Του Δημήτρη Α.
Γιαννακόπουλου
Άμα ακούς περί αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών της ΕΕ και της
ευρωζώνης, ετοιμάσου για βιασμό της κυριαρχίας σου και κακοποίηση της όποιας
δημοκρατίας σου!
Μισώ την λέξη αλληλεγγύη, διότι ενώ εμφανίζεται απολιτική
και ανθρωπιστική, έχει βαθύτατα πολιτικά σημαινόμενα. Αλληλεγγύη, σήμερα στην
ΕΕ, σημαίνει (αρχικώς) σωφρονισμός και πολιτική αποζημίωση για την όποια
οικονομική στήριξη. Η αλληλεγγύη μάλιστα σε ότι αφορά ιδιαίτερα στην Ελλάδα
αποδείχθηκε ότι είναι μορφή φασισμού. Εδώ δεν έχουμε απλώς.........
στρατιωτικού τύπου συμμόρφωση
του δανειζόμενου σε μια συγκεκριμένη μεθοδολογία δημοσιονομικής πειθαρχίας, και
επιβολή ενός κυρωτικού προγράμματος που ουσιαστικά έρχεται να τιμωρήσει τον
ελληνικό λαό για την παραβίαση των όρων του Συμφώνου για «το έλλειμμα και το
χρέος»! Δεν έχουμε, δηλαδή, απλώς βίαιη διόρθωση του προτύπου ανάπτυξης αυτών
που «τα τρώγανε όλοι μαζί» - όπως δομείται η σωφρονιστική λογική της τρόικας,
την οποία υπηρετεί ως διοικητικό και αστυνομικό όργανο η ελληνική κυβέρνηση και
το καθεστώς της διαπλοκής! Εδώ, πρόκειται για πρόστυχη υπονόμευση της
δημοκρατικής αντίληψης στην Ευρώπη γενικότερα, για φασιστική εκτροπή των θεσμών
της Ένωσης.
Εδώ, σήμερα αλληλεγγύη σημαίνει εκμηδενισμό της ισχύος
κυριαρχίας των κρατών που πτωχεύουν: ο δήθεν εγγυητής της μη-χρεοκοπίας σου,
μετατρέπεται σε δανειστή, και ο τελευταίος σε επόπτη/χωροφύλακα και δικαστή σου,
αρκεί να δεχθείς την …αλληλεγγύη του! Αν δεν την δεχθείς απειλείσαι με αποβολή
από την Ευρω-οικογένεια. Και όλα αυτά έξω από οποιαδήποτε θεσμοθετημένη ευρωπαϊκή
ή αστική λογική περί διάκρισης των εξουσιών. Μιλάμε για απίθανες παραχωρήσεις ή
μεταβιβάσεις δικαιοδοσίας σε τυπικά ή/και άτυπα ή απολύτως ερμαφρόδιτα στην
πολιτική τους φύση ευρωπαϊκά όργανα που δεν είναι υπόλογα πουθενά! Ασφαλώς για
να συμβεί αυτό θα πρέπει η χώρα αποδέκτης της «αλληλεγγύης» να αποτελείται από
μια ανίσχυρη και ελεεινή αστική τάξη και μια κυβέρνηση δωσίλογων. Επ’ αυτού δεν
τίθεται θέμα, η Ελλάδα «πρωτοπορεί» σε αυτόν τον τομέα και αυτός είναι ένας
ακόμη λόγος που επιλέχθηκε για το πείραμα «σοκ και δέος» της τρόικας.
Ο ελληνικός λαός με την μορφή του εκλογικού σώματος
(«δημοκρατικά», αν και όχι με σεβασμό στην αναλογικότητα της ψήφου), έδωσε την
ευκαιρία για πολιτική νομιμοποίηση του δωσιλογισμού. Οι Έλληνες νομιμοποιήσαμε
στο εσωτερικό τις «Κυβερνήσεις Κουίσλιγκ»
και αυτοί που το διέπραξαν είτε δια της πολιτικής συμμετοχής τους, είτε δια της
αποχής τους, σήμερα εμφανίζονται μάλλον οι πλέον θορυβημένοι από τις επιλογές
του καθεστώτος. Είναι μάλιστα τόσο αγανακτισμένοι με την εσωτερική υποτίμηση
που υφίστανται, που σε κατάσταση παραφροσύνης καταφέρονται εναντίον συμπολιτών
τους που στήριξαν την αριστερά. Διότι η αριστερά ευθύνεται, σου λένε, για τους
«Κουίσλιγκ»! Αν αυτή δεν επέβαλε τον σοσιαλισμό των τελευταίων δεκαετιών, που
πτώχευσε την χώρα, πώς θα ανέτειλαν οι «Κουίσλιγκ»; (!) Το ναυάγιο του
«σοσιαλισμού» στην Ελλάδα οδήγησε στην ευρωπροτεκτορατοποίηση της χώρας,
δηλώνουν ότι πιστεύουν οι δεξιοί, νεοφιλελεύθεροι και απολιτικοί συμπολίτες
μας. Και τούτο το θεωρούν μάλλον φυσιολογικό!
Οι πελάτες του δικομματισμού με άλλα λόγια και οι συμπολίτες
μας φασιστικών φρονημάτων, που πάντα αναζητούσαν έναν Παπαδόπουλο - τουλάχιστον
- θεωρούν ότι τους «Κουίσλιγκ» τους
έφερε η αριστερά! Ο λαουτζίκος και οι μεταπράτες ή εργολάβοι του δημοσίου, που
πάντα επεδίωκαν να βολεύονται μέσω καπάτσων «Κουίσλιγκ», οι οποίοι διατείνονταν
ότι τα καταφέρνουν στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις, στην θέση της διεθνούς
πολιτικής, δυσανασχετούν, διότι, λέει, η αριστερά κατασκεύασε το κράτος
πατρωνίας, την διαπλοκή, την διαφθορά και αυτό καθ΄ εαυτό το ιδεολόγημα των «Κουίσλιγκ»,
που χαράσσει σήμερα πολιτική και ηθική (κουλτούρα εξάρτησης) στην Ελλάδα!
(Μεγάλη η προηγούμενη πρόταση σαν την παραφροσύνη της δεξιάς, που για άλλη μια
φορά στα δύσκολα – στην πολιτικοοικονομική
κρίση - καμώνεται την απολιτική οικουμενικότητα …για την πατρίδα ρε γαμώ
το!)
Όχι πως δεν έχει
ευθύνες η αριστερά ως κομματική αποκρυστάλλωση, αλλά ας συνέλθουμε λιγάκι: η
Ελλάδα των πελατειακών σχέσεων, της αποβιομηχάνισης, της επιδεικτικής σπατάλης
πλούτου, του ευρωεπαρχιωτισμού, της αρπαχτής, της παραοικονομίας, των καρτέλ, του
κακομαθημένου δημοσίου υπαλλήλου, του άπληστου κομματικού στελέχους και του
αχρείου «συνδικαλιστή», της αλήτικης μπουζουκοκοινωνίας, του ρουσφετιού και του
ωχαδερφισμού - όπως και του «αδερφισμού» των τελευταίων ετών – δεν είναι προϊόν
της αριστεράς, ούτε κανενός είδους σοσιαλισμού, αλλά συνεπακόλουθο της στρεβλής
ένταξή μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και στην ευρωζώνη. Όχι μονοδιάστατα -
υπήρχε και προηγουμένως ισχυρή πολιτικοοικονομική βάση για όλα αυτά - αλλά
σίγουρα σε κρίσιμο βαθμό και οπωσδήποτε ενισχυτικά ως αποτέλεσμα.
Η ένταξή μας στους θεσμούς της ΕΕ και ιδιαίτερα στον σκληρό
οικονομικό πυρήνα της, οδήγησε στην μεγέθυνση της παθογένειας του δημοσίου και
στην εξαχρείωση του ιδιωτικού τομέα της Ελλάδας. Και αυτό το γνώριζαν τα
ευρωπαϊκά και παγκόσμια κέντρα των αποφάσεων. Το ήξερε το χρηματοπιστωτικό
λόμπι. Όλοι όμως κερδοσκόπησαν πολιτικά και οικονομικά από ετούτο,
υπολογίζοντας στους Έλληνες «Κουίσλιγκ» και στον ζαβλακωμένο από την πατρωνία,
την παραοικονομία και την καταναλωτική κουλτούρα (μαγκιά) Έλληνα. Σε αυτούς
στηρίζονται και σήμερα Γερμανοί-Γάλλοι και πολλοί άλλοι για την μετατροπή της
ΕΕ, σε μια ΜΕΤΑ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ. Μόνον ως προς το συγκεκριμένο είδος αυτής
της «μετα-δημοκρατίας», όπου άτυποι θεσμοί ή θεσμοί ανεξάρτητοι από την
πολιτική τάξη των χωρών-μελών, θα ασκούν πραγματική εξουσία, διαφωνούν Γερμανοί
και χρηματιστές, γαλλική ελίτ και γερμανική ελίτ, Γερμανία και ΗΠΑ και ο… Σόρος
με το ίδιο του το χαρτοφυλάκιο! Επί της συγκεκραμένης μορφής κεφαλαιοκρατικής
ηγεμονίας στην Ευρώπη, δηλαδή, υπάρχει τριβή και όχι ως προς το εάν θα
σχηματιστούν θεσμοί που δεν θα υπολογίζουν αδύναμα κράτη και τους ψηφοφόρους /
«πολίτες» της Ένωσης.
‘Έτσι επιχειρείται η δημοκρατία αστικού τύπου να μετατραπεί
σε μεταδημοκρατία. Όχι δια της μετατροπής της Ένωσης σε μια αποκεντρωμένη,
αμεσοδημοκρατική ομοσπονδία όπως επιθυμούσαμε οι αριστεροί-φεντεραλιστές
(Ευρώπη των λαών, της ειρήνης και της ελευθερίας, με ισότητα και
αυτοπειθαρχία), δηλαδή, αλλά δια της μετατροπής της σε ένα ευρύ στρατόπεδο
συγκέντρωσης για τους εργαζόμενους και σε μια δομή υπαγόρευσης πολιτικής στην
κάθε χώρα/κυβέρνηση από μια οικονομική ελίτ. Κάθε σύγκρουση συμφερόντων στο
εσωτερικό αυτής της «αόρατης» ελίτ θα απορυθμίζει την Ένωση και θα τρομοκρατεί
τους Ευρωπαίους και τον κόσμο ολόκληρο. Για να κτιστεί αυτό το
πολιτικό/φασιστικό έκτρωμα , ωστόσο, χρειάζονται «Κουίσλιγκ». Αρκετοί «Κουίσλιγκ».
Και τέτοιους βρίσκεις εύκολα σε χώρες σαν την Ελλάδα. Χώρες όμως σαν την
σημερινή Ελλάδα βρίσκεις δύσκολα στην ΕΕ. Δεν υπάρχουν τόσο πρόθυμες, όπως η
Ελληνική, ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για ουσιαστική μεταβίβαση θεσμοθετημένων εξουσιών
που απέμειναν στην διάθεσή τους. Είμαστε εξαίρεση στην αντίληψη της πολιτικής
ισχύος του κράτους μεταξύ των υπολοίπων ευρωπαίων και έτσι μετατραπήκαμε σε
εξαίρεση γενικώς, που οδηγεί σε ένα εξαιρετικό πολιτικό μόρφωμα, πεδίο
εφαρμογής μιας φασιστικού τύπου οντολογίας, υπό την μορφή της Ευρωπαϊκής
Μεταδημοκρατίας. Εάν τα καταφέρουν οι «Κουίσλιγκ»
στην Ελλάδα, με την ανοχή του ελληνικού λαού και με την έμμεση υποστήριξη του
συμπλεγματικού, αγανακτισμένου - με την αριστερά μάλλον -λαουτζίκου, τότε θα
έχει πραγματοποιηθεί το πρώτο βήμα για την μετατροπή της Ευρώπης σε
Μεταδημοκρατικό κολαστήριο τόσο για την ισότητα, όσο και για την ελευθερία. Εκεί
καταλήγει η δηλούμενη «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» την οποία πολύ εκτιμά η
διαπλοκή!