Αυτοί τη δουλειά που τους ανέθεσαν κάνουν.

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

O σκοτσέζος φιλόσοφος και θεμελιωτής της οικονομικής επιστήμης Adam Smith(1723-1790), έγραφε πριν δυόμησι αιώνες: «Κάθε άτομο επιδιώκει μόνο το δικό του προσωπικό συμφέρον και τίποτα άλλο(το αόρατο χέρι που δίχως να το επιθυμεί συμβάλλει στο κοινό συμφέρον)………Οι εργαζόμενοι επιθυμούν  να λάβουν όσο το δυνατόν περισσότερα, οι εργοδότες να δώσουν όσο το δυνατόν λιγότερα. Και οι δύο επιδιώκουν να οργανωθούν. Οι πρώτοι για να πετύχουν αύξηση των μισθών και οι δεύτεροι τη μείωσή τους».(βλέπε:ο πλούτος των εθνών».κεφ.8ο παρ.11)

Δυστυχώς, αυτός ο σοφός και κατά τον Καρλ Μαρξ  «ο μέγιστος των οικονομολόγων του αγοραίου-καπιταλιστικού συστήματος», έπεσε, κατά .......το ήμισυ τουλάχιστον, έξω, στην παραπάνω εκτίμησή του.  

Είναι σωστό, ότι οι κοινωνίες είναι οργανωμένες στη βάση ομάδων με ίδια συμφέροντα για να ασκήσουν πίεση (ομάδες πιέσεως) διεκδικώντας το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι από την συνολικά παραγόμενη πίτα (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν).

Είναι σωστό ότι οι εργοδότες, επιθυμώντας αύξηση των κερδών τους μέσω της μείωσης των μισθών των εργαζομένων τους, είναι σχεδόν όλοι οργανωμένοι σε συντεχνίες, οι οποίες ασκούν ισχυρές πιέσεις στις κυβερνήσεις για συνεχή αύξηση του μεριδίου τους στη συνολικά παραγόμενη πίτα. .

Δεν είναι όμως σωστό ότι το ίδιο συμβαίνει και με τους εργαζόμενους, εκ των οποίων λίγοι οργανώνονται και ακόμη ελάχιστοι γνωρίζουν το ατομικό και το κοινό συμφέρον της ομάδας τους.

Ο Adam Smith, αγνοούσε προφανώς, ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι, συγχέοντας την ευχή τους με την πραγματικότητα, ή πιστεύουν ότι εκείνοι δεν είναι εργαζόμενοι, ή ελπίζουν ότι σύντομα θα πάψουν να είναι εργαζόμενοι αφού θα κερδίσουν το λαχείο. ( την εποχή του Adam Smith δεν υπήρχαν λαχεία ούτε τηλεόραση).

 Ο Adam Smith, σαν μεγαλοαστός και απόγονος μεγαλογαιοκτημόνων, ήταν εύλογο να αγνοεί επίσης τη νοοτροπία του δούλου, από την οποία διακατέχονται προφανώς πολλοί σημερινοί εργαζόμενοι λόγω πολλών προγονικών γενεών δούλων, και η οποία μας διδάσκει πως ο διακατεχόμενος από τη νοοτροπία του δούλου, πασχίζει διαρκώς να κερδίσει την εύνοια εκείνων (των αφεντικών του) που τον περιφρονούν και τον υποτιμούν, γλείφοντάς τους και χαφιεδίζοντας τους ομοίους του. Όπως ο δούλος του Οδυσσέα Εύμαιος (βλέπε Οδύσσεια), πίστευε, γιατί αυτό του έμαθαν, πως «οι θεοί αφαιρούν τις μισές αρετές από τους δούλους», έτσι και σήμερα, πολλοί από εκείνους που κερδίζουν το ψωμί τους με σκληρή δουλειά, οι λεγόμενοι νεόδουλοι, έχουν πειστεί από τους προνομιούχους της κοινωνίας ότι θα πρέπει να παραμένουν ολιγαρκείς και φτωχοί επειδή είναι ηλίθιοι, διανοητικά ανίκανοι και βλάκες. Εχουν επίσης πειστεί πως εκείνοι και μόνο εκείνοι οι ίδιοι είναι η αιτία της αθλιότητάς τους και πως δεν έχουν παρά αυτό που τους αξίζει ως προς τη μόρφωσή τους και τις ικανότητές τους.

Αυτά τα τόσο απλά πράγματα, που τα αγνοούσε ο αριστοκράτης σκοτσέζος, φαίνεται, πως οι Τροϊκανοί και οι άνθρωποί τους στην Ελλάδα, λόγω της ίδιας ταξικής καταγωγής, αφού και οι ίδιοι εργάζονται σκληρά «για να κερδίσουν το ψωμί τους», τα γνωρίζουν άριστα. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτή η προκλητική εμμονή τους να ξαναγυρίσουν οι εργαζόμενοι, της Ελλάδος σε πρώτο πλάνο, σε συνθήκες δουλοκτητικής εποχής με κατάργηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων που απέκτησαν τους δυο τελευταίους αιώνες με σκληρούς αγώνες και τον φόβο του αντίπαλου δέους, του κομμουνισμού.

Ηδη η Τρόϊκα προτείνει και την κατάργηση της πενθήμερης εργασίας. Τι ακόμη θα προτείνει για να καταλάβουν οι εργαζόμενοι που το πάνε; Οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες, συνεπικουρούμενοι από επαγγελματίες διαμορφωτές κοινής γνώμης και από μοδάτους και λαμπερούς χρήσιμους ηλίθιους, που πιστεύουν πως θα ανήκουν κι εκείνοι ισοβίως στα χαϊδεμένα παιδιά τους συστήματος.

Οι άνθρωποι τη δουλειά τους κάνουν και την κάνουν επαγγελματικά και με το αζημίωτο. Το θέμα είναι τι κάνουν οι εργαζόμενοι, που όπως όλα δείχνουν, σιγά-σιγά αλλά ανεπαίσθητα θα καταλήξουν να γίνουν δούλοι δίχως τα πλεονεκτήματα των δούλων, διότι οι δούλοι αποτελούσαν ιδιοκτησία των αφεντικών τους, είχαν κοστίσει για την αγορά τους και ο ιδιοκτήτες τους δεν είχαν κανένα συμφέρον να αρρωστήσουν πόσο μάλλον να πεθάνουν. Εν αντιθέσει με τη θολή εικόνα που έχουν πολλοί για τη δουλεία (από τον κινηματογράφο), τους φρόντιζαν και τους υπερασπιζόταν όπως φροντίζουμε και υπερασπιζόμαστε εμείς την ιδιοκτησία μας, είτε αυτή είναι σκύλος είτε αυτοκίνητο. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με το σημερινό ενοικιαζόμενο και αναλώσιμο νεόδουλο. Όταν έξω από κάθε επιχείρηση υπάρχουν χιλιάδες πρόθυμοι να πάρουν τη θέση του, η αναπηρία του, η ανικανότητα για αποδοτική δουλειά και η απώλεια της ζωής του δεν ενδιαφέρει κανέναν, πλην του ιδίου και της οικογενείας του

Αυτοί τη δουλειά που τους ανέθεσαν κάνουν και την κάνουν με αζημίωτο επαγγελματισμό