H μομφή που επιρρίπτουν οι απολογητές της πολιτικής των Μνημονίων
κατά των επικριτών της είναι εκείνη του «λαϊκισμού». Είναι μια κατηγορία
«εύκολη», αφού ο λαϊκισμός δεν είναι τόσο πολιτική ιδεολογία, όσο
πολιτική πρακτική που απευθύνεται στα ένστικτα των μαζών, τις κολακεύει
και καλλιεργεί αυταπάτες με στόχο τον προσπορισμό πολιτικού οφέλους.
Και, βέβαια, καθώς μια τέτοια πρακτική μπορεί να ακολουθηθεί ενίοτε από........
κάθε πολιτικό χώρο ή παράγοντα, εκείνος που κατηγορεί τους άλλους για
λαϊκισμό δε χρειάζεται καν να διευκρινίσει το δικό του πολιτικό και
ιδεολογικό στίγμα..
Η πραγματικότητα είναι ότι οι κύριοι
ένοχοι λαϊκιστικών πρακτικών στην Ελλάδα είναι τα δύο κόμματα που
εναλλάχθηκαν στην εξουσία μετά το 1974. Από τη δεκαετία του
1990 τα κόμματα αυτά, συνεπικουρούμενα από το διαπλεκόμενο επικοινωνιακό
σύστημα μαζικής επιβολής, είχαν καλλιεργήσει στην πλειοψηφία του
ελληνικού λαού την πεποίθηση ότι η είσοδος στην Ευρωζώνη ήταν το χωρίς
επιστροφή εισιτήριο για τον καταναλωτικό παράδεισο. Κανείς δεν έβλεπε τη
συνεχή απώλεια ανταγωνιστικότητας της εθνικής μας οικονομίας και τη
δραματική επιδείνωση του ισοζυγίου τρεχουσών (εξωτερικών) συναλλαγών.
Διαδοχικές κυβερνήσεις επιδίδονταν σε «δημιουργική» λογιστική για τον
καλλωπισμό των στατιστικών μας στοιχείων ( τα περιβόητα Greek
statistics) και σε ένα χωρίς προηγούμενο πελατειακό όργιο διαρκείας, με δανεικά από το εξωτερικό. Γι’ αυτό οδηγηθήκαμε στα μνημόνια.
Σήμερα
οι ίδιοι εκμεταλλεύονται τον ενστικτώδη φόβο του λαού για το άγνωστο,
προκειμένου να δαιμονοποιήσουν το ενδεχόμενο της εξόδου από την Ευρωζώνη
και να μας πείσουν για την ανάγκη της υποταγής στα κελεύσματα της
«τρόϊκας» . Η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος τα τελευταία
δυόμισι χρόνια χρησιμοποιείται για να προσδώσει μια επίφαση αληθοφάνειας
στους ισχυρισμούς περί «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας μέσω των
Μνημονίων. Η αλήθεια όμως είναι ότι, για το όφελος της μείωσης του
πρωτογενούς ελλείμματος του δημοσίου κατά 8 περίπου ποσοστιαίες μονάδες
του ΑΕΠ (από το –10% στο –2% ), το παράπλευρο κόστος ήταν η μείωση του
ΑΕΠ κατά περισσότερο από 10% στο ίδιο διάστημα, ενώ η συνολική πτώση του
από το τέλος του 2008 έως το τέλος του 2012 θα είναι περίπου 22%.
Κατά
την ίδια αναλογία, η εξωφρενική νέα δέσμη μέτρων των 11,5 ή και
περισσότερων δις ευρώ θα συνεπάγεται μείωση του ΑΕΠ για επιπλέον 10%
τουλάχιστον τη διετία 2013-2014, ενώ η ανεργία θα πλησιάσει ή και θα
ξεπεράσει το 30% (!). Η «θεραπεία» αυτή είναι χειρότερη από την
ασθένεια.
Όσοι υπόσχονται ότι θα επαναφέρουν τη χώρα στα
οικονομικά μεγέθη του 2008 ή του 2009 απλώς και μόνο με την «καταγγελία»
ή την «ακύρωση» των Μνημονίων ασφαλώς λαϊκίζουν. Είναι γεγονός
ότι η Ελλάδα ζούσε τότε πάνω από τις δυνάμεις της, καταναλώνοντας
περισσότερα από όσα παρήγε και δανειζόμενη αλόγιστα, τόσο σε δημόσιο όσο
και σε ιδιωτικό επίπεδο. Επίσης γεγονός είναι ότι πολλά από τα
προβλεπόμενα στο Μνημόνιο, όπως π.χ. την περιστολή της φοροδιαφυγής,
έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας από καιρό και ακόμη και σήμερα
«αδυνατούμε» να τα υλοποιήσουμε.
Εξίσου λαϊκίζουν, όμως,
και όσοι μας υπόσχονται ότι η αδιαμαρτύρητη συμμόρφωση προς τις συνταγές
της τρόϊκας θα μας γλιτώσει από τον «όλεθρο» της δραχμής.
Είναι φανερό ότι οι συνταγές αυτές πλήττουν και την παραγωγή το ίδιο ή
και περισσότερο από την κατανάλωση και ότι έτσι η οικονομία θα
ισορροπούσε (αν μπορούσε να ισορροπήσει) σε επίπεδα τόσο χαμηλά, ώστε η
διαδρομή ως εκεί να μην μπορεί να γίνει ανεκτή από την κοινωνία
(τουλάχιστον εφόσον υφίσταται ακόμη το Κοινοβουλευτικό Πολίτευμα). Η
χώρα πρέπει να προβάλλει ισχυρότερη αντίσταση έναντι των απαιτήσεων των
δανειστών και κυρίως να βρει εναλλακτικές λύσεις, όπως θα ήταν π.χ. η
αξιοποίηση του άρθρου 347 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης
(προσωρινή επιβολή δασμών σε εισαγόμενα αγαθά, για την καταπολέμηση
τόσο του δημοσιονομικού ελλείμματος όσο και του ελλείμματος του
ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών). Αν αντίθετα συνεχίσουμε να πορευόμαστε
στον δρόμο της υποταγής απειλούμαστε όχι μόνο με οικονομική κατάρρευση,
αλλά και με κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτες συνέπειες.