Κι όμως η Άνγκελα Μέρκελ δεν έχει σ’ όλα άδικο! Την κατηγορούμε σχεδόν για τα πάντα: για την εμμονή της στις πολιτικές της λιτότητας που οδηγούν στην ύφεση και στην αύξηση της ανεργίας, για το πείσμα της να μη συναινεί στην έκδοση ευρωομολόγου, για την τακτική της να απαιτεί επώδυνα ανταλλάγματα προκειμένου να συμφωνήσει στην παροχή βοήθειας από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, για την.......
προσπάθεια της ν’ αλλάξει την κεντρική γραμμή της χώρας της που χαράχτηκε μετά τον πόλεμο [ευρωπαϊκή Γερμανία και όχι γερμανική Ευρώπη], για την καλλιέργεια πολωτικών και διχαστικών αντιλήψεων στο εσωτερικό της χώρας της [οι συνετοί βόρειοι- οι ατίθασοι και ρέμπελοι νότιοι], για την άρνησή της να δεχτεί την «αμοιβαιοποίηση» του χρέους.
Σωστά είναι όλα αυτά και έχουν να κάνουν με το σύνδρομο της Βαϊμάρης που κατατρύχει το γερμανικό πολιτικό προσωπικό και με την τυφλή πίστη της διευθύνουσας ομάδας στο νεοφιλελεύθερο δόγμα.
Από την άλλη πλευρά, πάντως, για να προχωρήσουν οι αλλαγές προς την επιθυμητή κατεύθυνση πρέπει να γίνουν σοβαρές ανατροπές στην προσέγγιση μας για την Ευρώπη.
Μπορεί η Ευρώπη, ως έχει, να σταθεί με αξιώσεις στο παγκόσμιο γίγνεσθαι; Αν η απάντηση είναι αρνητική [και πιστεύω ότι είναι], οι πολιτικοί και οι λαοί της είναι έτοιμοι να κάνουν σημαντικά βήματα για να προωθήσουν την τραπεζική, οικονομική και πολιτική ένωση , να δεχθούν έλεγχο στους προϋπολογισμούς, υπερυπουργό οικονομικών, εκλογή [οιονεί] κυβέρνησης;
Μ’ άλλα λόγια, έχουν φτάσει σ’ εκείνο το σημείο ώστε να δεχθούν εκχώρηση τμημάτων της εθνικής κυριαρχίας τους για να πλησιάσουμε το στόχο των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης; Αμφιβάλλω.
Υπάρχουν δυνάμεις σ’ όλη την Ευρώπη [και δεν αναφέρομαι μόνο στις ακροδεξιές και εθνικιστικές συσσωματώσεις] που αντιμετωπίζουν με εχθρότητα αυτό το ενδεχόμενο. Αρνούνται να το συζητήσουν. Κι, όμως, σήμερα βρισκόμαστε απέναντι στο εξής δίλημμα: ή θα πάμε προς μία πολιτική ένωση ή η Ευρωζώνη θα διαλυθεί.
Στην Ελλάδα πολλοί θεωρούν ότι οποιαδήποτε πολιτική βάζει πιο βαθιά τη χώρα στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική [αναδεικνύουν τις δεσμεύσεις που απορρέουν και υποβαθμίζουν τα πλεονεκτήματα που προκύπτουν] θα έχει ως αποτέλεσμα την απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας. Προφανώς ξεχνούν, ή δεν θέλουν να θυμούνται, ότι εκπτώσεις στο θέμα αυτό έχει κάνει η χώρα και στο παρελθόν, όταν αποφάσισε να μπει σε διάφορους οργανισμούς. Δεν είχαμε εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας όταν ενταχθήκαμε στο ΝΑΤΟ; Δεν είχαμε εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας όταν εισήλθαμε στην ΕΟΚ και αργότερα στην ΟΝΕ; Δεν είχαμε εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας όταν υπογράψαμε την Κοινή Αγροτική Πολιτική; Δεν έχουμε εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας αφού αποδεχόμαστε την υπεροχή των ευρωπαϊκών δικαστηρίων έναντι των ελληνικών;
Και τέλος πόσο ανεξάρτητη, αξιοπρεπής και εθνικά υπερήφανη μπορεί να αισθάνεται μια χώρα όταν αναγκάζεται να δανειστεί για να επιβιώσει, και μάλιστα παρασιτικά; Δεν εκποιεί το μέλλον της στους δανειστές της;
Όπως σωστά επισημαίνει ο Π. Κονδύλης «ένας λαός, ο οποίος κάτω από την πολύχρονη και βαθειά επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ως γένος περιούσιο και ως άλας της γης, αρνείται να βάλει με τον νου του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το να ξεπουλάει τον τόπο του για να καταναλώσει περισσότερο» [«Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας» σελ 63 εκδόσεις ‘Θεμέλιο’].
Κοντολογίς: Η Ευρώπη είναι ένα πεδίο συγκρούσεων. Οι ταξικοί συσχετισμοί θα καθορίσουν την πορεία της. Ακόμη κι αν συμφωνήσουμε στο σχήμα [Ομοσπονδία], μένει να καθορίσουμε το περιεχόμενο. Θα είναι μια Ευρώπη όπου θα κυριαρχεί η στρατηγική της φιλελεύθερης ολιγαρχίας ή μια Ευρώπη της κοινωνικής δικαιοσύνης και των δικαιωμάτων; Θα είναι μια Ευρώπη όπου τον τόνο θα δίνουν οι λαοί της μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες ή μια Ευρώπη όπου θα δεσπόζουν η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, οι τεχνικοί της εξουσίας και η χρηματοπιστωτική ελίτ; Θα είναι μια Ευρώπη, ευρύχωρη, πλουραλιστική, και ανεκτική ή μια συντηρητική και φοβική Ευρώπη;