Η αίσθηση αρκετών ήταν, πράγματι, ότι ο Αντώνης Σαμαράς -με δεδομένα και ταπροβλήματα στο μάτι του- έδινε την.......
εικόνα πρωθυπουργού «περιορισμένης ευθύνης και αρμοδιότητας».
Αποφασίστηκε, λοιπόν, να γίνουν κινήσεις αντιστροφής αυτής της εικόνας.
Η πρώτη αφορούσε στη στρατηγική. Θέτουμε τώρα το θέμα της επιμήκυνσης, χωρίς να πάρουμε το σύνολο των 11,5 δισ μέτρων (όπως πρότειναν Βενιζέλος -Κουβέλης) ή πρώτα τηρούμε τη δέσμευσή μας για τη λήψη του συνόλου των μέτρων (αναλάμβανοντας και το αντίστοιχο πολιτικό κόστος) και μετά ζητάμε την επιμήκυνση;
Ο Αντώνης Σαμαρά υιοθέτησε τη δεύτερη πρόταση (ήταν του Στουρνάρα), γεγονός που προκάλεσε τη δημόσια αντίδραση Βενιζέλου.
Το δεύτερο «όχι» του πρωθυπουργού ήταν στο πεδίο των συμβολισμών. Όταν ο Φώτης Κουβέλης ζήτησε κατ’ ιδίαν συνάντηση μαζί του πριν δει τον Γιούνκερ, την προσεχή Τετάρτη. Η απάντηση ήταν απόλυτη και αρνητική.
Το ερώτημα τώρα είναι τι θα κάνει αν Κουβέλης και Βενιζέλος ζητήσουν από κοινού σύσκεψη των τριών πριν το ταξίδι του στο Βερολίνο και το Παρίσι. Μπορεί να αρνηθεί ξανά, χωρίς να προκληθεί ενδοκυβερνητική κρίση;
Και αν συμφωνήσει δεν θα δώσει τροφή σε όσους μιλούν για διεθυντήριο; Μια απάντηση είναι πως πως η χάραξη της στρατηγικής για το εθνικό θέμα είναι άλλης τάξεως υπόθεση από την έγκριση ενός νομοσχεδίου, όπως πχ εκείνου για την αναθεώρηση του νόμου Διαμαντοπούλου. -το οποίοι, θυμίζουμε, δεν συζητήθηκε ούτε στο υπουργικό συμβούλιο.
Υπάρχει άλλη απάντηση;