Του Δαμιανού Βασιλειάδη,
ιδρυτικού και ηγετικού στελέχους του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ
Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνο-
μένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται[1]
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε πάλι για
τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη. Μετά από 38 συναπτά έτη.
Μια διακήρυξη που αποτελεί πια
ένα μακρινό όνειρο για τους παλαιούς και ανύπαρκτο για τους νεότερους.
Έχει σημασία όμως να μάθει η
καινούργια γενιά, αν υπάρξει η δυνατότητα, περί τίνος πρόκειται. Είναι αναγκαίο
καθήκον να εγκολπωθεί κάποιες αλήθειες. Γιατί αλλιώς θα κινείται διαρκώς σε ένα
φαύλο κύκλο, χωρίς διέξοδο από τα αδιέξοδα.
Τα σημερινά αδιέξοδα έχουν την
προϊστορία τους .....
και τις αιτίες τους, που πρέπει, για να τις εντοπίσουμε, να
ανατρέξουμε στο παρελθόν. Δε γίνεται διαφορετικά. Μέλλον δε δημιουργείται χωρίς
γνώση του παρελθόντος. Από την άλλη, λαοί που απαρνούνται το παρελθόν τους δεν
μπορούν να δημιουργήσουν το μέλλον τους.
Λίγοι γνωρίζουν αυτήν την
προϊστορία και πολλοί που την γνωρίζουν την αποκρύπτουν.
Το σύστημα, που κρατεί στην
Ελλάδα, έτσι το θέλει και έτσι το επιβάλει.
Όταν από μέρους του Εθνικού
Συμβουλίου του ΠΑΚ, στο Βίντερτουρ της Ελβετίας, αμέσως μετά την πτώση της
δικτατορίας, αποφασίστηκε να κατέβω στην Ελλάδα, για να προετοιμάσω την κάθοδο
του Ανδρέα Παπανδρέου, η πρώτη μου έγνοια ήταν να συναντήσω την νεολαία του ΠΑΚ
στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.
Ο πρώτος από μέρους του ΠΑΚ που
ήρθε σε επαφή και οργάνωσε την νεολαία του ΠΑΚ, που ένα μέρος της μετείχε και
στο Πολυτεχνείο, έτυχε να είναι ο υποφαινόμενος.
Μπορώ να βεβαιώσω κάτι που είναι
άγνωστο έως σήμερα. Τόσο ο Άκης Τσοχατζόπουλος (μαζί ξεκινήσαμε στο ΠΑΚ του
Μονάχου), όσο και ορισμένοι από τη νεολαία του ΠΑΚ, όπως ο Κώστας Λαλιώτης, ο
Θανάσης Τσούρας, ο Νίκος Μιχαλόπουλος, οι Λαμπροπουλαίοι, ανάμεσα σ’ αυτούς και
η Λαμπροπούλου Φρόσω (που «κατοικοεδρεύει» μαζί με τον Άκη στην φυλακή) και
πολλοί άλλοι, που τους ξέρω και δεν τους ξέρετε, ήταν και αποτελούσαν αυτό που
λέμε «χρυσή μαγιά». Ήταν από τα πιο έντιμα και αξιόλογα στελέχη του κινήματος,
όσο παράξενο κι’ αν φαίνεται αυτό σήμερα Η «μαγιά» της νεολαίας στην Αθήνα και
την Θεσσαλονίκη ήταν ότι καλύτερο είχε το κίνημα τότε. Και σας διαβεβαιώ ότι τα
λέει ένας άνθρωπος, ο υποφαινόμενος στην περίπτωση, που ξέρει τι λέει, γιατί τα
έχει ζήσει και έχει το θάρρος της γνώμης του.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Τι συνέβη έκτοτε; Όλους αυτούς,
πολλούς άλλους, καθώς και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία από την άκρα αριστερά
έως την άκρα δεξιά, εκμαύλισε και εκφύλισε ένας άνθρωπος. Το όνομά του: Ανδρέας
Παπανδρέου. Από τη δυναστεία της οικογένειας Παπανδρέου. Διαχρονικά είναι αυτή
η δυναστεία που πρωτοστάτησε ή μάλλον πιο σωστά, που συνέβαλε τα μέγιστα στην
καταστροφή της Ελλάδας.
Πολλοί αφελείς ακόμη πιστεύουν
ότι οι «μάζες» είναι αυτές που δημιουργούν την ιστορία. Αυτό δεν ισχύει. Το
επιβεβαίωσε και ο Λένιν ο ίδιος. Οι μεγάλες προσωπικότητες, καλώς ή κακώς,
δημιουργούν την ιστορική δυναμική και την εξέλιξη. Αν δεν υπήρχε ένας Λένιν,
(φυσικά μαζί με τις άλλες ηγετικές προσωπικότητες) δεν θα προέκυπτε η μπολσεβίκικη
επανάσταση στη Ρωσία. Όποιος θέλει να προβλέψει το μέλλον το δημιουργεί.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μεγαλοφυΐα.
Φυσικά για το κακό. Μα είναι δυνατό ένας άνθρωπος να κάνει τόσο κακό;
αναρωτιέται κάποιος δικαιολογημένα. Κατά την άποψή μου, ναι! είναι δυνατό.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έβαλε τα
θεμέλια της κακοδαιμονίας και παρακμής αυτού του τόπου, που λέγεται Ελλάδα,
εφαρμόζοντας ένα σατανικό σχέδιο, μετά την άνοδό του στην εξουσία, από το οποίο,
τρόπος του λέγειν, δεν ξέφυγε κανείς.
Ποιο ήταν αυτό το σχέδιο;
Απλούστατα: Το καταναλωτικό πρότυπο με δανεικά. Δεν θα υπήρχε Κώστας Σημίτης
και Γιώργος Παπανδρέου και οι άλλοι πρωθυπουργοί, αν δεν τους ανεδείκνυε εμμέσως
ή αμέσως ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να αναφέρω μόνο δύο παραδείγματα, για όσους
μπορούν να αντιληφθούν, τι εννοώ.
Με την ευκαιρία λοιπόν των
«εορταστικών εκδηλώσεων» για την 3η του Σεπτέμβρη, θα δημοσιοποιήσω μερικά
κείμενα (τρία τον αριθμό), για να αποδείξω του λόγου το αληθές, με την
προαίρεση μήπως και καταφέρω να αφυπνίσω κάποιες συνειδήσεις, απ’ αυτές που δεν
εκφυλίστηκαν τελείως.[2]
Το πρώτο κείμενο περιλαμβάνει το
ιστορικό γεγονός. Τα επόμενα, κριτική αποτίμηση της όλης παρακμιακής πορείας
της Ελλάδας, σχεδόν σε τίτλους, με πρωτεργάτη τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ένα μονάχα θα πω εκ προοιμίου.
Μπορεί να μην υπάρχουν προφήτες. Όμως τα κατωτέρω που αφορούν το ΠΑΣΟΚ και την
Ελλάδα και διατυπώθηκαν το 1977 από μέρους μου με την παραίτησή μου από το
ΠΑΣΟΚ είναι προφητικά: «Όσον αφορά το
ΠΑΣΟΚ, τα πρώτα αχνάρια, τις πρώτες αμυδρές ενδείξεις ότι ακολουθούμε λαθεμένη
τακτική, άρχισα ν’ αποκτώ με το κυνήγι των παλαιοκομματικών και τη μέθοδο που
ακολουθούσε το Κίνημα τότε. Οι ενδείξεις έγιναν πια βεβαιότητα, πριν από το
προσυνέδριο στις 16 Μαρτίου 1975 και ύστερα ό,τι ακολούθησε μετά απ’ αυτό. Από
κει και πέρα μου ήταν τελείως ξεκάθαρο ότι ακολουθούμε καθοδική πορεία. Μετά
την μεταπολίτευση ανεβοκατέβαινα στην Ελλάδα...Κάθε φορά που κατέβαινα
διαπίστωνα ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Και δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά
απολύτως ένδειξη ότι ο κατήφορος αυτός θα σταματήσει...».
Έκτοτε τα πράγματα εξελίχτηκαν
στην Ελλάδα ακριβώς, όπως τα είχα «προφητέψει» με την παραίτησή μου το 1977.[3]
Λέτε να είμαι ο μετά Χριστόν
προφήτης και να μην το ξέρω;;;,,,!!!
Πάντως, πριν Χριστόν (μάλλον) αποκλείεται
«!!!».
[1] Κωνσταντίνος Καβάφης.
Απόσπασμα από το ποίημα του: «Σοφοί δε προσιόντων». Είναι επίκαιρο.
[2] Όσοι επιπλέον
ενδιαφέρονται για την αλήθεια και δεν θέλουν να απατούν τον εαυτό τους και να
απατούν και τους άλλους, μπορούν να ανατρέξουν στο βιβλίο μου: Ο μύθος του Ανδρέα ή οι θεωρητικές βάσεις
της Ένωσης Κέντρου, του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η πρακτική τους κατάληξη,
εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 2007. Για τους υπόλοιπούς αρκούν εν μέρει,
όσα θα παραθέσω στα δύο επόμενα τρία άρθρα μου.
[3] Βλ. και: Δαμιανός
Βασιλειάδης, ΠΑΚ - ΠΑΣΟΚ, μύθος και
πραγματικότητα. εκδ. «Διάλογος», Αθήνα 1977. Πολλοί θα παραξενεύονται, όταν
ακούν ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεκίνησε τις διαγραφές του από τους
παλαιοκομματικούς. Είναι αλήθεια. Από κει και πέρα με τη μέθοδο της
σαλαμοποίησης διέγραψε ότι αξιόλογο, από πλευράς αξιοκρατικού δυναμικού, είχε
το κίνημα. Κράτησε κοντά του τελικά μόνο τους τυχοδιώκτες, καριερίστες και
υποτακτικούς, γιατί αυτούς ήθελε. Αυτούς ήθελε δίπλα του και αυτούς επέλεξε, ως
συνεργάτες. Να αναφέρω ονόματα; Δε χρειάζεται. Είναι γνωστά. Όλα τα ικανά στελέχη τα καρατόμησε. Οι
διάδοχοί του συνέχισαν «επάξια το έργο του». Η παρακμιακή πορεία είχε πια
δρομολογηθεί. Τίποτε δεν έμεινε όρθιο. Όλα ισοπεδώθηκαν προς τα κάτω και
συνεχίζουν την αρνητική τους πορεία ακάθεκτη. Γιατί τίποτε δεν έχει αλλάξει από
το καταστροφικό κοινωνικό μοντέλο που καθιέρωσε ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου
και συνεχίζει να επικρατεί πανομοιότυπο και σήμερα.