλαξ, δεν κατάλαβα ότι ήθελε ευσχήμως να καθυστερήσει την απάντηση. Κι όταν, μετά από δύο μέρες, τη συνάντησα ξανά, της είπα "δεν πειράζει". Τόσο βλαξ. Ύστερα ακολούθησε μια άλλη κοπέλα που παίζαμε μαζί σκάκι. Επειδή με απέκρουσε, σταμάτησα να παίζω μαζί της. Ζει. Είναι σήμερα 83 ετών...».
«Στα 16 μου, για ένα μικρό φεγγάρι, ήμουν πιο τυχερός. Βγήκα μερικές φορές με μια Σοφία, Έπαιρνα το χέρι της και το έβαζα στην τσέπη του παλτού μου και περπατούσαμε. Αυτό ήταν όλο...»