«Είναι όλα ψέματα. Στη Δαμασκό ο κόσμος διασκεδάζει και δεν έχει καταλάβει τίποτα. Είμαι Σύρος. Πριν λίγες μέρες ήμουν εκεί», μου είπε ένα βράδυ κάποιος οδηγός ταξί, εδώ στην Αθήνα, και μ’ έβαλε σε σκέψεις. Όχι βέβαια γιατί πίστεψα πως οι μεμονωμένες εκδηλώσεις στα μεγάλα ξενοδοχεία της Δαμασκού είναι ενδεικτικές της γενικής κατάστασης σε μια χώρα που αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και μήνες, αλλά γιατί ακόμη και σε επίπεδο εντυπώσεων είναι τουλάχιστον ανακριβές να λέγεται ότι το αίμα ξεπλένεται αποτελεσματικά με λίγη μουσική και μια βουτιά στην........
πισίνα…
Στις 15 Ιουλίου οι εξεγερμένοι ξεκίνησαν την επίθεσή τους για κατάληψη της Δαμασκού αλλά πριν ξημερώσει η 5η Αυγούστου ο συριακός στρατός ανακοίνωνε ότι ελέγχει πλήρως το σύνολο της συριακής πρωτεύουσας, μετά την ανακατάληψη της νότιας συνοικίας Τανταμούν που είχαν θέσει υπό τον έλεγχό τους οι αντάρτες.
«Η κατάσταση στην πρωτεύουσα είναι εξαιρετική και αποκαταστάθηκε η σταθερότητα», δήλωσε Σύρος στρατηγός, κατά την επίσκεψη δημοσιογράφων στην Τανταμούν στις 4 Αυγούστου.
Τις μέρες που προηγήθηκαν, οι μάχες εντάθηκαν στο Χαλέπι και τη Δαμασκό, στη Χαμά και τη Χομς. Οι Σαμπιχά –οι πιστοί φρουροί του προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ- φέρονται ως υπαίτιοι σοβαρών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι ίδιες, όμως, κατηγορίες ακούγονται και για τους εξεγερμένους και το συμπέρασμα είναι πως και οι δύο πλευρές είναι σε θέση να προχωρήσουν σε τρομερές ενέργειες.
Οι εκτιμήσεις των ειδικών αναλυτών πέφτουν βροχή και κάποιοι βλέπουν μια κατάσταση ανάλογη με εκείνη που έζησε η Ευρώπη στον ισπανικό εμφύλιο. Αλλοι μιλούν για το ενδεχόμενο σύρραξης με θρησκευτικό έρεισμα που θα ξεπεράσει τα όρια της χώρας, προκαλώντας έναν περιφερειακό πόλεμο. Ένα τέτοιο σενάριο θα μπορούσε να αποφευχθεί αν μπορούσε να υπάρξει η ενωμένη φωνή μιας αξιόπιστης αντιπολίτευσης, η οποία όμως όχι απλώς δεν έχει για την ώρα υψωθεί, αλλά ίσως δεν μπορεί καν να δομηθεί. Κάποιοι, πάλι, φοβούνται πως η Συρία μπορεί να εξελιχθεί σε έναν νέο Λίβανο.
Αν υπάρχουν κάποια περιθώρια αισιοδοξίας έρχεται να τα γεμίσει άκομψα η αδυναμία της διεθνούς κοινότητας να αντιμετωπίσει με μια φωνή τη διένεξη. Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε με ευρύτατη πλειοψηφία το μη δεσμευτικό ψήφισμα για τη Συρία, που καταδικάζει τη στάση του καθεστώτος και ζητεί πολιτική μετάβαση στη χώρα -επικρίνοντας, επίσης, και την
«αποτυχία του Συμβουλίου Ασφαλείας» να συμφωνήσει σε βήματα με στόχο να εξασφαλιστεί η συμμόρφωση του Μπασάρ αλ Ασαντ με τις αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας.
Νωρίτερα στην ομιλία του ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, υποστήριξε ότι η κρίση στη Συρία εξελίσσεται σε «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων» καθώς οι τοπικοί και διεθνείς παράγοντες «εξοπλίζουν τη μία ή την άλλη πλευρά» και πρόσθεσε ότι «τώρα που η κατάσταση έχει επιδεινωθεί το συμφέρον του συριακού λαού θα πρέπει να επικρατήσει έναντι κάθε αντιπαλότητας ή αγώνα για άσκηση επιρροής».
Αναφερόμενος, επίσης, στην παραίτηση του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου για τη Συρία Κόφι Αναν, είπε ότι η διχογνωμία στους κόλπους του Συμβουλίου Ασφαλείας κατέστησε πολύ δύσκολο το έργο του. «Θέλω να δείξουμε όλοι στο συριακό λαό και στον κόσμο ότι θυμόμαστε το μάθημα της Σρεμπρένιτσα» είπε, ανακαλώντας μνήμες από τη σφαγή χιλιάδων μουσουλμάνων της Βοσνίας, τον Ιούλιο του 1995, από τις σερβικές δυνάμεις.
Ο μύθος λέει ότι, όταν ο Μωάμεθ αντίκρισε τη Δαμασκό από ψηλά, γοητεύτηκε τόσο πολύ ώστε αρνήθηκε να μπει στην πόλη λέγοντας πως «στον παράδεισο μπαίνει κανείς μόνο μία φορά». Μια λεπτομέρεια: ακόμη κι αν ο παράδεισος κερδίζεται στη ζωή, είναι μια… καβάτζα για μετά το θάνατο…