ακούσουμε κάποιον φίλο μας να λέει «μόνο εγώ διαθέτω την υπευθυνότητα, τη γνώση, τη δύναμη και το σχέδιο» τον θεωρούμε ψώνιο, αν ακούσουμε να το λέει κάποιος πολιτικός τον ψηφίζουμε.
Οι κανονικοί άνθρωποι επίσης ακούνε τον γιατρό τους. ΄Η και όταν δεν τον ακούν αυτό θεωρείται επιπολαιότητα και όχι ηρωισμός. Όταν σε έναν οποιονδήποτε εργαζόμενο εμφανίζεται ένα σημαντικό και οξύ πρόβλημα υγείας που απειλεί την αρτιμέλειά του, οφείλει να υπακούσει τους γιατρούς του και να εγκαταλείψει αμέσως την εργασία του για να ασχοληθεί με την υγεία του. Αυτό δεν επιδέχεται εξαιρέσεις. Αν πρέπει να χειρουργηθείς επειγόντως και δεν το κάνεις γιατί έχεις να τακτοποιήσεις επαγγελματικές εκκρεμότητες λέγεται ανωριμότητα. Αν όμως είσαι πολιτικός και πριν το κάνεις (πολύ καθυστερημένα) έχεις οργώσει και τη μισή Ελλάδα με ομιλίες και χειραψίες, λέγεται αυτοθυσία. Ο δε ορισμός ενός αντικαταστάτη μέχρι να είσαι σε θέση να επιστρέψεις, φυγομαχία.
Αν έχεις υποστεί μiα πολύ σημαντική εγχείρηση στο παρελθόν, οι γιατροί σου λένε να περιορίσεις τη δραστηριότητά σου για να μην εξαντλείς τις εφεδρείες του οργανισμού σου. Αν αντί για αυτό εσύ διαλέξεις το πιο απαιτητικό και επίπονο πόστο του επαγγελματικού σου στίβου για να αφοσιωθείς στο εξής, τότε πρόκειται για αμετροέπεια. Εκτός αν ο στίβος είναι η πολιτική οπότε πρόκειται για αυταπάρνηση. ΄Εχουμε τόσο ποτιστεί όλοι μας με αυτές τις πεποιθήσεις που, ακόμα και αν στο τέλος επικρατήσει η κοινή λογική και στο πόστο πάει κάποιος άλλος, εμείς ψάχνουμε την πολιτική και όχι την ανθρώπινη ερμηνεία.
Αν έχεις ένα πατέρα 85χρονο τον πιέζεις να αρκείται στα πράγματα που επιτρέπουν οι γιατροί σε ανθρώπους της ηλικίας του, έτσι ώστε αυτή να γίνει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη. Δεν τον αφήνεις να οδηγεί, να κάθεται στη ζέστη, να υπερβάλει σε φυσικές δραστηριότητες, πόσω μάλλον δεν του αναθέτεις ο ίδιος καθήκοντα ακραίας ευθύνης και υψηλής κόπωσης. Και όχι γιατί τον θεωρείς ανίκανο, αλλά από αγάπη. Στην Ελλάδα σχεδόν ποτέ δεν συζητείται περίπτωση υποψήφιου Προέδρου της Δημοκρατίας αν δεν είναι σίγουρο ότι θα μπεί κάποια στιγμή στη διάρκεια της θητείας του στο πρώτο ψηφίο της ηλικίας του το 8. Καμμιά φορά και πολύ νωρίς. Ο λόγος είναι η σοφία, το κύρος και η εμπειρία. Όμως κάποιος πρέπει να σκεφτεί ότι αυτές τις αρετές τις διαθέτουν ίσως και μερικοί κάπως νεότεροι- κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες στις οποίες θα κληθεί να ανταποκριθεί ένας Πρόεδρος μέσα σε μια πενταετή θητεία.
Μπορεί να κατανοούμε την γλώσσα και την συμπεριφορά των πολιτικών και να μην εκπλησσόμαστε όταν κάνουν ή λένε πράγματα που θα θεωρούσαμε απαράδεκτα για τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας, ακριβώς γιατί έχουμε συνηθίσει ότι δεν είναι κανονικοί άνθρωποι. Μπορεί να μας έχει εγκλωβίσει το στερεότυπο της εικόνας τους και να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα ή ακόμα και να επιβραβεύουμε την εκτός συμβάσεως στάση τους. Το σίγουρο όμως είναι πως πρέπει να συμφωνήσουμε ότι τα σώματά τους είναι κανονικών ανθρώπων.
Στη σημερινή συγκυρία ο ορισμός ενός προσώπου ως αναπληρωτή Πρωθυπουργού για ένα διάστημα θα έλυνε πολλά προβλήματα, αλλά φαίνεται ότι θεωρείται λύση χαμηλού συμβολισμού και αντιηρωική. Κι όμως ένας μάχιμος και υγιής πολιτικός, έστω και πιο περιορισμένου κύρους, νομίζω θα εξυπηρετούσε αποτελεσματικότερα τόσο τα συμφέροντα της χώρας όσο και την απρόσκοπτη θεσμική λειτουργία της Δημοκρατίας. Δεν τολμώ να διανοηθώ ότι θα εμφανισθεί ένας όχι απολύτως αναρρώσας Πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις, απλώς και μόνο για να προλάβει τις συνταγματικές προθεσμίες.