Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
50 μέτρα από το Προεδρικό Μέγαρο…
Χτες
το απόγευμα, επωφελούμενος από τη κυριακάτικη λιακάδα και το υποφερτό
κρύο, έκανα μια βόλτα εκεί γύρω από το Σύνταγμα… Μπήκα στον Εθνικό Κήπο
και βγήκα στην Ηρώδου Αττικού απέναντι από το Μαξίμου, όπου έπεσα πάνω
και στην αλλαγή της προεδρικής φρουράς έξω από το Προεδρικό Μέγαρο.
Κατηφόρισα την Ηρώδου Αττικού για να πάω στην Αίγλη στο Ζάππειο για
καφεδάκι… Στρίβοντας δεξιά εκεί στο άγαλμα του Καραϊσκάκη, στο τελείωμα
του κήπου του Προεδρικού Μεγάρου, κι ακριβώς πίσω από το άγαλμα, μέσα
στη μικρή ......
τριγωνική πρασιά που υπάρχει, βλέπω κάποιον συνάνθρωπό μας
ρακένδυτο να κοιμάται πάνω σε ένα πρόχειρο στρώμα, ενώ δίπλα του είχε
ένα καροτσάκι από αυτά που υπάρχουν στα σούπερ μάρκετ, κατάφορτο από
κουβέρτες και μεγάλες σακούλες που προφανώς μέσα τους είχαν άλλα είδη
«οικοσκευής»… Βέβαια η θέα ενός αστέγου, πέρα από την ανθρώπινη θλίψη
που σου προκαλεί ως φαινόμενο, ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν σε εκπλήσσει πια, διότι το
ζήτημα πλέον δεν είναι αν θα δεις αστέγους, αλλά αν ΔΕΝ θα δεις…
Προς
τι όμως καταγράφω τούτο το φαινομενικά χωρίς ιδιαίτερο «ειδησεογραφικό»
ενδιαφέρον περιστατικό. Για ένα μόνο λόγο : για τη σημειολογική του
διάσταση, και κυρίως για να υπογραμμίσω τον τόπο : όταν ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ αρχίζει και στρατοπεδεύει τόσο κοντά στο Προεδρικό
Μέγαρο, και κατά συνέπεια τόσο κοντά στο Μαξίμου, σε απόσταση ούτε 50
μέτρα, ίσως δεν θ’ αργήσει και να επιχειρήσει να μπει μέσα ΑΞΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ
ΛΥΣΗ ΤΟΥ…
Άλλωστε,
εκεί κοντά, υπάρχουν πολλά πράγματα γεμάτα συμβολισμούς… Λίγο παραπάνω,
από την άλλη πλευρά του Εθνικού Κήπου, υπάρχει η Βουλή… Καθώς πέρναγα
από εκεί, για να μπω στον Εθνικό Κήπο, στάθηκα μα την κοίταξα… Όχι, δεν
μούρθε στο νου η εικόνα από εκατοντάδες χιλιάδες φάσκελα να απαξιώνουν
ΟΧΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΛΙΟ, μα εκείνους που το απαξιώνουν ΕΚ ΤΩΝ ΕΝΔΟΝ… Μούρθε
στο νου η εικόνα του Όθωνα που κάπου εκεί σε κάποιο παράθυρο στο
ισόγειο, δίπλα στη πόρτα, είχε προβάλλει για να ακούσει ΘΛΕΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ
τη λαϊκή βούληση και θέληση, που δεν ήταν άλλη, από αυτή που είναι και
σήμερα : η εξουσία να αποβάλλει τον μανδύα της αυθαιρεσίας και το ύφος
και πρακτική της αλαζονείας, τα δίδυμα χαρακτηριστικά ΚΑΘΕ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ…