Του Θανάση Νικολαΐδη
ΝΑ επισημάνουμε απ’ την αρχή
πως είναι λάθος να βλέπουμε το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου και τα δεδομένα της
εποχής του με τα σημερινά μάτια. Αφού πέρασαν από πάνω του αφήνοντας τα ίχνη τους
πολιτικοί με πολιτικές «φυγόκεντρες» και ιδεολόγοι που δώσαν‘ τη σκυτάλη σε
«ιδεολόγους».
ΛΟΙΔΟΡΕΙΤΑΙ το σημερινό ΠΑΣΟΚ
για τα ποσοστά του, σε ένα παιχνίδι
εναλλαγής της εξουσίας των τελευταίων χρόνων, όπου η…καταψήφιση ορίζει το κόμμα
που θ’ αρπάξει τα φθαρμένα ηνία της εξουσίας. Οι πολλοί έφυγαν, οι λίγοι
παρέμειναν κι όλοι τους ξέχασαν πως η «διακήρυξη της 3ης του
Σεπτέμβρη ‘74» δεν ήταν ψευδεπίγραφη καπηλεία της ιστορικής του 1843. Απαίτησε,
τότε ο λαός σύνταγμα και του το’ δωσαν, αγωνίστηκε, με τον........
Ανδρέα, να φύγει η
δεξιά και το πέτυχε. Με όραμα που ξέφτισε νωρίς. Με λύκους που δανείστηκαν τη
βολική δορά του αρνιού, πριν φανούν τα δόντια ευκίνητων σιαγώνων. Και γέμισε ο
χώρος κομματόσκυλα και πρασινοσκουφίτσες σε πόστα καίρια, για να θάψουν το όραμα
βαθιά, πριν πλακώσει ο εκσυγχρονισμός για να το θάψει πιο βαθιά.
ΓΕΝΕΘΛΙΑ στο ΠΑΣΟΚ και σκάνε
μύτη παλιές, ξεχασμένες «φίρμες», σκάει και τη δικιά του ο κ. Σημίτης.
Ως…συνιδρυτής του Κινήματος αλλά και ολετήρας του, ομοτράπεζος πιστών του σε
δείπνο μυστικό και…υπέροχος υπονομευτής του Α. Παπανδρέου. Τον περιμέναμε να «μιλήσει»
και να μας εξηγήσει. Δεν το’ κανε ο Κώστας Καραμανλής, δεν το’ κανε κι ο Κώστας
ο Σημίτης. Και σπεύδει στα…βαφτίσια του Νέου ΠΑΣΟΚ που άλλαξε αρχηγό και
προσαρμόζεται «εικαστικά» (αλλάζει ο Ήλιος, τα μυαλά παραμένουν).
ΓΙΟΡΤΗ κι όταν γιορτάζεις χαμογελάς,
ωστόσο, κάτι μαρτυράς από φταίχτες και καταστάσεις που σου πέτρωσαν το
χαμόγελο. Μίλησαν για απόντες κι είναι το ασήμαντο. Δεν μίλησαν για Άκηδες που
λέκιασαν ανεξίτηλα το Κίνημα, δεν μνημόνευσαν τους Μαντέληδες, δεν αναφέρθηκαν
σε Τσουκάτους κι είναι το σημαντικό. Ωστόσο, να τους θυμίσουμε πως η «γιορτή»
δεν είναι δείπνο μυστικό αφανέρωτων συνδαιτυμόνων για ν’ απολαμβάνουν αύριο την
ηδονή της εξουσίας. Είναι «σύναξη» στο φως του Ήλιου κι ο κόσμος ζητάει
λογαριασμό για χίλια δυο που (δι)έπραξαν κι άλλα τόσα που δεν έπραξαν.
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ, δυο παρατηρήσεις.
Επικροτούμε την κίνηση του…Κινήματος να συγκυβερνήσει. Δεν κατανοούμε,
αντίστοιχα, την επιμονή της (λεγομένης) αριστεράς και του ΚΚΕ να απέχουν και να
(αντι)μάχονται. Κι είναι οι ίδιοι που συνεργάστηκαν με τη δεξιά «που άλλαξε»,
το (βρώμικο) ’89. Για λόγο ήσσονος σημασίας, ενώ σήμερα πρόκειται για τη
σωτηρία της Ελλάδας.