Σε κάθε βήμα του Ομπάμα (για τη λειτουργία των τραπεζών και του χρηματιστήριου, για βοήθεια στα ασθενέστερα τμήματα του πληθυσμού, ακόμα και για τη διάσωση των ΗΠΑ απ' τη χρεοκοπία - πέρσι το καλοκαίρι αν θυμάστε!) αντιμετωπίζει, συχνά αξεπέραστες, αντιδράσεις. Η αμερικανική Δεξιά που προσπαθεί να ακυρώσει οτιδήποτε θετικό, δεν ενδιαφέρεται για την βελτίωση της οικονομίας. Αντιθέτως: Αν ο Ομπάμα δεν περάσει αυτά που θέλει ή αν η χώρα χρεοκοπήσει, οι αντίπαλοί του θα μπορούν να γκρινιάζουν ότι ο Ομπάμα αύξησε την ανεργία ή ότι χρεοκόπησε τη χώρα.
Ακόμα όμως κι αν ως Πρόεδρος των ΗΠΑ, με νύχια και με δόντια και με χίλια ζόρια πετύχεις να περάσεις έναν νόμο, μετά έχεις τα δικαστήρια: το ένα λέει ναι, το άλλο όχι, περιμένεις μήνες, φτάνει η υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο (όπως τώρα με το Νόμο για την Υγεία), πάει σχεδόν η τετραετία!
Τον Νόμο για την Υγεία, που για πρώτη φορά θα προσφέρει περίθαλψη σε δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανούς (δείτε το Sicko του Μάικλ Μουρ για να καταλάβετε ΠΟΣΟ ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΑ ΑΔΙΚΟ είναι το σύστημα υγείας των ΗΠΑ), ο Ομπάμα προσπαθεί εδώ και τέσσερα χρόνια να τον περάσει.
Τις προάλλες πέρασε το τελευταίο και μεγαλύτερο εμπόδιο: δικαιώθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο. Σε λίγους μήνες γίνονται νέες εκλογές -να πώς περνούν οι τετραετίες!- και μόλις τώρα ο Ομπάμα κατόρθωσε να κάνει αυτό που ήθελε. (Και μάλιστα αν χάσει στις εκλογές, ο αντίπαλός του Μιτ Ρόμνι είπε ότι θα ακυρώσει τον Νόμο... Παράνοια.)
Ακόμα κι αν αποδειχθεί πύρρειος, η νίκη του Ομπάμα στην Υγεία είναι ιστορική. Ο νόμος ήταν μεν σωτήριους για πολλούς, ήταν όμως μισητός σε όλους υπόλοιπους, που θα έπρεπε να συνεισφέρουν -έστω και λίγα δολάρια- για τους φτωχούς συνανθρώπους τους.
Ο νόμος έριχνε τα ποσοστά του Ομπάμα, τον έκανε αντιδημοφιλή (αν και μετά την απόφαση του δικαστηρίου τα ποσοστά αποδοχής του νόμου ανεβαίνουν ελαφρώς). Κι όμως αυτός δεν πτοούνταν. Πολέμησε μέχρι τέλους - αγνοώντας τις δημοσκοπήσεις.
Γι' αυτό μου τη δίνουν όσοι θεωρούν ότι τίποτα δεν έκανε ο Ομπάμα - χωρίς να παίρνουν καν υπόψη τους πόσο δύσκολο είναι να περάσεις μια μεγάλη αλλαγή και πόσα χρόνια μπορεί να απαιτηθούν. Το ότι ελπίσαμε πως με τον Ομπάμα θα αλλάξουν πολλά πράγματα (και, πράγματι, στην εξωτερική πολιτική άλλαξαν πάρα πολλά), δεν δικαιολογεί όσους απ' τον πρώτο χρόνο Προεδρίας του δήλωναν απογοητευμένοι απ' τον "Σούπερμαν που αποδείχτηκε Σούπερ-Γκούφη".
Δεν υπήρξε λαϊκιστής σαν τους δικούς μας πολιτικούς, επέμεινε σ' αυτά που του υπαγόρευε η συνείδησή του, και στην τελική, ναι, πέτυχε σιγά-σιγά ένα σωρό σημαντικά πράγματα. Πέτυχε ιστορικές αλλαγές, που νομίζω ότι απογυμνώνουν τον αφελή, κεκτημένο αντιαμερικανισμό μερίδας των δικών μας κομμάτων - που καλύτερο θα ήταν να κοιτάξουν τα χάλια τους.
lifo.gr