Μετά το πέρας της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες, ένα ερώτημα που έθεσα στην Άνγκελα Μέρκελ ήταν "ποια δικά της λάθη αναγνωρίζει στην πολιτική που μέχρι σήμερα έχει επιβληθεί στην Ελλάδα". Την ίδια ερώτηση είχα απευθύνει πριν ένα εξάμηνο περίπου και στην Κριστίν Λαγκάρντ στην Ουάσινγκτον. Και οι δύο απέδειξαν ότι για να είσαι πολιτικός και να διαχειρίζεσαι τις τύχες ολόκληρων λαών και το αύριο ολόκληρων γενεών, δεν.........
χρειάζεται πολλές ικανότητες. Για την ακρίβεια χρειάζεται μία, την οποία και οι δύο κυρίες κατέχουν πολύ καλά και ξέρουν με δεξιότητα να χειρίζονται: να μιλούν για όλα τα υπόλοιπα εκτός από την αλήθεια. Και ποτέ να μην δίνουν απαντήσεις επί της ουσίας.
Έχοντας παρακολουθήσει και συνεχίζοντας να ζω καθημερινά το αθέατο πρόσωπο αυτής της κρίσης, τότε που οι κάμερες και τα μικρόφωνα κλείνουν με τις φιγούρες των πρωταγωνιστών της να απομακρύνονται από τις πίσω πόρτες στα κλειστά και καλά προστατευμένα γραφεία τους, νιώθω πολλές φορές αηδιασμένος. Σαν μία θεατρική παράσταση που πάω να δω και η ερμηνεία των ηθοποιών είναι τόσο κακή και οι διάλογοι του έργου τόσο μα τόσο παιδαριώδεις, ώστε φεύγοντας το μόνο που μου 'χει αφήσει είναι ένα απόλυτο κενό μαζί με θυμό μερικές φορές για τον ευτελισμό της νοημοσύνης μου. Με τα ίδια ακριβώς συναισθήματα έφυγα και από αυτήν την Σύνοδο Κορυφής και από αρκετά άλλα αντίστοιχου τύπου γεγονότα τα τελευταία δυόμιση περίπου χρόνια, από το ξεκίνημα αυτής της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη μέχρι σήμερα.
Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνω ότι το πρόβλημα με τους πολιτικούς στις μέρες μας δεν είναι ότι λένε πολλά και υλοποιούν λίγα αλλά ότι λένε στους πολίτες λιγότερα από τα πάρα πολλά που έχουν συμφωνήσει στο παρασκήνιο, χωρίς να λογοδοτούν στοιχειωδώς για αποφάσεις ειλημμένες που είθισται πλέον να τις επιβάλλουν στον κόσμο υπό την μορφή εκβιαστικών διλημμάτων και απειλών. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με τους πολιτικούς να κρατάνε τους λαούς στο βαθύ σκοτάδι για τα όσα έχουν αποφασίσει για το δικό τους μέλλον. Δεν ξέρω για πόσα ακόμα χρόνια το επάγγελμα του δημοσιογράφου που διάλεξα, θα με υποχρεώνει να συνεχίσω να παρακολουθώ τις ίδιες εκδηλώσεις θεατρινισμού από "ηγέτες" που κάνουν πολιτική on camera με καλογραμμένα τσιτάτα, στυλ τσαμπουκά για να πείσουν ότι διαπραγματεύονται, μελοδραματικές κορώνες που παραπέμπουν σε διαλόγους Φώσκολου στην "Λάμψη" ή δηλώσεις άλλων "ηγετών" που δεν αποφεύγουν να κοιτάξουν κατάματα όσα ερωτήματα τους τίθενται εκτός... "προγραμματισμού".
Για μένα τέτοιες Σύνοδοι Κορυφής όπως η τελευταία καταδεικνύουν την πολιτική γύμνια μεγάλου μέρους των σύγχρονων Ευρωπαίων πολιτικών. Αν με ρωτήσετε για την Ελλάδα θα πω ότι τα "καλά" λόγια που ακούσαμε έμοιαζαν να είναι κάτι σαν λέξεις συμπάθειας προς έναν ξεπεσμένο συγγενή παρά έναν ισότιμο εταίρο. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση, έχετε κάθε λόγο να νιώθετε κι εσείς την ίδια αηδία με μένα. Ή μήπως και κάτι περισσότερο από αυτήν;