Σχολιανά 147 Πάση θυσία…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης 

[Άλλες μελέτες] ...δείχνουν ότι υπάρχει μικρή μόνο σχέση μεταξύ κοινωνικής υπευθυνότητας και οικονομικής επίδοσης. Είναι ενδιαφέρον, ότι αυτές οι μελέτες και άλλες σαν αυτές δείχνουν πώς η κοινωνική υπευθυνότητα βελτιώνει την οικονομική επίδοση. Με άλλα λόγια, το να είναι κοινωνικά υπεύθυνη [μία επιχείρηση] είναι το μέσον για ένα τελικό σκοπό, όχι ο ίδιος ο στόχος, σύμφωνα μ’ αυτές τις μελέτες. Αυτή η περιοχή της έρευνας είναι πλήρης προβλημάτων, με βασικό την αιτιότητα. Αυτό είναι τι ......

ήρθε πρώτο -η κοινωνική υπευθυνότητα ή το κέρδος; Το ένα είναι μέσο για το άλλο, ή αντιστρόφως;

William F. Glueck and Lawrence R. Jauch : Strategic Management and Business Policy, 2nd edition, McGraw-Hill, 1984, σελ. 76-77

Αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα.

Δεν μετρά το πώς θα το πετύχεις.

Μετρά ότι πέτυχες ή ότι απέτυχες.

Οι κατακτητές, η (ξένη) Τρόϊκα, επιβάλουν να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους «πάση θυσία».

Αυτό όμως το «πάση θυσία», είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό τεχνοκρατικό ή τοκογλυφικό αίτημα.

Αυτό το «πάση θυσία», περιέχει μια ολόκληρη κουλτούρα, συνιστά μια πλήρη κοσμοαντίληψη των πραγμάτων.

Περιέχει τη θεοποίηση της επιτυχίας έναντι κάθε κόστους.

Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΕΤΙΧ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, ΣΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΡΕΕΙ ΑΦΘΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΙΜΑ, ΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ.

Πάνω σ’ αυτή τη θεοποίηση, με «σημαία» αυτό το φετίχ, προσπαθούν να χτίσουν  ένα νέο πολιτιστικό οικοδόμημα, ένα νέο δικαιικό σύστημα, ένα νέο πολιτισμό, συμβατό με ό,τι η Νέα Τάξη πραγμάτων επιτάσσει και πιστεύει.

Εν τούτοις, δεν είναι και τόσο «νέο» το εγχείρημα και η ιδεολογία που βρίσκεται πίσω του. Είναι η αναβίωση του Μεσαίωνα στα πιο μαύρα του χρόνια. Διότι ήδη ο 19^ος αιώνας προσέφερε στην ανθρωπότητα πολύ  πιο ελπιδοφόρες προοπτικές απ’ αυτές που μας υπόσχεται η σημερινή Νέα Τάξη πραγμάτων. Συνεπώς το «μας πάνε πίσω στον 19^ο αιώνα», δεν είναι σωστό καθ’ ολοκληρίαν : διότι αυτοί θέλουν να μα πάνε στον 18^ο αιώνα και τους πριν απ’ αυτόν.

Για να επανέλθουμε.

Επιτυχία λοιπόν πάση θυσία.

Δεν μετρά είπαμε το «πώς».

Κι όταν δεν μετρά το «πώς», τότε δεν θέλει και μεγάλη φαντασία για να προφητεύσει κανείς το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.

Η ίδια η φιλοσοφία της «οικονομικής διακυβέρνησης» που σήμερα επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί στην Ευρώπη, φαίνεται να στηρίζεται σ’ αυτό το πολιτιστικό μοντέλο : το μοντέλο της φετιχοποίησης της επιτυχίας, ένα μοντέλο επιστροφή στη βαρβαρότητα, παρά τον καθιαγισμένο χαρακτήρα του ιδίως από την προτεσταντική αίρεση.

Τούτη η Μεγάλη Επιστροφή στη βαρβαρότητα, λίγο απέχει από την Εποχή των Σπηλαίων. Την εποχή όπου όποιος είχε το ρόπαλο ΚΑΙ τη δύναμη να το χρησιμοποιήσει εναντίον των άλλων και να τους επιβληθεί, το χρησιμοποιούσε και επιβάλλονταν.

Αν καταργηθεί η σημασία του «πώς» κατακτάται η επιτυχία, και ΓΕΝΙΚΕΥΘΕΙ ως αντίληψη και ως τρόπος δράσης, με άλλα λόγια, κανείς δεν θα έχει ηθικές ή άλλες αναστολές στην επιδίωξη, την «επιτυχία» των στόχων του, είναι νομίζω εύκολο να φανταστεί κανείς το είδος της κοινωνίας που θα προέκυπτε από ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΠΙΣΤΗ.

Αυτή η φετιχοποίηση της επιτυχίας «πάση θυσία» που δεν ασχολείται καθόλου με το «πώς», πολύ απλά αποτελεί τη βασιλική οδό για την «επιτυχία» μέσω της λεηλασίας, της κλοπής, της γυμνής δύναμης. Και η Ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα, όπου όχι μόνο άτομα μα και Κράτη, σπανίως αν όχι ποτέ, δεν αποποιήθηκαν τη δυνατότητα να επιβληθούν και «πετύχουν» «πάση θυσία», όταν δεν είχαν να λογοδοτήσουν σε κανέναν για το «πώς» : εκατόμβες, ολοκαυτώματα, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες, είναι παραδείγματα δράσης εν ονόματι της «επιτυχίας» κάποιου ή κάποιων στόχων.

Κάποιοι εκ των σύγχρονων διαπρύσιων κηρύκων της «αποτελεσματικότητας» ΕΝΑΝΤΙ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΥΣ, εξ εκείνων που μας κουνάνε και το δάχτυλο, υπήρξαν (θλιβεροί) πρωτοπόροι στον τομέα αυτό κάποιες στιγμές στο παρελθόν.

Αυτοί είναι που ζητούν το κεφάλι της Ελλάδας επί πίνακι ΠΡΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΟ (!!) για την οικονομική της αποτυχία, ακόμα και όταν αυτή η «αποτυχία» σε μεγάλο βαθμό δεν συνιστά αποτυχία της προσπάθειας του ελληνικού λαού στον τομέα της εργασίας και του επιχειρείν, αλλά προϊόν μιας άνευ προηγουμένου λεηλασίας δημοσίου χρήματος από μια μικρή κάστα συμπολιτών μας, που ως τέτοια διαπλέκεται πολιτικά και οικονομικά, αλλά και ξένων συμφερόντων, που κι αυτοί συμμετείχαν σε τούτο το φαγοπότι, όπως π.χ. το σκάνδαλο Ζήμενς, το οποίο όμως, έχει μια προσέγγιση τελείως διαφορετική από αυτή που τη δίνει ο μέσος Έλληνας : αν για τον μέσο Έλληνα, εδώ έχουμε και παράνομες και ανήθικες πράξεις, για την προτεστάντισσα κυρία Μέρκελ, προφανώς δεν μετρά το «πώς» η (γερμανική) αυτή εταιρία δρούσε, αλλά το τι «επιτύγχανε» : εξ ου και η κάλυψη που της δόθηκε αρμοδίως, τόσο από τη Γερμανία, όσο και από την ελληνική πολιτική (κυβερνητική / ενδοτική) εξουσία.

Και μια τελευταία σημείωση : το αίτημα της «επιτυχίας» «πάση θυσία», φυσικά, δεν επιβάλλεται πάντοτε από επιτυχημένους, αλλά όμως, επιβάλλεται πάντοτε από όσους έχουν το «πάνω χέρι».

Παράδειγμα : αν οι τεχνοκράτες που μας επιβάλλουν την οικονομική πολιτική, αυτή την ολέθρια ΚΑΙ ΠΑΝΘΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΑ ΛΑΘΟΣ πολιτική, αυτοί οι πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ των ξένων δανειστών, κρίνονταν ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ, τότε θα έπρεπε κάθε τρίμηνο να έχουμε μια νέα ομάδα αναλυτών, διότι οι προηγούμενοι θα έπρεπε να είχαν απολυθεί, ΑΦΟΥ ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥΣ.

Εκτός, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΟΠΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΩ ΣΤΑΘΕΡΑ, αυτοί δεν ήρθαν γι’ αυτό που κάποιοι εδώ προσδοκούν, δηλαδή να μας «σώσουν», μα, αντίθετα, να μας αποτελειώσουν : οπότε, κρινόμενοι εκ του αποτελέσματος από τα αφεντικά τους, ΕΧΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΠΕΤΥΧΕΙ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΟ ΣΤΟΧΟ ΤΟΥΣ…