Του Δημήτρη Α.
Γιαννακόπουλου
Από εδώ και εμπρός ο αγώνας της υποτιμούμενης κοινωνίας θα
λάβει χαρακτηριστικά ζωής και θανάτου για τον ελληνικό λαό. Το υπόσχεται η
αριστερά, τα συνδικάτα και τα εσώψυχα του κάθε ταλαιπωρημένου στα όρια του
εξευτελισμού, πολίτη. Το λέει η ψυχή του, κάτω από αυτά τα όρια, ανέργου ή
μικρού και μεσαίου επιχειρηματία που «έκλεισε» ως οικονομική μονάδα. Το
αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι νέοι και το φοβούνται όλοι οι ντερμπεντέρηδες
του καθεστώτος της διαπλοκής.
«Μην με υποτιμάς διαρκώς, θα αντιδράσω»! Ήταν το μήνυμα της
ευρύτερης κοινωνίας προς την πολιτική ηγεσία, τα........
τελευταία δυόμιση χρόνια. Ένα
μήνυμα σε μεγάλο βαθμό κούφιο, δίχως πολιτικό περιεχόμενο, δηλαδή. Επρόκειτο
για πυροτέχνημα ως αντίδραση στον βομβαρδισμό της κοινωνίας από άναρχα μέτρα
εσωτερικής υποτίμησης με μπόλικη παραπληροφόρηση, ψευδολογία και απύθμενο
θράσος από την πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της χώρας μας.
Ο ανύπαρκτος ελληνικός λαός της εποχής της πλαστής ευημερίας,
προφανώς δεν θα μπορούσε να αντιδράσει μπροστά στα τανκ της τρόικας, που σε
συνεργασία με το ντόπιο (εγ)κατεστημένο επικοινωνιακό πυροβολικό και
κοινοβουλευτικό/κομματικό ιππικό βάλθηκαν να
φέρουν την χώρα στο οικονομικό επίπεδο της δεκαετίας του 1970 και στο
πολιτικό, διεθνοπολιτικό εκείνης του 1950. Όπου περνάει το άρμα της τρόικας
ισοπεδώνονται οι λαοί, πόσο μάλλον εκεί όπου η προηγούμενη μορφή ανάπτυξης έχει
κάνει ήδη τον λαό «χώμα». Η σημερινή αντίδραση στο γενικό επίπεδο άρθρωσης της
γνώμης αντικειμενοποιείται σε μεγάλο βαθμό ως λαϊκίστικη αγανάκτηση, ως οργή
του λαουτζίκου. Μια λανθάνουσα φασιστική κουλτούρα προφασίζεται την γνήσια
λαϊκή αντίδραση εναντίον της φασιστικής πολιτικής πρακτικής των κυβερνώντων.
Ο τρόπος διαχείρισης της κρίσης από την Διαπλοκή κατατείνει
στην ενίσχυση φαινομένων ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και του χουλιγκανισμού
από όλες τις πλευρές: χούλιγκαν δεξιοί, χούλιγκαν αριστεροί και χούλιγκαν
νεοφιλελεύθεροι! «Αγαπησιάρες» υπάρξεις συντονίζονται αρμονικά με το ιδεολόγημα
του τέλους της ιστορίας, της ιδεολογίας και της ταξικής διαπάλης, σε μια εποχή
όπου αυτά αποκτούν κρίσιμη σημασία και τεράστια αξία δια του επαναπροσδιορισμού
της σχέσης: κεφαλαιοκρατικό κράτος - κοινωνία – άτομο – παγκοσμιοποίηση. Τώρα
που η ιδεολογία αποκτά κεφαλαιώδη σημασία, τώρα ακριβώς ισοπεδώνεται κάτω από
το τανκ που λέγαμε, με απλοϊκότητες και ταπεινούς οικονομισμούς, θεοκρατισμούς,
αφορισμούς, κινδυνολογία και δογματισμό, στη θέση νέων τεχνολογικών αντιλήψεων
για την κοινωνία και την εφαρμοσμένη μηχανική/πληροφορική διαδικασία σύνδεσης
κεφαλαίου-εργασίας.
Αντί να βιώσουμε την ανάσταση της κοινωνικής τεχνολογίας στο
τόπο μας ως ιδεολογική και πρακτική ανάγκη αναθεώρησης των πακτωμένο πολιτικών
αντιλήψεων και σχέσεων, αναπαράγουμε ό, τι πιο αναχρονιστικό και ξεφτισμένο
μέσα τον ιστορικό χρόνο. Απλώνουμε τα κουρέλια μας στα περίπτερα και
προσδοκούμε «ανάσταση νεκρών» προσώπων και σχέσεων για να μας οδηγήσουν σε
λύσεις οικουμενικές και πατριωτικές. Μετά από αυτό και ως συμπέρασμα αυτής της ψυχοπολιτικής
διαδικασίας, καταλήγουμε: «υπάρχει έλλειψη ηγεσίας» στο τόπο μας («έλλειμμα
ηγεσίας», αποκαλείται από τους περισσότερους, μην γνωρίζοντας ότι έτσι
ομιλούν/σκέφτονται με τα στοιχεία της νεοφιλελεύθερης κουλτούρας)!
Όχι φίλοι, δραματική έλλειψη τεχνολογίας υπάρχει, καί σε
πολιτικό επίπεδο (δημοκρατική μεθοδολογία) καί σε
επιστημονικό/μηχανικό/πληροφορικό επίπεδο.
Με μια κουβέντα πάσχουμε από άγνοια της αγνοίας μας. Δεν γνωρίζουμε ότι
απάντηση στην συγκεκριμένη δομική πολιτικοοικονομική κρίση της Ελλάδας θα έδινε
το ιδεολόγημα της τεχνολογικής - και ΟΧΙ
τεχνοκρατικής - επανάστασης. Μόνον που αυτό συστήνει από μόνο του ιδεολογία. Μια
σύγχρονη δημοκρατική και φιλελεύθερη ιδεολογία που έρχεται να κεφαλαιοποιήσει
τους αγώνες όλων των αριστερών κινημάτων των δύο προηγούμενων αιώνων. Πρόκειται
για μια ζωντανή και όχι νεκρή ιδεολογική/κοσμοαντιληπτική προσέγγιση, που
συνδέει τα αντιπατριαρχικά κινήματα/μηνύματα με την βιο-οικονομία. Αυτό θα
αποκαλούσα σύγχρονο σοσιαλισμό, που εναρμονίζει αγωνιστικά και όχι γραφειοκρατικά
την ελευθερία του ατόμου με την ισότητα στην κοινωνία, τείνοντας να
ξανασυνθέσει το διχοτομημένο κοινωνικό υποκείμενο – να κατασκευάσει δηλαδή
πολίτη.
Αν δεν το δεις έτσι, πολιτική απάντηση στην κρίση δεν θα
δώσεις, εσύ συμπολίτη, με την έννοια της κοινωνικής συλλογικότητας, αλλά
κάποιοι άλλοι, χρησιμοποιώντας το όνομά σου, με το όνομά σου και στο όνομά σου,
που ταυτίζεται με το δικό τους. Από εκεί ξεκινά ο φασισμός δεξιάς ή αριστερής
απόχρωσης. Από την ταυτοποίηση ή δήθεν δημοκρατική ταύτιση ηγεσίας-λαού.
Οποιασδήποτε ηγεσίας. Αυτό σημαίνει ολοκληρωτισμός. Αυτό συνεπάγεται το «πάση
θυσία να σωθεί η πατρίδα», ήτοι «πάση θυσία στο ευρώ».
Ο αγώνας μας από εδώ και εμπρός οφείλει όχι απλώς να
διαχωρίσει τον εξουσιαστή από τον εξουσιαζόμενο, όχι απλώς να αναδείξει την νέα
ταξική οργάνωση που συνεπάγονται τα νέα μέτρα υπό την ίδια στρατηγική
βομβαρδισμού της κοινωνίας δια της εσωτερικής υποτίμησης, αλλά επιπλέον να
αναδείξει την ανάγκη καλλιέργειας νέας (δημοκρατικής) πολιτικής τεχνολογίας.
Αυτό, φίλε αναγνώστη, αποκαλείται προοδευτική προσέγγιση και από αυτό θα
προκύψει φρέσκια ηγεσία. Από νέες πολιτικές τεχνολογίες προκύπτουν με αυθεντικό
τρόπο, απολύτως καινούργιες μορφές ηγεσίας και νέοι τύποι ηγεμονίας. Αυτό έχει
ανάγκη σήμερα η Ελλάδα. Μέσω αυτού θα προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του
παραγωγικού της μοντέλου υπέρ του λαού, με την υιοθέτηση σύγχρονης
μηχανικής/πληροφορικής τεχνολογίας και νέων θεσμών άμεσης δημοκρατίας, στο
πλαίσιο μιας μεταβιομηχανικής οικονομικής οργάνωσης.
Τούτο που επιχειρεί σήμερα το καθεστώς δεν λέγεται πορεία
απεγκλωβισμού από την κρίση, αλλά ταξίδι στην άβυσσο με βάρκα την «επιμήκυνση»,
που ορθότερα θα έπρεπε να αποκαλείται επέκταση της στρατηγικής εσωτερικής
υποτίμησης, δηλαδή χρονική διεύρυνση του βομβαρδισμού και τοπική διεύρυνση της
απορρύθμισης.
Η νέα τεχνολογία ανάκαμψης δεν είναι υπερβατική και ούτε
έρχεται από το υπερπέραν με φορέα εξωγήινους . Δεν είναι ασφαλώς απολιτική,
αλλά αντίθετα βαθιά γνωστική στο επίπεδο των μικρο- και μακρο-ηγεμονικών
σχέσεων. Όπως όλες οι αυθεντικά δημοκρατικές πολιτικές προσεγγίσεις, οφείλει να
αντιμετωπίζει με κυνικότητα την οικονομία κατά την επίδρασή της στο περιβάλλον
και τον άνθρωπο, δίχως ποτέ να καταντήσει κυνική θεώρησης της ζωής. Το
αντίθετο. Ομιλώ για κυνικότητα στην αφήγηση και στην μεθοδολογία της και όχι
στην οντολογία της, η οποία ως σοσιαλιστική οφείλει να είναι αντικυνική.
Είναι δυνατόν να καλλιεργηθεί μία νέα πολιτική τεχνολογία
αυτής της μορφής σήμερα στην Ελλάδα; Εξαρτάται από το πώς ορίζει κανείς την
σημερινή Ελλάδα. Εάν την αντιμετωπίσεις ως μία κοινωνία που διέρχεται κρίση στο
πλαίσιο των σχέσεών της με την ευρωζώνη και τους κεντρικούς θεσμούς που ορίζουν
την πολιτικοοικονομική πραγματικότητα δια του Συμφώνου για την Ευρωπαϊκή Ένωση,
ναι. Αντίθετα, αν δεις την Ελλάδα και κρίνεις την εσωτερική πολιτική τάξη της
στο πλαίσιο προσαρμογής της στο γερμανικό αντιπληθωριστικό πρότυπο και στο
Σύμφωνο Σταθερότητας, ασφαλώς όχι. Εάν σκεφτείς ότι όλα είναι πολιτική και
σχέσεις ηγεμονίας, ναι. Αν σκεφτείς πως όλα είναι οικονομία, καί ναι καί όχι:
Ναι στην περίπτωση που ακολουθήσεις μία οδό ανεξαρτητοποίησης από την ευρωζώνη
και όχι στην περίπτωση που ακολουθήσεις τον μονόδρομο της τρόικας.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η ίδια η μορφή της κρίσης
της Ελλάδας που μεταστράφηκε σε κρίση των σχέσεών μας πρωτίστως με την
ευρωζώνη, οδηγεί αναπόδραστα σε νέα τεχνολογική προσέγγιση της πολιτικής στην
Ελλάδα, εάν θέλουμε να μιλούμε με όρους δημοκρατίας και παραγωγικής
ανασυγκρότησης εντός του σημερινού διεθνούς περιβάλλοντος. Σε οποιαδήποτε άλλη
περίπτωση θα είναι σαν να ανοίγουμε οι ίδιοι ως λαός τον λάκκο στον οποίο θα
θαφτούμε ζωντανοί. Η προσέγγιση των διαπλεκομένων και της κυβέρνησής τους είναι
σε κάθε περίπτωση αποκρουστική. Οι άνθρωποι αυτοί διασκεδάζουν αυτό καθ’ εαυτό
το πολιτικό περιεχόμενο της κρίσης και εμφανίζουν την ελληνική κοινωνία σαν μία
κακομαθημένη συλλογικότητα που ζητεί χρόνο, χρήμα και ανοχή από τους τάχαμου
ανώτερους πολιτισμικά, δήθεν εταίρους μας (ταυτόχρονα δανειστές, εγγυητές,
ελεγκτές και δικαστές), ώστε να κοινωνικοποιηθούμε ορθά στο οικονομικό πρότυπο
της ευρωζώνης. Αυτό δεν είναι απλώς πολιτικά οξύμωρο, ανήθικο και βλακώδες,
αλλά κίνηση απελπισμένου παράφρονα. Σημειώστε επίσης ότι η σχέση μας με τους
εταίρους μας αποτελεί σήμερα την απόλυτη αντίφαση στην αστική αντίληψη του
δημοκρατικού φαινομένου. Εκεί όπου ο δανειστής ταυτίζεται με τον εγγυητή, τον
ελεγκτή και τον δικαστή, το καθεστώς αποκαλείται ΦΑΣΙΣΜΟΣ. Αναζητώντας την
προσαρμογή μας σε ένα φασιστικό καθεστώς, οδηγούμαστε αναπόδραστα σε μία
φασιστική εσωτερική οργάνωση, φασιστική πολιτική τάξη.
Το ζήτημα σήμερα για την Ελλάδα είναι να αντιμετωπίσει την
σύγκρουσή της με την κεντροευρωπαϊκή ελίτ και τα συμφέροντα των κερδοσκόπων της
αγοράς, που ανταγωνιστικά συνεργάζονται με τον γερμανο-γαλλικό άξονα, στο
πλαίσιο μιας σύγχρονης δημοκρατικής τεχνολογίας. Και αυτό στην βάση μιας καλά
θεμελιωμένης αντιπατριαρχικής και βιοοικονομικής θεώρησης, που συστήνει μια
σύγχρονη σοσιαλιστική ιδεολογία, αναγνωρίσιμη από όλους τους προοδευτικούς
ανθρώπους, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Μία τέτοια τεχνολογία θα
σήμαινε κυριολεκτικά την πρώτη μεταμοντέρνα επανάσταση στον κόσμο και θα είχε
μακροχρονίως να προσφέρει τεράστια οφέλη στον ελληνισμό. Βεβαίως και σ’ αυτήν
την περίπτωση ισχύει η λαϊκή παροιμία: «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους
κώλους» …