Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κάθε φορά που πρόκειται να ληφθεί μια
απόφαση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η ελληνική πλευρά ή δεν αντιλαμβάνεται τί
ακριβώς πρόκειται να αποφασιστεί, ή πανηγυρίζει εκ των υστέρων για λάθος
πράγματα. Το έκανε συστηματικά η κυβέρνηση Παπανδρέου. Η χώρα χανόταν
και οι υπουργοί χειροκροτούσαν στο υπουργικό συμβούλιο τον Πρωθυπουργό
επειδή θριάμβευσε σε.......
κάποια σύνοδο.Το έκανε και η κυβέρνηση Παπαδήμου, για την ακρίβεια ο αντιπρόεδρός της. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ακόμη πανηγυρίζει για το περίφημο PSI, ως προσωπική του επιτυχία, ενώ όλοι ξέρουν ότι σε αυτή την υπόθεση η Ελλάδα ήταν περισσότερο θεατής και αποδέχθηκε όσα αποφάσισαν οι άλλοι. Οι οποίοι μάλιστα δεν δίστασαν να αποδοκιμάσουν και τον Παπανδρέου, όταν με την ιδέα του Δημοψηφίσματος έθεσε σε αμφισβήτηση τις αποφάσεις τους επί του θέματος. Παρ' όλα αυτά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προβάλλει ότι η υπογραφή του σε αυτή τη διευθέτηση – που μετέτρεπε τα ελληνικά ομόλογα σε σκληρό χρέος σε χαμηλότερο επίπεδο- τον βάζει στη λίστα των μεγάλων του έθνους που αρχίζει με τον…Καποδίστρια.
Η κυβέρνηση Σαμαρά από την πρώτη στιγμή που σχηματίσθηκε συνεχίζει αυτή την παράδοση του αυτοαποπροσανατολισμού. Κατ αρχήν δεν είχε καμία προετοιμασία για την τελευταία σύνοδο Κορυφής, μέχρι που ανακάλυψε ότι δεν θα συζητηθεί το ελληνικό θέμα και …ανακουφίσθηκε. Εν συνεχεία της πήρε καμπόσο να καταλάβει ότι σε μια τέτοια διαδικασία μια χώρα δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί με …υπουργό και αυτό μάλλον την έσωσε. Διότι η παρουσία του Κάρολου Παπούλια στη σύνοδο, έσωσε τα προσχήματα και το κύρος της χώρας, χάρη στην εμπειρία που διαθέτει σε ότι αφορά τον τρόπο που κινούνται οι ευρωπαίοι ηγέτες σε αυτές τις περιπτώσεις.
Στη συνέχεια όμως από την κυβέρνηση προβάλλεται μια ερμηνεία για τις αποφάσεις της συνόδου που δεν έχει καμία σχέση με αυτά που πραγματικά αποφασίσθηκαν. Θεωρεί ότι η ανακεφαλαίωση των Ισπανικών και Ιταλικών Τραπεζών με κοινοτικά λεφτά σε δεύτερη φάση θα επεκταθεί και στην Ελλάδα, χωρίς να εξηγεί από πού προκύπτει αυτό. Και προβάλλει την προοπτική να χρηματοδοτηθεί από το κοινοτικό κέντρο η ανάπτυξη, αλλά κρύβει ότι αυτή η χρηματοδότηση δεν θα είναι τυφλή και τύπου «Πακέτου Ντελόρ», αλλά θα έχει προϋποθέσεις και όρους που αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν υπάρχουν.
Από κυβερνητικούς παράγοντες διατυπώνεται η άποψη ότι η απόφαση ευνοεί την Ελλάδα και γιατί κατά κάποιο τρόπο ανοίγει το δρόμο για την αποδοχή των ελληνικών αιτημάτων για παράταση του χρόνου υλοποίησης του Μνημονίου και για αλλαγές σε πολλές πλευρές του, παρ ότι στην πραγματικότητα αυτά τα αιτήματα ούτε έχουν κατατεθεί επισήμως πουθενά- πλην της γενικόλογης επιστολής Σαμαρά στη σύνοδο- ούτε πρόκειται να συζητηθούν από κανέναν προτού γνωματεύσει η τρόικα για τα πεπραγμένα των τελευταίων μηνών. Τα οποία είναι σχεδόν μηδενικά με τους δικούς της όρους.
Συγκεκριμένο κυβερνητικό στέλεχος περίπου υιοθέτησε τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι αν δεν δοθεί παράταση το Μνημόνιο δεν βγαίνει. Ας παρακάμψουμε ότι αργά ανακάλυψε ότι το Μνημόνιο δεν βγαίνει. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν στην κυβέρνηση, ότι για να πάρουν παράταση, ή για να εξασφαλίσουν κάποιες μεταβολές – δευτερεύοντος χαρακτήρα- πρέπει να δώσουν συγκεκριμένα δείγματα γραφής στην τρόικα; Αυτά τα δείγματα δεν τα έδωσαν, είναι αμφίβολο αν μπορούν να τα δώσουν και ίσως δεν
πρέπει να τα δώσουν. Μπορεί δηλαδή να πρόκειται για ερωτήσεις που δεν έχουν απάντηση πλέον.
Πχ η τρόικα θέλει να πουληθεί δημόσια περιουσία, είτε πρόκειται για κρατικές επιχειρήσεις, ή για ακίνητα κλπ. Πόσο εύκολο είναι σήμερα να υπάρξει μια τέτοια εκποίηση με τις τρέχουσες τιμές; Πόσο εύκολο είναι, έστω και «κοψοχρονιά» να πουληθεί έστω και μια μετοχή ΔΕΚΟ, όταν γι αυτό δεν έχει γίνει η παραμικρή προετοιμασία, όπως αποκάλυψε με την παραίτηση του ο επικεφαλής της αρμόδιας επιτροπής; Και κατά πόσο έχουν αντιληφθεί και οι τρείς κυβερνητικοί εταίροι ότι αυτό που θεωρείται ορθό για την τρόικα, θα είναι οδυνηρό για τους πολίτες;
Ας μην κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους.