Του Θανάση Νικολαΐδη
ΑΠ’ το ποδόσφαιρο τη
γειτονιάς, σ’ εκείνο του χωριού, της πόλης κι ύστερα του κράτους. Κι όταν τα
σύνορα έπεσαν και ο καπιταλισμός δεν άφησε χαραμάδα ελπίδας, έγινε
«διηπειρωτικό». Με το «παιδομάζωμα» των ποδοσφαιριστών (τρέχουν σαν
καραγκιοζάκια με τη φανέλα της φίρμας στην πλάτη) να γεμίζει τσέπες αφεντικών
που κατέστρεψαν το άθλημα.
ΤΟ θέμα μας δεν είναι το
ποδόσφαιρο. Είναι δεδομένη η παράλλαξή του, η εξαλλαγή και ..........
η αναγωγή του σε πεδίο ανταγωνισμού
αφεντικών-λεφτάδων, με την εντοπιότητα λεία στα κοφτερά τους δόντια. Ωστόσο,
είναι άθλημα και διασκέδαση.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ και πιο σοβαρά
θέματα. Η μόρφωση των παιδιών μας, ανηγμένη (απ’ το ανάγομαι) κι αυτή στο χρήμα
και στην αναζήτηση του εύκολου κέρδους. Κι αν το κέρδος για τον/την υποψήφιο
φοιτητή είναι πως καθάρισε με κάποια χιλιάρικα σε κάποιους μήνες (είτε χρόνια)
φροντιστηριακής εκπαίδευσή του, η χασούρα είναι σημαντική, καταστροφική
και…αθέατη.
ΝΑ εξηγήσουμε, αφού
εξηγηθούμε πως τα παιδιά έχουν τη συμπάθειά μας, ως τελικοί αποδέκτες της
ανεπανόρθωτης ζημιάς του «συστήματος» που βγάζει αγραμμάτους, ημιμαθείς και
ευκαιριακούς της γνώσης (για πληροφόρηση πρόκειται, με ημερομηνία λήξης). Και,
βέβαια, υπάρχουν οι άριστοι και οι αριστούχοι που δεν τους «κρατάς». Θα πετύχαιναν
με κάθε σύστημα και χωρίς τους σημερινούς «λειτουργούς» της λεγόμενης
παραπαιδείας, που θα μπορούσε να είναι παιδεία-αρωγός και συμπλήρωμα εκείνης
στα δημόσια σχολεία, αλλά δεν είναι. Και δεν είναι, γιατί «αυτό θέλει ο
πελάτης». Θέματα «βατά» και βαθμό-εισιτήριο.
ΜΕΤΑ τις βάσεις (και τους
αυξημένους «αριστούχους»), καλούνται οι υποψήφιοι να συμπληρώσουν το
μηχανογραφικό. Ακούσαμε την εδικό να συνιστά στους/στις υποψηφίους ακόμα και
του «8» να (ανα)ζητήσουν σχολές και να ελπίζουν. Και, βέβαια, γιατί να μείνει
«εκτός» ο υποψήφιος του «8», με τον προγενέστερο του «3» (βαθμό πρόσβασης)
«εντός» και «επιστήμονα»;
ΚΙ εδώ, λοιπόν, η αναζήτηση
του εύκολου «κέρδους». Με τα αποστηθισμένα της «ήσσονος προσπάθειας» τυραννικής
όσο τίποτα για τον υποψήφιο που «δεν γιγνώσκει ά αναγιγνώσκει», αλλά κάνε πως
δεν βλέπεις. Γιατί του’ μαθαν να φαντάζει σαν φτασμένος και ικανός λύτης
ασκήσεων, αλλά κανένας δεν νοιάστηκε να του διδάξει τα «επί μέρους» και τις
συνιστώσες. Του μάθανε να «λύνει» τα δύσκολα, χωρίς να’ χει κατανοήσει τι είναι
κλάσμα ή ολοκλήρωμα, ρίζα είτε ισοδυναμία μάζας και ενέργειας.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για δράμα των
εκπαιδευόμενων, που δεν θα γευτεί τη χαρά της γνώσης. Για τραγωδία του
«επιστήμονα» που…καταρρέει χωρίς το κομπιούτερ. Πρόκειται για κοινωνία του
«φαίνεσθαι». Με τον «Πίου-Πίου-Πίου…» (εκ)τιμώμενο και πρωταγωνιστή στην άθλια
κοινωνία μας.