μπροστάρηδες τα σοφτ βουτυρό-παιδοβούβαλα

Θυμάστε την παλιά διαφήμιση του βιτάμ , που έβγαινε ένας πολύ κουλ τύπος ,δένοντας τη γραβάτα του , έμπαινε σε μια ηλιόλουστη τεράστια σαλοκουζίνα και εκεί τον περίμενε με χαμόγελο μια χαμογελαστή με λάγνο βλέμα, κουκλάρα που υποτίθεται ότι ήταν η γυναίκα του , αλείφοντας του με βούτυρο φέτες με ζεστό λαχταριστό ψωμί ; Εντωμεταξύ στο τραπέζι τρώγανε ήσυχα το πρωινό τους δύο καθαρά , όμορφα παιδάκια , που χαμογελούσαν καλοσυνάτα το ένα στο άλλο και όλα μαζί τον υπέροχο μπαμπά τους . Αυτή η.....

διαφήμιση στοίχειωσε τη ζωή μου.

Δε λέω και η Κουλίτσα μου καλή ήταν στα νιάτα της, άσε τώρα έγινε ίδια η μάνα της !

Όσο για το σπίτι στα προάστια, ούτε κουβέντα , ένα στενούτσικο , διόλου αξιοπρεπές δυάρι στα δυτικά της πόλης κατάφερα να πάρω κι αυτό με  δάνειο που χρωστάω ακόμα και την επιμήκυνση - «ευκολίες»  που μας έκανε η τράπεζα θα το πληρώνουν και τα δισέγγονά μου , απλά θα μένω σε δυάρι δυτικά και θα έχω την «τιμή» και τη χαρά να το πληρώνω σαν μεζονέτα σε προνομιούχο προάστιο.

Δεν κατορθώσαμε εδώ και 23 χρόνια να φάμε πρωινό μαζί όλοι οικογενειακώς, αφού σαν Βέγγοι τρέχουμε μανιωδώς από τα άγρια χαράματα ,εγώ και η Κούλα στα μεροκάματα και  τα παιδιά σχολεία ,φροντιστήρια κλπ.

Αλλά η διαφήμιση μου έμεινε και με κάνει να στενοχωριέμαι για όσα δεν κατάφερα. Και από πάνω να έχω τον Πάγκαλο να λέει και μαλακίες ,  και καλά ότι μαζί τα φάγαμε . Τι φάγαμε μαζί ρε χαμένε ; λίγο βιτάμ και λίγο ζεστό ψωμί ρε καρατά , με την οικογένεια μου δεν μπόρεσα να γουστάρω 23 χρόνια παντρεμένος , έτσι για να κάνω το κομμάτι μου…

Τι φάγαμε μαζί ρε τσόκαρο , που για να μπορέσω να τα βγάλω πέρα με τα βασικά , ξεκινάω το πρωί και επιστρέφω στο σπίτι μου βράδυ ... και να ακούω και τις παπαριές του κάθε Παγκάλου.