Σε αυτήν η Ντούβλη μιλά για την οικονομική κρίση και τις γερμανικές αποζημιώσεις. «Θα περίμενα πολύ σύντομα να γονατίσετε μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη να ζητήσετε συγγνώμη για τις θηριωδίες του παρελθόντος, για τις οποίες δεν φταίτε εσείς προσωπικά και στη συνέχεια να τακτοποιήσετε τις οικονομικές σας οφειλές», αναφέρει μεταξύ άλλων, ενώ παρακάτω γράφει: «Επιτέλους, τι επιδιώκετε; Να έχουμε μία ευρωπαϊκή Γερμανία ή μία Ευρώπη γερμανική; Καταλαμβάνομαι από τρόμο εγώ, νεαρή, μόνη, άνεργη μητέρα για το μέλλον του εξάχρονου γιου μου, που όταν θα είναι σαράντα ετών θα πληρώνει για τα αμαρτήματα άλλων».