Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΡΧΕΤΑΙ το χρήμα και (το)
περιμένουμε. Δικαιούχοι και σφετεριστές, αισιόδοξοι και «αντιφρονούντες». Δεν
είναι και τόσο…άσχημο να το απολαμβάνεις χειροπιαστά έχοντας δώσει
«ιδεολογικοί» αγώνα για να μην έρθει (το ευρωπαϊκό, δανεικό χρήμα). Μη πάρει
πόντους ο αντίπαλος, σε φάει στη στροφή και (παρα)μείνεις εκτός και στην
αντιπολίτευση. Και είναι πολιτική…μαγκιά να αντιδράς αφήνοντας την πρωτοβουλία
των κινήσεων και το............
ρίσκο σε άλλους, παραμένοντας ατσαλάκωτος(;).
ΤΟ περιμένουν, λοιπόν, για
μοιρασιά κι εμείς παρακολουθούμε το φανερό τμήμα της διαδρομής του. Το άλλο
ακουμπάει στα ίδια χέρια, με πρακτικές του παρελθόντος. Κάτι σαν δίχτυ άπλωσε η
ανάγκη σαν πέπλο προστατευτικό, αλλά τα γαμψώνυχα (με ισχυρή γεύση και όραση)
το διαρρηγνύουν.
ΓΙΑ την «υποδοχή» έπρεπε να
γίνουν πράγματα που δεν έγιναν. Να κλείσουν τρύπες διαρροής και βάνες εκροής
του, στόματα αδηφάγων και «σφραγίδες» απορρόφησής του. Για να αξιοποιηθεί (το
εισαγόμενο και δανεικό χρήμα), οφείλαμε να δημιουργήσουμε υποδομές καινούριες,
με προϋποθέσεις και κανόνες. Δεν τόλμησαν οι κυβερνώντες μην αλλάξει ο…εθνικός
μας χαρακτήρας διαχείρισης των κοινών, δεν έστρεξαν οι αντιπολιτευόμενοι για τη
θωράκισή του. Κι αν μπορούσε να το τσεπώσει το κάθε κόμμα ξεχωριστά, θα το’
κανε ασμένως και για την…προκοπή του. Με στόχο τα «κεντρικά» της εξουσίας και
την (πολιτική) μακροημέρευση των ανθρώπων του.
ΤΟ χρήμα «έρχεται»
κουβαλώντας την τοκογλυφική δυσοσμία των δανειστών μας, αλλά και τη δικιά μας
αγωνία για τα άδεια ταμεία. Το…Κράτος μας περιμένει. Με τις δομές και τους
απείραχτους μηχανισμούς διασπάθισής του, αλλά και με τα ανένταχτα τρωκτικά του
διάσπαρτα δίκην ελεύθερου σκοπευτή, αδίστακτα, ατιμώρητα και ατρόμητα.
ΔΕΝ μας έκλεισαν τις μικρές
και μεγάλες καταβόθρες κι ούτε διέλυσαν οργανωμένες ομάδες «νομότυπων» που
κατασπάραξαν ταμεία. Δεν έκοψαν «ομφάλιους λώρους», δεν αποσύνδεσαν την
τροφοδότηση απ’ τον δημόσιο κορβανά κι ούτε διέλυσαν μηχανισμούς. Και, βέβαια,
δεν μας έβγαλαν λίστα (για παράδειγμα) ΜΚΥΟ (μη κυβερνητικών οργανώσεων) που
διέλυσαν, σφραγίδες σωματείων που κατέστρεψαν, δρόμους (για τις “offshore”) που μπλόκαραν.
ΚΙ από δημεύσεις και
«επιστροφές»; Δεν είδαμε δεκάρα στο τραπέζι και ανησυχούμε. Κι αν η Ευρώπη μάς
δανείζει εντόκως, οι «ημέτεροι» κλέφτες τα τσεπώνουν μικτά και ανεπιστρεπτί. Γι
αυτό δεν ηρεμεί ο μέσος και έντιμος πολίτης. Με την προοπτική του «μιαν απ’ τα
ίδια», δεν είναι αισιόδοξος. Με τα γαμψώνυχα να ζυγιάζονται ατομικά και ομαδικά
πάνω απ’ το θήραμα, με το αετίσιο βλέμμα των αρπακτικών να τον καρφώνει και με
τα τρωκτικά τριγύρω του αθέατα, βρωμιάρικα, πώς να τον…πιάσει ο ύπνος;