Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Δεν υπάρχει τίποτα απελπιστικότερο από το να μη βρίσκεις λόγους για νέες ελπίδες» έγραφε πριν πέντε αιώνες ο παρεξηγημένος Μακιαβέλι και συμβούλευε τους ηγέτες:«δώστε οράματα και ελπίδα ακόμη κι αν αυτά δεν είναι ρεαλιστικά και υλοποιήσιμα όπως οι Μωυσής, Λυκούργος, Σόλων, Θησέας, Ρωμύλος κ.α.».
«Στις σύγχρονες δημοκρατίες, εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον στο κοινοβούλιο, η πολιτική φαίνεται σαν μια δημόσια σύγκρουση συμφερόντων, όπου..........
υποτίθεται πως τα κόμματα εκφράζουν τα διαφορετικά και αντίθετα συμφέροντα των διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Στην πράξη, τα κόμματα εκφράζουν περισσότερο τα συμφέροντα της κομματικής νομενκλατούρας τους απομακρύνοντας, τους νέους κυρίως, από την πολιτική».
Αυτή είναι η διαπίστωση πολλών ερευνών και μελετών που βλέπουν τελευταίως το φως της δημοσιότητας. Για τον γερμανό καθηγητή πολιτικών επιστημών , Franz Walter, «τη βασική ευθύνη γι αυτήν την εξέλιξη τη φέρνουν τα φοβισμένα κόμματα νέου τύπου, που εγκατέλειψαν την παραδοσιακή ιδεολογική αντιπαράθεση και αναζητούν την μεταξύ τους κοινωνική ειρήνη και αρμονία. Μέχρι πριν δυο δεκαετίες, τα κόμματα είχαν μια σταθερή κοινωνική και πολιτισμική ταυτότητα που τα ξεχώριζε το ένα από το άλλο. Τα κόμματα έπαιζαν τον ρόλο της όσμωσης ανάμεσα στην εξουσία και στην κοινωνία. Σήμερα, οι περισσότεροι πολίτες νιώθουν πλέον πως οι πολιτικοί είναι μια παρέα σε ένα παιχνίδι εξουσίας, το οποίο δεν τους αφορά άμεσα, διότι πιστεύουν πως αντί να προασπίζονται τα συμφέροντά τους, υπερασπίζονται τα συμφέροντα της δικής τους κοινωνικής ομάδας. Τα κόμματα από την άλλη, διαισθανόμενα ότι δεν έχουν πλέον την επιρροή που είχαν παλιότερα στις μεγάλες μάζες των μελών τους, προσπαθούν να συμψηφίσουν αυτό το έλλειμμα με πλουσιοπάροχες παροχές σε έναν πυρήνα λίγων κρατικοδίαιτων στελεχών του κόμματος και σε όλους εκείνους που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Αυτό όμως έχει σαν συνέπεια την ακόμη μεγαλύτερη απομάκρυνσή τους από τον παραδοσιακό κορμό των μελών τους και την εξάρτησή τους από τα ΜΜΕ». Και όταν ένα κόμμα χάνει την παραδοσιακή του δύναμη, που ήταν η ταυτότητά του και ο ισχυρός δεσμός με τα μέλη του και την κοινωνία, τότε, αναπόφευκτα χάνει την αυτοπεποίθησή του και απομακρύνεται από την κοινωνία. Αν δεν ανέβει η φαντασία και η ειλικρίνεια στην εξουσία και συνεχιστεί η δυσαρέσκεια του κόσμου, σε λίγα χρόνια, η λέξη πολιτική, όπως τουλάχιστον την ξέραμε μέχρι σήμερα, θα υπάρχει μόνο στα λεξικά. Αν οι πολιτικοί δεν ανακαλύψουν ξανά την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, προσφέροντας όραμα και ελπίδα, θα την αναλάβουν κάποιοι άλλοι χειρότεροι Με την αξιοπιστία των πολιτικών στο ναδίρ, ιδανική εποχή για ανθρώπους που έχουν ηγετικές ικανότητες και ικανότητες δημαγωγού μα καθόλου ήθος.
«Δεν υπάρχει τίποτα απελπιστικότερο από το να μη βρίσκεις λόγους για νέες ελπίδες» έγραφε πριν πέντε αιώνες ο παρεξηγημένος Μακιαβέλι και συμβούλευε τους ηγέτες:«δώστε οράματα και ελπίδα ακόμη κι αν αυτά δεν είναι ρεαλιστικά και υλοποιήσιμα όπως οι Μωυσής, Λυκούργος, Σόλων, Θησέας, Ρωμύλος κ.α.».
«Στις σύγχρονες δημοκρατίες, εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον στο κοινοβούλιο, η πολιτική φαίνεται σαν μια δημόσια σύγκρουση συμφερόντων, όπου..........
υποτίθεται πως τα κόμματα εκφράζουν τα διαφορετικά και αντίθετα συμφέροντα των διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Στην πράξη, τα κόμματα εκφράζουν περισσότερο τα συμφέροντα της κομματικής νομενκλατούρας τους απομακρύνοντας, τους νέους κυρίως, από την πολιτική».
Αυτή είναι η διαπίστωση πολλών ερευνών και μελετών που βλέπουν τελευταίως το φως της δημοσιότητας. Για τον γερμανό καθηγητή πολιτικών επιστημών , Franz Walter, «τη βασική ευθύνη γι αυτήν την εξέλιξη τη φέρνουν τα φοβισμένα κόμματα νέου τύπου, που εγκατέλειψαν την παραδοσιακή ιδεολογική αντιπαράθεση και αναζητούν την μεταξύ τους κοινωνική ειρήνη και αρμονία. Μέχρι πριν δυο δεκαετίες, τα κόμματα είχαν μια σταθερή κοινωνική και πολιτισμική ταυτότητα που τα ξεχώριζε το ένα από το άλλο. Τα κόμματα έπαιζαν τον ρόλο της όσμωσης ανάμεσα στην εξουσία και στην κοινωνία. Σήμερα, οι περισσότεροι πολίτες νιώθουν πλέον πως οι πολιτικοί είναι μια παρέα σε ένα παιχνίδι εξουσίας, το οποίο δεν τους αφορά άμεσα, διότι πιστεύουν πως αντί να προασπίζονται τα συμφέροντά τους, υπερασπίζονται τα συμφέροντα της δικής τους κοινωνικής ομάδας. Τα κόμματα από την άλλη, διαισθανόμενα ότι δεν έχουν πλέον την επιρροή που είχαν παλιότερα στις μεγάλες μάζες των μελών τους, προσπαθούν να συμψηφίσουν αυτό το έλλειμμα με πλουσιοπάροχες παροχές σε έναν πυρήνα λίγων κρατικοδίαιτων στελεχών του κόμματος και σε όλους εκείνους που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Αυτό όμως έχει σαν συνέπεια την ακόμη μεγαλύτερη απομάκρυνσή τους από τον παραδοσιακό κορμό των μελών τους και την εξάρτησή τους από τα ΜΜΕ». Και όταν ένα κόμμα χάνει την παραδοσιακή του δύναμη, που ήταν η ταυτότητά του και ο ισχυρός δεσμός με τα μέλη του και την κοινωνία, τότε, αναπόφευκτα χάνει την αυτοπεποίθησή του και απομακρύνεται από την κοινωνία. Αν δεν ανέβει η φαντασία και η ειλικρίνεια στην εξουσία και συνεχιστεί η δυσαρέσκεια του κόσμου, σε λίγα χρόνια, η λέξη πολιτική, όπως τουλάχιστον την ξέραμε μέχρι σήμερα, θα υπάρχει μόνο στα λεξικά. Αν οι πολιτικοί δεν ανακαλύψουν ξανά την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, προσφέροντας όραμα και ελπίδα, θα την αναλάβουν κάποιοι άλλοι χειρότεροι Με την αξιοπιστία των πολιτικών στο ναδίρ, ιδανική εποχή για ανθρώπους που έχουν ηγετικές ικανότητες και ικανότητες δημαγωγού μα καθόλου ήθος.