Το ΠΑΣΟΚ για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες κυριάρχησε στην πολιτική ζωή του τόπου. Τώρα πνέει τα λοίσθια. Οι προβλέψεις για το μέλλον του είναι δυσοίωνες. Στις επόμενες εκλογές, ενδέχεται να υπάρξει ακόμη και κοινοβουλευτικός εξοβελισμός του.
Η ζοφερή αυτή προοπτική επιταχύνει την ανάπτυξη κεντρόφυγων τάσεων, ενώ...............
πολλαπλασιάζει τις ζυμώσεις μεταξύ των βουλευτών και των στελεχών του για το δέον γενέσθαι. Στη συνείδηση των περισσοτέρων, η θητεία Βενιζέλου, ως επικεφαλής της Ιπποκράτους, έχει λήξει. Στο παρασκήνιο αναζητούν ήδη τον επόμενο.
Φυσικά αυταπατώνται εάν πιστεύουν ότι αρκεί η έξωση Βενιζέλου για να ανακοπεί η φθορά. Συνιστά δε πολιτικό αβδηριτισμό η άποψη ότι αρκεί και μόνον η αποχώρηση από την κυβέρνηση και η προσχώρηση στην αντιμνημονιακή ρητορική για να δημιουργηθούν συνθήκες ανασύστασης της Δημοκρατικής Παράταξης.
Είναι σίγουρον ότι όσοι διαχειρίστηκαν, τουλάχιστον από θέση κυβερνητικής ευθύνης, το μνημόνιο, «κάηκαν». Πολιτικά, όσους μεταμορφισμούς κι αν κάνουν, έχουν τελειώσει. Και είναι καλύτερα γι’ αυτούς να αποστρατευθούν οικειοθελώς.
Μπορεί, για ορισμένους, να είναι άδικο, ίσως και να μην τους αξίζει μια τέτοια τύχη, όμως η πραγματικότητα είναι αυτή, και δεν αλλάζει. Όσο μάλιστα γρηγορότερα το καταλάβουν, και την αποδεχτούν, τόσο το καλύτερο. Αφενός γι’ αυτούς, και αφετέρου -αυτό που και πρωτίστως ενδιαφέρει- την εγχώρια σοσιαλδημοκρατία.
Οι φιλοδοξίες είναι θεμιτές, όπως κατανοητές είναι και οι αγωνίες, ακόμη και η προσωπική ιδιοτέλεια. Όμως αυτά δεν συγκροτούν υλικό και καύσιμη ύλη για (εκ)κίνηση Παράταξης. Το πολύ πολύ να (υπο)βοηθήσουν την πορεία, ολίγων χιλιομέτρων, ενός σκαραβαίου.
Στο ΠΑΣΟΚ πρέπει να κατανοήσουν πως τόσο οι «αριστερές» κραυγές για επιστροφή στο …ηρωικό παρελθόν όσο και οι «δεξιοί» ψίθυροι για μελλοντικό αρραβώνα με τη ΔΗΜΑΡ και λοιπές μετριοπαθείς ευρωμεταρρυθμιστικές δυνάμεις το μόνο που καταφέρνουν είναι να συντηρούν και να αναπαράγουν το σημερινό αδιέξοδο.
Επειδή είναι κινήσεις κορυφής, και πρωτίστως εξυπηρετούν προσωπικές ανάγκες, στο προβλεπτό μέλλον θα πεταχτούν στον κάλαθο των πολιτικών αχρήστων. Για να μπορέσουν να ευδοκιμήσουν θα πρέπει να συνδεθούν και να εκφράσουν τη ριζοσπαστική αναπνοή, τον ακανόνιστο ρυθμό, την αμφίθυμη αναζήτηση και τις ζωτικές ανάγκες της κοινωνίας.
Οι ατομικές πολιτικές αγωνίες, ακόμη και πριμοδοτούμενες από τα χαλκεία της λεγόμενης διαπλοκής συμφερόντων, δεν μπορούν να επιβληθούν στην κοινωνία. Το πολύ πολύ, για κάποιο, μικρό, χρονικό διάστημα, να αποτελέσουν τις αδιέξοδες παρακαμπτήριες του καταρρέοντος συστήματος εξουσίας.
Αντίθετα οι εθνικές-λαϊκές ανάγκες όπως εκφράζονται στην πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό, τις διεθνείς σχέσεις της χώρας μπορεί να ενσωματώσουν και να αναδείξουν ακόμη και σε πρωταγωνιστικό ρόλο τις προσωπικές πολιτικές αγωνίες.
Χρειάζεται λοιπόν να αντιστραφεί το είδωλο και το μοντέλο. Όσο οι βουλευτές, τα στελέχη και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ συναρτούν τον προβληματισμό και την ανησυχία τους με τον «νεκρό» Βενιζέλο, τον «φιλόδοξο» Λοβέρδο, τον »παρασκηνιακό» Σκανδαλίδη, τον «φωνακλά» Παναγιωτακόπουλο ή ελπίζουν σε σύντομη ανάκληση εξ εφέδρων του Παπανδρέου, θα βυθίζονται στην πολιτική και εκλογική απαξία.
Η απάντηση στην επαναθεμελίωση της Δημοκρατικής Παράταξης, με τη μορφή της Ευρωπαϊκής Ριζοσπαστικής Σοσιαλδημοκρατίας, δεν βρίσκεται στα κυβερνητικά δώματα, τα πολιτικά γραφεία, τις αίθουσες των εκδοτικών οίκων και τα σαλόνια των ξενοδοχείων.
Πρέπει να αναζητηθεί έξω, στην κοινωνία, στα αμφιθέατρα, στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στα στέκια της νεολαίας, στους κοινωνικούς αγώνες, στις οσμώσεις με άλλες πολιτικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές κινήσεις, ομίλους προβληματισμού, στις δυνάμεις της εργασίας, αλλά και το υγιές επιχειρηματικό κεφάλαιο. Σε ότι τέλος πάντων μπορεί να συγκροτήσει ένα νέο μπλοκ εξουσίας που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση, θα την αναμορφώσει πολιτικά, θα την ανασυγκροτήσει παραγωγικά, θα την αναστηλώσει κοινωνικά και θα την εκσυγχρονίσει διοικητικά.
Προσώρας, έστω και με υπερβολές, αμφιθυμία, ακόμη και άτσαλα, επιχειρεί να το κάνει, από αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ. Διαγενομένου του χρόνου και των εξελίξεων ίσως επιχειρήσει, από δεξιά και με όρους κυβερνητικής εξουσίας, να κάνει και ο Σαμαράς κάτι αντίστοιχο στο χώρο του Φιλελεύθερου Μεταρρυθμιστικού Κέντρου. Παρακινδυνευμένο, καθώς θα αφήσει κενό χώρο στη μπρουτάλ και ακραία Δεξιά. Μπορεί όμως να το επιχειρήσει, στην -ήκιστα πιθανή είναι η αλήθεια- περίπτωση που υπάρξει ευδόκιμη μακροημέρευση της τρικομματικής κυβέρνησης.
Για να μπορέσει λοιπόν, σε συνθήκες πολιτικής ασφυξίας, να υπάρξει και να αναγεννηθεί ο χώρος της Ευρωπαϊκής Ριζοσπαστικής Σοσιαλδημοκρατίας, θα πρέπει να επαναβεβαιώσει την ανάγκη ύπαρξής του. Κι αυτό γίνεται με τρεις τρόπους. Πρώτον, με εκατέρωθεν δημιουργικές συγκρούσεις άμα και συμπτώσεις για το μέλλον, και οριστική ρήξη με το παρελθόν. Δεύτερον, με την κατάθεση μιας διαφορετικής ελκυστικής εθνικής αφήγησης που θα περιλαμβάνει πολιτικό σχέδιο με προτάγματα και προτεραιότητες καθώς και ρεαλιστικό πρόγραμμα ταχείας ανασυγκρότησης της χώρας. Και τρίτον, με νέα και επαρκή ηγεσία. Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία
matrix24