Για πρώτη φορά, εδώ και δυο χρόνια, μπορεί να πει κανείς ότι η Ελλάδα βρίσκεται μεν σε σημείο καμπής, αλλά με σημάδια αισιοδοξίας στον ορίζοντα. Ο ισχυρισμός αυτός φαίνεται τουλάχιστον περίεργος για μια χώρα που είναι βουτηγμένη στην ύφεση και με την ανεργία να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Πού μπορείς να δεί κανείς αισιοδοξία μέσα σ’ ένα τέτοιο ζοφερό περιβάλλον;
- Πρώτον, μετά από δυο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, αβεβαιότητα και πολιτική αστάθεια, η χώρα απέκτησε κυβέρνηση. Μέχρι τώρα .......
λέγαμε ότι οι κυβερνήσεις της δεν είχαν πολιτική νομιμοποίηση. Η μεν κυβέρνηση Παπανδρέου επειδή με άλλο πρόγραμμα είχε εκλεγεί και άλλο εφάρμοσε, η δε κυβέρνηση Παπαδήμου επειδή αποτελούσε τεχνητή συγκόλληση κομμάτων και δεν είχε αναβαπιστεί στη λαϊκή ετυμηγορία.
Αυτά τα δυο μειονεκτήματα δεν τα έχει η σημερινή κυβέρνηση. Το εκλογικό σώμα στις 17 Ιουνίου εξέλεξε πρώτο κόμμα τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και επέβαλε την κυβερνητική συνεργασία του με το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου και την Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, αυτό θέλησαν οι ψηφοφόροι.
Η περίοδος, λοιπόν, της πολιτικής αβεβαιότητας έληξε. Το ίδιο και η ακυβερνησία, αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί και στην πράξη. Και δυο βδομάδες τώρα δεν έχουμε δει κυβερνητικές αποφάσεις, ενώ-υποτίθεται-δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο. Μπορεί να οφείλεται στο πρόβλημα υγεία που εμφάνισε ξαφνικά ο πρωθυπουργός, αλλά το γεγονός παραμένει.
- Δεύτερον, το ευρωπαϊκό περιβάλλον είναι σήμερα καλύτερο. Για πολλούς λόγους. Η νίκη του Ολάντ στην Γαλλία έχει σημαντική επίδραση, όπως φάνηκε καθαρά στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, στην οποία Ιταλία και Ισπανία επέβαλαν, για πρώτη φορά, αλλαγή γραμμής στην Γερμανία. Χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Γαλλίας, αυτό θα ήταν αδύνατο. Η Ελλάδα έχει νέα κυβέρνηση και αυτό μετράει στις ευρωπαϊκές διεργασίες.
Φυσικά, όλα αυτά πρέπει να αποδειχθούν στην πράξη. Η νέα κυβέρνηση καλείται να κάνει, μέσα σε λίγους μήνες, ό,τι δεν έγινε μέσα σε δυο χρόνια (εννοείται, φυσικά, ότι ΔΕΝ πρέπει να καταφύγει ξανά σε μειώσεις εισοδημάτων) και αυτό το γνωρίζει καλά ο νέος υπουργός Οικονομικών, που δεν είναι παραδοσιακό κομματικό στέλεχος.
Ο Γιάννης Στουρνάρας καλείται να κάνει πράξη το γνωστό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», που τόσο έχει δυσφημιστεί. Στις σημερινές συνθήκες αυτό σημαίνει δυο τινά:
Πρώτον, να αποκαταστήσει κλίμα εμπιστοσύνης στο εσωτερικό, ώστε να επιστρέψουν στις τράπεζες τα λεφτά που αποσύρθηκαν με το φόβο της δραχμής. Και, δεύτερον, να βρεί λεφτά και από το εξωτερικό, ώστε να γίνει καμιά επένδυση της προκοπής, μπας και ανοίξει καμιά δουλειά και αρχίσει να μειώνεται η ανεργία.
Αυτό είναι το διπλό στοίχημα της νέας κυβέρνησης και ειδικά του νέου υπουργού Οικονομικών. Αν χαθεί κι αυτό, καλύτερα να μη σκεφτόμαστε τη συνέχεια…