Του
Μάνδαλου Παναγιώτη.
Εδώ
και χρόνια είμαστε μάρτυρες της αποβιομηχανοποίησης της χώρας, το κλείσιμο των
βιομηχανιών και βιοτεχνιών και το τέλος οποιαδήποτε παραγωγής. Εδώ στην Θράκη
χιλιάδες επιδοτήσεις στις βιομηχανικές περιοχές που δόθηκαν σε άτομα, που ίσως
ήρθαν μόνο για τουρισμό μερικές μέρες, επιδοτήθηκαν και κόστισαν εκατομύρια
ευρώ στον προϋπολογισμό αλλά οι βιομηχανίες ποτέ δεν μπήκαν σε λειτουργία. Από
την...
άλλη
κραταιές κάποτε βιομηχανίες, όπως η ΣΕΚΑΠ, η ΕΒΖ, η Βιομηχανία κρέατος Θράκη, η
Θρακική χαρτοβιομηχανία, η DIANA,
η Πετσετάκης και .........
άλλες πολλές βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού και ή
έκλεισαν ή ετοιμάζονται να κλείσουν. Δεν μιλάμε για την κλωστοϋφαντουργία του
Ομίλου Λαναρά που ενώ χιλιάδες φορές επιδοτήθηκε έκλεισε με τους μεγαλομετόχους
να κάνουν διακοπές κάπου στις Μπαχάμες και τους εργαζόμενους απλήρωτους εδώ και
ένα χρόνο.
Κάθε
προσπάθεια βέβαια για να ξανανοίξει κάποια από αυτές πέφτει στο κενό. Η
τελευταία προσπάθεια για την βιομηχανία κρέατος Θράκη προήλθε και από τον δήμο
που πρόσφερε 1,9 εκατομμύρια για να την αγοράσει και να ανοίξει τα σφαγεία
στον Έβρο. Περιμένουμε τα αποτελέσματα από τον διαγωνισμό. Από τον
διαγωνισμό αυτόν εξαρτώνται και οι κτηνοτρόφοι της περιοχής που ένας ολόκληρος
νομός μιας και όλος ο Έβρος έχει μείνει από σφαγείο. Η εν λόγω βιομηχανία
είχε πάρει και τα σφαγεία σαν κίνητρο για την λειτουργία της. Μια
προσπάθεια για την ΕΝ.ΚΛΩ τα κλωστήρια Λαναρά έπεσε στο κενό από τις
διεκδικήσεις των τραπεζών. Το ίδιο τροπάριο είχε γίνει και με την
κρεατοβιομηχανία Θράκη. Τα ίδια πάλι ακούγονται και για την πώληση της ΣΕΚΑΠ.
Και θα ρωτήσω κάτι. Οι όμιλοι αυτοί χρωστάνε στις τράπεζες που δάνειζαν όμως με
υψηλά επιτόκια. Οι βιομήχανοι κάτω από την συγκάλυψη του πολιτικού μας
συστήματος έπαιρναν τις επιδοτήσεις και στο τέλος λουκέτο και τα λεφτά στην
Ελβετία, ο εργαζόμενος απλήρωτος στην ανεργία με κομμένο και το επίδομα.
Ας
δούμε και την εμπορική πλευρά του ζητήματος. Αν μια βιομηχανία μείνει
ανενεργή για 20 χρόνια πως ζητάς περισσότερα, όταν όλα τα μηχανήματα
απαρχαιόνονται , οι εγκαταστάσεις καταρρέουν και γενικά η απαξίωση και η μη
συντήρηση του μηχανολογικού εξοπλισμού γίνεται ποια αποτρεπτική για τον κάθε
επενδυτή. Αξίωσαν παραπάνω και δεν τα πήραν και μετά ακυρώθηκε ο διαγωνισμός.
Μα αυτό συμβαίνει συνέχεια. Πως θα υπάρξει συνέχεια όταν δεν αφήνουν τίποτα να
αναπτυχθεί; Στην Ξάνθη οι άνεργοι έφτασαν σύμφωνα με τα στοιχεία της
στατιστικής υπηρεσίας τους 20.000, ποσοστό έως και 30-40%. Μετά χωρίς
δουλειά θα μας φταίει ο δάκτυλος του Τουρκικού προξενείου που υποκινεί τους
μουσουλμάνους.
Μα
εδώ υποκινούνται ο ίδιοι οι Έλληνες να εγκαταλείψουν την Θράκη, την Ελλάδα τον
τόπο τους. Και αυτοί μόνο αξιώνουν περισσότερα. Από την άλλη οι πολίτες
που κάθονται και φωνάζουν «τα σκόρδα μας είναι αδιάθετα και δεν πουλιούνται».
Ας συνεταιριστούν και ας πετάξουν έξω τους μεσάζοντες. Ο Κινέζος έχει ανάγκη
τον έμπορα για την διακίνηση των προϊόντων του, έτσι αν πουλάν σε τιμές
κινέζικες στο 1 ευρώ τα προϊόντα κατευθείαν θα έχουν και κέρδος μεγάλο και
ανάπτυξη μεγάλη και μάλιστα το κέρδος όλο στην τσέπη. Από την άλλη επιτέλους
είμαστε ο μόνος ίσως λαός που απαξιώνει τα ίδια του τα προϊόντα.
Από
τους κυβερνόντες έως τους πολίτες. Έλα μωρέ Ελληνικό θα πάρεις ,πάρε ευρωπαϊκό
και ας κατασκευάζεται στην Κίνα. Πραγματικά έχετε δει εσείς σίδερο, AEG, SIEMENS, κλπ που να μην είναι made in China? Έχουμε από τα καλύτερα κρασιά και
τσίπουρα και πίνουμε ουίσκι. Πραγματικά έχει κάποιος δει πως γίνεται το ουίσκι;
Αν το δείτε δεν θα πιείτε. Ας έρθουμε όμως στο θέμα μας. Γιατί οι τράπεζες και
οι άλλοι δεν αφήνουν καινούργιους επενδυτές να μπουν στο παιχνίδι και μόνο
ζητούν; Πως δηλαδή εν μια νυκτί πουλήσαμε υπερκερδοφόρες εταιρείες και
δεν μπορούμε να πουλήσουμε αυτές, αλλά διεκδικούμε τι; Την μεγαλύτερη εξαθλίωση
του κόσμου; Φωνάζουν όλοι για τους μισθούς και τις συντάξεις και το
κόστος. Μα καλά τα δις αυτά που φύγανε και οι βιομηχανίες που κλείσανε ποιος τα
κοιτάει. Ο εισαγγελέας έχει αλλού στραμμένο το μάτι. Ποιο το όφελος που μπορεί
να αποκομίσει κάποιος από μια εταιρεία που είναι κλειστή εδώ και 20 χρόνια και
συνεχίζει. Ποιο το όφελος και για το ίδιο το κράτος όταν δεν υπάρχει αγοραστική
δύναμη και η ανεργία μαστίζει την περιοχή; Πως θα υπάρξουν έσοδα;
Μήπως
το ζητούμενο είναι να συνεχίζουμε να δανειζόμαστε να μην παράγουμε, και έτσι να
επέλθει η πραγματική εξαθλίωση του κόσμου, η ισοπέδωση των μισθών και των
κοινωνικών κριτηρίων και στο τέλος η πώληση τους με εξευτελιστικές τιμές και
όρους. Αλλιώς δε εξηγείται η συνεχής και επίμονη άρνηση των τραπεζών όταν
πραγματικά υπάρχουν έστω και αυτοί οι λίγοι επενδυτές σε αυτούς τους
δύσκολους καιρούς.
e-mail: panosmandalos@yahoo.gr