Του Θανάση Νικολαΐδη
ΟΜΑΔΑ συνταξιούχων στην πόρτα
του Υπουργού. Χωρίς τα φάρμακά τους, με τις φωνές, με το δίκιο τους. Ωστόσο,
χωρίς τη σωστή σειρά. Ξεκινούν απ’ το αποτέλεσμα και την κατάληξη μιας σειράς
αιτίων. Για να’ ναι κάποιος δίκαιος, οφείλει να βλέπει κατάματα την αλήθεια και
να την αγγίζει σηκώνοντάς την ψηλά. Και, βέβαια, «μην κάνεις το λάθος να μη
διορθώνεις τα λάθη σου».
ΟΦΕΙΛΑΝ οι παραπάνω να κάνουν
την αυτοκριτική τους. Να βάλουν εαυτούς και αλλήλους στο πραιτόριο της κρίσης
τους και να θυμηθούν. Τα γεμάτα ιατρεία «δι ασήμαντον αφορμήν» και πρώτα-πρώτα
τη λύσσα ολονών μας για το φάρμακο. Το’ δινε ο γιατρός για τους δικούς του
λόγους, το κατανάλωνε ο «πελάτης» πετώντας τα.......
μισά και το σιροπάκι στα
σκουπίδια. Για να τρίβει τα χέρια του ο φαρμακοποιός, να κάνουν πάρτι οι
φαρμακέμποροι-προμηθευτές και οι φαρμακοβιομηχανίες να μη (μας) προλαβαίνουν.
Με την παραγωγή τους και με το πάνω χέρι στην διακίνηση. Και με την έρευνά τους
πληρωμένη απ’ το «καταναλωτικό» κοινό. Γιατί, αν διαβάζουμε αστρονομικές τιμές
σε κάποια φάρμακα, είναι η προκαταβολή μας για την έρευνά τους.
ΜΕ τέτοια, λοιπόν, στάση,
αντίληψη και συμπεριφορά, να κατεβάσουμε (κι εμείς) τους τόνους. Με τη γριούλα
από ιατρείου σε ιατρείο και τον μικροβιολόγο να μη προλαβαίνει, με τη δασκάλα
στο σχολειό και με το βιβλιάριο υπό μάλης, χωρίς έλεγχο του (υπερ)συνταγολόγου
και με…υπερβάλλοντα ζήλο να ταΐσουμε τον φακελάκια με την άσπρη μπλούζα, «δεν
μας παίρνει» για πολλές…τσιρίδες.
ΑΝ, λοιπόν, περάσουμε,
λοιπόν, τη σκέψη μας απ’ τα πεπραγμένα ολονών σαρώνοντας πρόσωπα και
καταστάσεις, κάπου στη γωνιά θα εντοπίσουμε την αφεντιά μας. Ψηλαφούμε και τα
κίνητρα του κ. Καμπούρη και πάμε για φωνές στο υπουργείο.
ΔΕΝ απαλλάσσουμε την εξουσία
απ’ τις ευθύνες με τα «έργα» και τις παραλείψεις της. Τις κυβερνήσεις των
πολιτικών της ψηφοθηρίας με ισορροπίες προς τα πάνω και καλοπιάσματα προς τα
κάτω. Αν το’ θελαν μπορούσαν (να βάλουν τάξη), κρατώντας τα κλειδιά. «Τέτοιο
κεφάλι τέτοιο κούρεμα» σκέφθηκαν και προσχώρησαν…οπισθοχωρώντας. Σε πρακτική
βολική και με την ηθική σε…σταγόνες. Κάποτε μιλούσαμε για δημοκρατία κι ήταν
ζητούμενο η λευτεριά. Σήμερα ρολάρουμε στην ασυδοσία βιώνοντας μιαν αθέατη
σκλαβιά.