Υπάρχει μια διαπίστωση που ανησυχεί έντονα Ελληνες και ξένους πολιτικούς και
παρατηρητές της κρίσης: Οι μαζικές διαδηλώσεις κατά των μέτρων
λιτότητας στην Ελλάδα δεν είναι τόσο μεγάλες ώστε να αντιστοιχούν στην
ένταση και την σφοδρότητα των εφαρμοζόμενων πολιτικών.
Υπάρχει ένα «έλλειμμα μαζικότητας» που πρώτοι επεσήμαναν οι Ισπανοί «αγανακτισμένοι» πριν ενάμισι χρόνο, όταν κάλεσαν τους......
Έλληνες εργαζόμενους να «ξυπνήσουν». Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυρισθεί κανείς ότι όσο πιο επιθετικά γίνονται τα μέτρα, τόσο το «έλλειμμα μαζικότητας» διευρύνεται. Μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι θα στήριζε πολύ την ελληνική πλευρά, στην διαπραγμάτευση με τους πιστωτές, μια ειρηνική διαδήλωση με ένα εκατομμύριο κόσμο στην Αθήνα και με 400 χιλιάδες στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν έχει συμβεί. Γι΄ αυτό και ο κ. Σόιμπλε δικαίως σχολίασε πως οι 15.000 που διαδήλωσαν κατά την επίσκεψη της κας Μέρκελ ήταν μια μικρή μειοψηφία.
Το ερώτημα λοιπόν μεταλλάσσεται: Γιατί δεν κατεβαίνει στους δρόμους το 1,2 εκατ. ανέργων, αλλά και οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι που θίγονται από τα μέτρα; Είναι τόσο άρρωστη η ελληνική κοινωνία, που έχει περιέλθει σε κωματώδη κατάσταση; Ή υπάρχει ακόμη «ξύγκι» για να φαγωθεί;
Υπάρχει ένα «έλλειμμα μαζικότητας» που πρώτοι επεσήμαναν οι Ισπανοί «αγανακτισμένοι» πριν ενάμισι χρόνο, όταν κάλεσαν τους......
Έλληνες εργαζόμενους να «ξυπνήσουν». Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυρισθεί κανείς ότι όσο πιο επιθετικά γίνονται τα μέτρα, τόσο το «έλλειμμα μαζικότητας» διευρύνεται. Μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι θα στήριζε πολύ την ελληνική πλευρά, στην διαπραγμάτευση με τους πιστωτές, μια ειρηνική διαδήλωση με ένα εκατομμύριο κόσμο στην Αθήνα και με 400 χιλιάδες στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν έχει συμβεί. Γι΄ αυτό και ο κ. Σόιμπλε δικαίως σχολίασε πως οι 15.000 που διαδήλωσαν κατά την επίσκεψη της κας Μέρκελ ήταν μια μικρή μειοψηφία.
Το ερώτημα λοιπόν μεταλλάσσεται: Γιατί δεν κατεβαίνει στους δρόμους το 1,2 εκατ. ανέργων, αλλά και οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι που θίγονται από τα μέτρα; Είναι τόσο άρρωστη η ελληνική κοινωνία, που έχει περιέλθει σε κωματώδη κατάσταση; Ή υπάρχει ακόμη «ξύγκι» για να φαγωθεί;
«Ξύγκι» αν κρίνουμε από τα ληξιπρόθεσμα χρέη που
έφτασαν τον Οκτώβριο στα 53,4 δισ. ευρώ και από τους 1,8 εκατ. οφειλέτες
που χρωστούν ποσά κάτω των 10.000 ευρώ, δεν υπάρχει. Σε ότι αφορά την κατάσταση της κοινωνίας που δεν αντιδρά, έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς πολλές απόψεις.
Αρχικά κυριάρχησε η άποψη της εθνικής ενοχής του «μαζί τα φάγαμε», που όμως αποδείχθηκε φούσκα, δεδομένης της λίστας Λαγκάρντ. Μετά κάποιοι υποστήριξαν ότι ο κόσμος είχε εξαντληθεί σε άκαιρες «επαναστατικές γυμναστικές» με αποτέλεσμα να μην έχει όρεξη να πάει στην πραγματική μάχη.
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι οι ηγεσίες των συνδικάτων είναι φαύλες και αναξιόπιστες, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εμπνεύσουν και να ηγηθούν του κινήματος. Υπάρχουν κι αυτοί που λένε ότι η διασπαστική τακτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ έχει σοβαρό μερίδιο ευθύνης στο «έλλειμμα μαζικότητας».
Βέβαια, υπάρχουν κι άλλες δύο, πιο σοβαρές, εκδοχές που αν και λειτουργούν αυτόνομα, στην πράξη αθροίζονται. Η μία έχει να κάνει με το φόβο των χημικών και των κουκουλοφόρων που αποτρέπει χιλιάδες ανθρώπους, ιδιαίτερα τους μεγάλους, να κατέβουν και η άλλη, έχει να κάνει με το φόβο της δραχμής. Διότι είναι κοινώς αποδεχτό ότι η δραχμή τρόμαζε τους πάντες, τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Όμως, υπάρχει το από εδώ και μπρος. Τα νέα σκληρά μέτρα θα πυροδοτήσουν νέο κύκλο ύφεσης. Ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ αναμένει άλλες 35.000 λουκέτα στο προσεχές διάστημα και το ΙΝΕ βλέπει την ανεργία στο 29% plus.
Αν η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα όριά της, όπως εξήγησε στην κα Μέρκελ ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι αυτονόητο ότι η εφαρμογή του υπό διαπραγμάτευση πακέτου θα τα υπερβεί.
Από εκεί και πέρα τίθενται μια σειρά από εύλογα ερωτήματα. Πρώτον, αν, πώς και πότε θα αντιδράσει η ελληνική κοινωνία. Δεύτερον, υπό συνθήκες αποσύνθεσης πώς θα πάρει φόρους το κράτος, πώς θα επιτευχθούν οι στόχοι κ.ο.κ. Εκτός εάν το κράτος αρχίζει να κατάσχει τα πάντα για χρέος 300 ευρώ, όπως γράφεται.
Αν το κράτος καταφέρει να γίνει πιο σκληρό και από τις τράπεζες, που μάλλον θα το πετύχει με το επερχόμενο πακέτο, τότε, θα έχει καταφέρει και κάτι άλλο, να γίνει πιο μισητό από αυτές. Τις προάλλες, μια νέα κυρία έλεγε πολύ σοβαρά πως, όπου πάει να πληρώσει κάτι, δηλώνει εκ των προτέρων ότι δεν θέλει απόδειξη, ως αντίδραση στον παραλογισμό και στην αδικία των εφαρμοζόμενων πολιτικών από το κράτος.
Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο! Την ώρα που ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας θα κλειδώνουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, υπάρχει ο κίνδυνος της μεταστροφής της ευρώφιλης πλειοψηφίας, συμπεριλαμβανομένων και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, και η προσχώρησή της στη λύση της δραχμής. Διότι, η ισοπεδωτική μπουλντόζα των επερχόμενων μέτρων ενδέχεται να θραύσει το προστατευτικό τζάμι του φόβου της δραχμής, και από εχθρό να τη μετατρέψει σε μοναδική διέξοδο.
Μια μεγάλη κυρία, εμφανώς συντηρητικής προέλευσης, εξηγούσε μέσα στο λεωφορείο: «τώρα που μας καταντήσανε φτωχούς, το ευρώ είναι αβάσταχτο. Με τη δραχμή θα ζοριστούμε ένα δύο χρόνια και μετά θα είμαστε καλά…».
Με δυο λόγια, αν η βουβή ελληνική κοινωνία, μέσα στην παραζάλη των «φαρμάκων» διάσωσής της, δει στο κράτος και στο ευρώ τους βασικούς της εχθρούς, τότε, μόνο αν αναβλύσει αιφνιδίως ένας πίδακας δισεκατομμυρίων ευρώ από φυσικό αέριο μπορεί να σωθεί η παρτίδα και πιθανώς η πατρίδα.
ΥΓ: Στο μεταξύ, η «Χρυσή Αυγή» θα συνεχίζει να χτίζει… συλλογικότητες.
Αρχικά κυριάρχησε η άποψη της εθνικής ενοχής του «μαζί τα φάγαμε», που όμως αποδείχθηκε φούσκα, δεδομένης της λίστας Λαγκάρντ. Μετά κάποιοι υποστήριξαν ότι ο κόσμος είχε εξαντληθεί σε άκαιρες «επαναστατικές γυμναστικές» με αποτέλεσμα να μην έχει όρεξη να πάει στην πραγματική μάχη.
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι οι ηγεσίες των συνδικάτων είναι φαύλες και αναξιόπιστες, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εμπνεύσουν και να ηγηθούν του κινήματος. Υπάρχουν κι αυτοί που λένε ότι η διασπαστική τακτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ έχει σοβαρό μερίδιο ευθύνης στο «έλλειμμα μαζικότητας».
Βέβαια, υπάρχουν κι άλλες δύο, πιο σοβαρές, εκδοχές που αν και λειτουργούν αυτόνομα, στην πράξη αθροίζονται. Η μία έχει να κάνει με το φόβο των χημικών και των κουκουλοφόρων που αποτρέπει χιλιάδες ανθρώπους, ιδιαίτερα τους μεγάλους, να κατέβουν και η άλλη, έχει να κάνει με το φόβο της δραχμής. Διότι είναι κοινώς αποδεχτό ότι η δραχμή τρόμαζε τους πάντες, τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Όμως, υπάρχει το από εδώ και μπρος. Τα νέα σκληρά μέτρα θα πυροδοτήσουν νέο κύκλο ύφεσης. Ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ αναμένει άλλες 35.000 λουκέτα στο προσεχές διάστημα και το ΙΝΕ βλέπει την ανεργία στο 29% plus.
Αν η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα όριά της, όπως εξήγησε στην κα Μέρκελ ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι αυτονόητο ότι η εφαρμογή του υπό διαπραγμάτευση πακέτου θα τα υπερβεί.
Από εκεί και πέρα τίθενται μια σειρά από εύλογα ερωτήματα. Πρώτον, αν, πώς και πότε θα αντιδράσει η ελληνική κοινωνία. Δεύτερον, υπό συνθήκες αποσύνθεσης πώς θα πάρει φόρους το κράτος, πώς θα επιτευχθούν οι στόχοι κ.ο.κ. Εκτός εάν το κράτος αρχίζει να κατάσχει τα πάντα για χρέος 300 ευρώ, όπως γράφεται.
Αν το κράτος καταφέρει να γίνει πιο σκληρό και από τις τράπεζες, που μάλλον θα το πετύχει με το επερχόμενο πακέτο, τότε, θα έχει καταφέρει και κάτι άλλο, να γίνει πιο μισητό από αυτές. Τις προάλλες, μια νέα κυρία έλεγε πολύ σοβαρά πως, όπου πάει να πληρώσει κάτι, δηλώνει εκ των προτέρων ότι δεν θέλει απόδειξη, ως αντίδραση στον παραλογισμό και στην αδικία των εφαρμοζόμενων πολιτικών από το κράτος.
Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο! Την ώρα που ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας θα κλειδώνουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, υπάρχει ο κίνδυνος της μεταστροφής της ευρώφιλης πλειοψηφίας, συμπεριλαμβανομένων και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, και η προσχώρησή της στη λύση της δραχμής. Διότι, η ισοπεδωτική μπουλντόζα των επερχόμενων μέτρων ενδέχεται να θραύσει το προστατευτικό τζάμι του φόβου της δραχμής, και από εχθρό να τη μετατρέψει σε μοναδική διέξοδο.
Μια μεγάλη κυρία, εμφανώς συντηρητικής προέλευσης, εξηγούσε μέσα στο λεωφορείο: «τώρα που μας καταντήσανε φτωχούς, το ευρώ είναι αβάσταχτο. Με τη δραχμή θα ζοριστούμε ένα δύο χρόνια και μετά θα είμαστε καλά…».
Με δυο λόγια, αν η βουβή ελληνική κοινωνία, μέσα στην παραζάλη των «φαρμάκων» διάσωσής της, δει στο κράτος και στο ευρώ τους βασικούς της εχθρούς, τότε, μόνο αν αναβλύσει αιφνιδίως ένας πίδακας δισεκατομμυρίων ευρώ από φυσικό αέριο μπορεί να σωθεί η παρτίδα και πιθανώς η πατρίδα.
ΥΓ: Στο μεταξύ, η «Χρυσή Αυγή» θα συνεχίζει να χτίζει… συλλογικότητες.