Στην καθημερινότητά μου όταν νευριάσω με κάποιον, επειδή δεν είναι σωστό, καταπίνω τα νεύρα μου, βρίσκω την ψυχραιμία μου και αντιδρώ καθωσπρέπει. Την άλλη στιγμή, είμαι πολύ χαρούμενη αλλά για να μην ξεφύγω -υπάρχει κι ένα μέτρο-, πνίγω την χαρά μου, δεν την εκδηλώνω (ας κρατήσω και μία πισινή). Την άλλη στιγμή πονάω αλλά δεν είμαι φλώρος, είμαι αντράκι εγώ, δεν επιτρέπεται να είμαι τρωτή, σφίγγω τα δόντια και γίνομαι σκληρή.
….
Κι έρχεται η ώρα που το μέσα μου αλυχτάει, η ψυχή μου σαν να
θέλει να βγει, και ηρεμία δεν βρίσκω πουθενά, και αρχίζω να αναρωτιέμαι τι έχω;
Τι θες πια από τη ζωή, ποιο το........
πρόβλημά σου;
πρόβλημά σου;
….
Έτσι τουρλουμπούκι όπως τα έχεις κάνει πώς περιμένεις να
βγάλεις άκρη; Πώς να καταλάβεις τι θέλει η ψυχή σου όταν το κλάμα το κάνεις χάχανα,
τον πόνο σκληρότητα και τη χαρά μετριότητα;
Θα καταλάβεις αν γίνεις ειλικρινής!!! Εσύ φέρνεις το
πρόβλημα, κι όχι ο εαυτός σου που δεν ξέρει τι του φταίει (ποιος είσαι εσύ; αυτός
που θες να σε ορίζεις -τι είσαι/θέλεις/νιώθεις). Ο εαυτός σου ξέρει πάρα πολύ
καλά τι θέλει και στο δείχνει κάθε στιγμή. Ο εαυτός σου είναι αυτός που νευρίασε
κι εσύ του λες δεν είναι σωστό. Είναι αυτός που χάρηκε κι εσύ δεν τον αφήνεις.
Είναι αυτός που πονάει και τον διατάζεις να πάψει.
Θέλεις να είσαι καθωσπρέπει, να κρατάς πισινές, να το
παίζεις αντράκι, πολύ ωραία, έχεις την επιλογή, να δεχτείς όμως και τα
αποτελέσματά της, την πάλη δηλαδή με τον εαυτό. Και μην τα βάζεις μαζί του, εσύ
του άνοιξες τον πόλεμο.