εργασίας με υποτυπώδη εισοδήματα πείνας.
Η δουλοπαροικία της ευρωζώνης, για την οποία τόσο πολλοί «δύσπιστοι», «κακοί», «αντιευρωπαϊστές» και «λομπίστες της δραχμής»... προφητεύουμε, θα είναι πλέον καθεστώς μετά την ψήφιση των νέων προαποφασισμένων μέτρων. Τα οποία, φυσικά, δεν θα είναι τα τελευταία, όπως ακόμη μια φορά μας είπε ο πρωθυπουργός μας Αντώνης Σαμαράς.
1 Απολύσεις εύκολες και πάμφθηνες, οι οποίες θα φτάσουν πολύ σύντομα την ανεργία στο 30%. Θα εκπληρωθεί έτσι το πιο τρελό όνειρο των Ευρωπαίων - και Γερμανών - ιερέων του νεοφιλελευθερισμού.
Οι πιο «προωθημένοι» εξ αυτών πιστεύουν ότι μια απέραντη θάλασσα ανέργων, πεινασμένων ή στο όριο της επιβίωσης ανθρώπων θα αποτελεί ανά πάσα στιγμή την απειλή για όσους τυχαίνει ακόμη να έχουν θέση εργασίας. Κάπως έτσι ονειρεύονται την «ανάπτυξη», για την οποία μας μιλούν συνεχώς οι τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού. Αυτόν τον - επωφελή για την «ανάπτυξη» - ρόλο έπαιξαν εξ άλλου για χρόνια οι μετανάστες. Τώρα παραλαμβάνουν τη σκυτάλη οι εγχώριοι εργαζόμενοι.
2 Παράδοση σε ιδιώτες κάθε τομέα κοινωνικής υπηρεσίας που δομήθηκε με πολύ κόπο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο κανόνας θα λέει ότι όποιος αδυνατεί να πληρώσει θα μένει εκτός εκπαίδευσης ή θα πεθαίνει στον δρόμο.
Οι απαιτήσεις της τρόικας κάνουν έξαλλους τους προέδρους του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο και της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη, κάποιους από τους υπουργούς τους, πολλούς βουλευτές τους και στελέχη των κομμάτων τους.
Υπουργοί της κυβέρνησης, σαν να μη γνωρίζουν ότι ο λογαριασμός των 18 δισ., ο οποίος τελικά θα καταλήξει στα 22 δισ., ήταν ένα προϋπολογισμένο μέγεθος, «ανθίστανται» θορυβωδώς, π.χ. στις απολύσεις, προσπαθώντας να μεταθέσουν για μερικούς μήνες το «πικρό ποτήρι». Ξέρουν ότι η κοινωνία είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη το πιει.
Οι ίδιοι ελπίζουν απλώς ότι, όταν έρθει η καταραμένη ώρα, αυτοί δεν θα είναι πλέον υπουργοί. Ότι θα έχουν φύγει με τα παράσημα αυτού που έκανε τα πάντα για να αποτρέψει το κακό, με το άλλοθι ότι «διαπραγματεύθηκαν».
Είναι όμως υποκριτές. Γνωρίζουν ότι το σημερινό «πακέτο», το οποίο κατά γενική ομολογία «δεν βγαίνει», είναι συμφωνημένο με το δεύτερο μνημόνιο, επί κυβέρνησης Παπαδήμου, με υπουργό Οικονομικών τον Βενιζέλο, και προέκυψε ως αποτέλεσμα της προηγούμενης αναδιάρθρωσης χρέους. Γνωρίζουν ακόμη ότι αυτά τα μέτρα δεν θα είναι τα τελευταία, ό,τι κι αν λένε σήμερα.
Γνωρίζουν, τέλος, ότι, αν δεν υπάρξει κάποιο πολιτικό «ατύχημα», ιδιαίτερα μετά το χθεσινό «αντάρτικο» Βενιζέλου και Κουβέλη, θα υποχρεωθούν, είτε σε πρώτο είτε σε δεύτερο χρόνο, να αποδεχθούν οτιδήποτε η τρόικα θεωρεί «μεταρρύθμιση». Αυτό άλλωστε αποδεικνύει το χρονικό των προηγούμενων «διαπραγματεύσεων».
Για πάρτη τους
Κατά τον ίδιο τρόπο, εξανίστανται όμιλοι ΜΜΕ, μεγάλης αναγνωρισιμότητας δημοσιογράφοι, οι οποίοι καταγγέλλουν την τρόικα γενικώς ή συγκεκριμένους υπαλλήλους της ειδικώς. Απορούν για το ότι οι τροϊκανοί δεν καταλαβαίνουν ότι η απειλή μιας γενικευμένης δυστυχίας οδηγεί την οικονομία σε κατάρρευση και την κοινωνία σε γενικευμένη έκρηξη.
Δεν μπορούν όμως να γίνουν πιστευτοί ούτε από μικρά παιδιά. Τη μια μέρα καταγγέλλουν την τρόικα και τους υπαλλήλους της και την επομένη απειλούν τον ελληνικό λαό με ολική κατάρρευση και αδιανόητη δυστυχία στην περίπτωση που η κυβέρνηση δεν υπακούσει πλήρως στις απαιτήσεις τους – οι οποίες άλλωστε, όπως μας διευκρινίζουν, δεν είναι... εντελώς παράλογες, αφού πρόκειται για «μεταρρυθμίσεις» απαραίτητες για να επανεκκινήσει η οικονομία.
Στην πραγματικότητα, όμως, το σκληρό μιντιακό σύστημα, όπως θα δούμε παραπλεύρως, έχει μία και μόνη αποστολή: να προστατεύσει τον εαυτό του. Η επέλαση της τρόικας έχει μια πλευρά πολύ δυσάρεστη για πολλούς από τους μιντιακούς παράγοντες, περισσότερο ή λιγότερο ισχυρούς: η επίκληση της διαφθοράς ως της πρώτης και σημαντικότερης αιτίας της χρεοκοπίας της χώρας βάζει στο στόχαστρο σχεδόν... τους πάντες και σχεδόν... αδιακρίτως.
Η ανάγκη μιας πολυετούς επιτήρησης και της μετατροπής της Ελλάδας σε αυτό που ήδη πολλοί διεθνείς έγκυροι αναλυτές ονομάζουν «πρώτο προτεκτοράτο της ευρωζώνης» περνάει από το ξήλωμα του παλιού συστήματος εξουσίας. Όχι από τον έλεγχό του, αφού ήδη στερείται της όποιας λαϊκής νομιμοποίησης και θεωρείται από άχρηστο έως επιζήμιο, αλλά από το ξήλωμά του. Και, φυσικά, την αντικατάστασή του από ένα νέο.
Έτσι μιντιάρχες, αλλά και επιχειρηματίες με έμμεση σχέση με τα ΜΜΕ πρέπει να περάσουν το crash test των δανειστών και επιτηρητών. Όσοι λοιπόν από το παλαιό μιντιακό σύστημα θέλουν να επιβιώσουν, πρέπει να διαπραγματευθούν τη μοίρα τους.
Αυτή δυστυχώς είναι η μόνη διαπραγμάτευση που τους αφορά. Η άλλη, η υποτιθέμενη διαπραγμάτευση για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, είναι μόνο ένα πρόσχημα. Με τον ίδιο τρόπο οι υποτελείς φεουδάρχες μάζευαν τους εργάτες γης, τους φορούσαν στρατιωτικές στολές και τους έστηναν απέναντι στον επικυρίαρχο για να αποσπάσουν τους νέους προσυμφωνημένους τίτλους ιδιοκτησίας έναντι της υποταγής τους.
Άνευ αντικρίσματος
Όλος αυτός ο ατάλαντος και κακοστημένος θίασος επιχειρεί να προσδώσει τον μανδύα μιας υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης στην πλήρη κυβερνητική υποταγή. Όμως η υποταγή δεν προκύπτει κατ’ ανάγκην επειδή κάθε υπουργός είναι... «γερμανοτσολιάς» και «προδότης», όπως θα ήθελε η άμορφη μάζα που εξαντλεί της πηγές πληροφόρησής της σε διάφορα «ενημερωτικά» καταγώγια και εμπόρους πατριωτισμού.
Η πλήρης υπακοή στα κελεύσματα της τρόικας, παρά τις δυσκολίες που μοιραία αντιμετωπίζει, εκπηγάζει από την έλλειψη πολιτικού σχεδίου και οράματος για την Ελλάδα, για την οποία τόσες φορές έχουμε μιλήσει εδώ και τρία χρόνια. Έτσι, κάθε σπασμωδική απόπειρα «αντίστασης» στην αγριότητα των δανειστών καταλήγει απλώς να παραμένει άνευ αντικρίσματος.
Επομένως, διαπραγμάτευση επί της ουσίας, με στόχο το σταμάτημα της ανεξέλεγκτης οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, δεν υφίσταται. Η κυβέρνηση, αδύναμη να αντιπαρατάξει οποιοδήποτε εναλλακτικό σενάριο, αδιάβαστη στα βασικά θέματα, δεσμευμένη από τις άμεσες και έμμεσες υπογραφές των τριών συγκυβερνώντων, διαπραγματεύεται εικονικά αποσκοπώντας μόνο στη δική της μακροημέρευση.
Η δόση των 31,5 δισ. ευρώ εκκρεμεί από το καλοκαίρι και δεν πρόκειται να εκταμιευθεί πριν από τις αρχές ή τα μέσα Νοεμβρίου. Ήδη, με την προσθήκη των 5 δισ. της επόμενης δόσης, η οποία χρονικά τείνει να συγχωνευθεί με την προηγούμενη, το πακέτο ανεβαίνει στα 36,5 δισ., ένα ποσό που δεν φαίνεται να δίνεται ολόκληρο.
Στην εντατική
Ακόμη όμως και με την εκταμίευση της προηγούμενης δόσης, η χώρα παραμένει στην εντατική. Η όποια επόμενη ρύθμιση του ελληνικού χρέους – το οποίο ανεβαίνει με ανεξέλεγκτο ρυθμό σμπαραλιάζοντας κάθε πρόβλεψη που συνόδευσε την προηγούμενη αναδιάρθρωση – καθυστερεί και δεν εξαρτάται τόσο από τις ανύπαρκτες ελληνικές επιδόσεις επί του «προγράμματος». Η όποια ρύθμιση:
- Θα εξαρτηθεί από την προετοιμασία του εδάφους ώστε το ελληνικό «οικόπεδο» να καταστεί απολύτως διαχειρίσιμο από την ευρωζώνη και τους άλλους δανειστές σε οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο – ήδη η απόπειρα εμπλοκής της Κομισιόν στο ζήτημα της ονομασίας της FYROM και η διαρροή για εκκένωση μικρών ελληνικών νησιών, των οποίων το καθεστώς «συμπτωματικά» αμφισβητείται από την Τουρκία, προοιωνίζονται πολύ δύσκολες ημέρες ακόμη και στα εθνικά θέματα.
- Θα καθοριστεί από την έκβαση των δύο βασικών στρατοπέδων της τρόικας – ευρωζώνη και ΔΝΤ – για το συνολικό πλαίσιο διαχείρισης της ευρωπαϊκής κρίσης.
- Θα αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου «πακέτου», το οποίο θα συμπεριλαμβάνει ρυθμίσεις για την Ισπανία και την Κύπρο και θα προδιαγράψει ανάλογες, αργότερα, για την Ιταλία. Στο πλαίσιο αυτό οι απαιτήσεις της τρόικας, η ισχνή διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης και οι διαφορές μεταξύ των μελών της τρόικας εξωτερικού δείχνουν ένα μόνο μέρος της εικόνας:
- Μπορεί να αποτυπώνουν ανταγωνισμούς μεταξύ των τροϊκανών για τον έλεγχο του ελληνικού οικοπέδου.
- Μπορεί να καταγράφουν επιμέρους διαφωνίες για τα αμέσως απαιτούμενα μέτρα ή τον ρυθμό υιοθέτησής τους.
- Μπορεί να περιγράφουν την κυβερνητική αγωνία για την πολιτική διαχείριση των αιματηρών μέτρων.
Αλλά δεν μπορούν να κρύψουν μια πικρή αλήθεια, η οποία αποτελεί τον πυρήνα του ζητήματος: ο ελληνικός λαός θα υποστεί τα υπογεγραμμένα και προβλεπόμενα. Όσο σκληρά, όσο απάνθρωπα κι αν είναι. Διότι το ζητούμενο δεν είναι μόνο η διασφάλιση των δανεικών, αλλά η διαμόρφωση ενός κοινωνικά εφιαλτικού, αλλά «επιχειρηματικά» αποδοτικού τοπίου για πολλές δεκαετίες.
Η τρέχουσα διαπραγμάτευση με την τρόικα είναι απλώς η αυλαία στην τελευταία παράσταση, η οποία θα κλείσει επικυρώνοντας την οικονομική, κοινωνική και, ενδεχομένως, πολιτική τραγωδία που η Ελλάδα θα ζήσει τα επόμενα χρόνια.
Η μόνη ουσιαστική διαπραγμάτευση αφορά την επιβίωση και μακροημέρευση του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού συστήματος εξουσίας – δηλαδή όσων παραγόντων του καταφέρουν να υπάρχουν και την «επόμενη μέρα» χωρίς να σαρωθούν από την επέλαση των δανειστών...
Μιντιάρχες στα δίχτυα της τρόικας
Στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στη χώρα θα πρέπει, εκτός των άλλων, πολλοί από τους παράγοντες της οικονομίας, της πολιτικής και των ΜΜΕ να συνυπολογίσουν και πρόσθετους παράγοντες, οι οποίοι μπαίνουν δυναμικά στο παιχνίδι. Ένας από αυτούς είναι η Δικαιοσύνη, η οποία διεκδικεί και κερδίζει καθοριστικό ρόλο στη διερεύνηση μεγάλων υποθέσεων διαφθοράς, φοροδιαφυγής, μαύρου χρήματος κ.λπ.
Πολλές παλαιές γνωστές υποθέσεις φαίνεται το τελευταίο διάστημα να διασταυρώνονται με νέες και να τεκμηριώνονται πτυχές διαπλοκής που είτε ήταν γνωστές, αλλά αναπόδεικτες, είτε τώρα βγαίνουν στο φως. Ήδη ελεγμένες ιστορίες αποκτούν νέα διάσταση – με κορυφαίο παράδειγμα την, αρχικά, πολιτικώς ελεγχθείσα άνευ αποτελέσματος υπόθεση Τσοχατζόπουλου, η οποία ύστερα από την αποκάλυψη νέων στοιχείων ενώπιον της Δικαιοσύνης έχει οδηγηθεί στο σημερινό γνωστό αποτέλεσμα.
Το αμαρτωλό τρίγωνο πολιτική - επιχειρήσεις - ΜΜΕ, το οποίο έχει τεθεί εξ αρχής στο στόχαστρο της τρόικας και ιδιαιτέρως του ΔΝΤ, όπως έχει γράψει από πέρυσι το «Π», παραμένει στην πρώτη γραμμή των ερευνών και αναμένεται το επόμενο διάστημα να βγάλει πολλά «φρέσκα ψάρια».
Εν όψει μελλοντικών αποκαλύψεων πολλοί άνθρωποι των ΜΜΕ σπεύδουν να λάβουν θέσεις άμυνας ή επίθεσης προκειμένου να προστατευθούν από «αμαρτήματα» ή να αποτελειώσουν εκτεθειμένους αντιπάλους τους.
Σε κάθε περίπτωση, η επιβίωση πολλών παραγόντων του παραδοσιακού πολιτικού, επιχειρηματικού και μιντιακού συστήματος, όπως το γνωρίζαμε, έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση. Όσοι από τους πιο εύθραυστους πυλώνες του θέλουν να υπάρχουν και αύριο θα πρέπει να λάβουν την έγκριση των δανειστών. Ας μην παραξενεύει κανέναν λοιπόν ο ρόλος που εργολαβικά έχουν αναλάβει...
Το ποντίκι