Ο Υστεροκαπιταλισμός και η Νέα Ταξική Πάλη

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης «Από οικονομική άποψη, οι εργάτες πρέπει να θεωρούνται  σαν πραγματικές μηχανές, που προσφέρουν μια ορισμένη ποσότητα παραγωγικών δυνάμεων κι απαιτούν, σαν αντάλλαγμα, ορισμένα έξοδα συντήρησης, για να μπορούν να λειτουργούν με κανονικό και συνεχή ρυθμό»                   Gustave de Molinari (1819-1912)

Όταν στις αρχές του πρώιμου βιομηχανικού καπιταλισμού του 19^ου  αιώνα, ο αυτοαποκαλούμενος φιλελευθεριστής οικονομολόγος Molinari, έγραφε πως “θα πρέπει να θεωρούμε τους εργαζόμενους μηχανές” και ο Βρετανός πάστορας T. Malthus(1766-1834), πως, “ Θα πρέπει να δώσουμε στο λαό να καταλάβει πως εκείνος ο ίδιος είναι η κύρια αιτία της .........

αθλιότητάς του”, έθεταν τις βάσεις της ταξικής πάλης της ολιγαρχίας ενάντια στους προλετάριους. Παρά τα όσα λέγονται, η οικονομική ολιγαρχία ήταν εκείνη που ξεκίνησε την Ταξική Πάλη και όχι οι προλετάριοι, οι οποίοι όφειλαν να οργανωθούν για να προασπίσουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους. Η οργανωμένη αντίσταση του βιομηχανικού, κυρίως, προλεταριάτου, ήταν εκείνη η δύναμη που οδήγησε σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και σε μια σχετική ευημερία.

Σήμερα, μετά από ένα διάλειμμα ανάπαυλας, βρισκόμαστε πάλι μπρος σε μια νέα αντεπίθεση της νέας οικονομικής ολιγαρχίας, της χρηματιστικής αυτή τη φορά, ενάντια, όχι μόνο προς τους εργαζόμενους αλλά και ενάντια στη μεσαία αστική τάξη.

Ο John Gray(1948-), Βρετανός καθηγητής στο LSE, σαν γνήσιος εκφραστής του νεοφιλελευθερισμού, γράφει πως «μπορεί η μεσαία αστική τάξη να συνέβαλε στην καθιέρωση της δημοκρατίας και του καπιταλισμού, αλλά σήμερα μας κοστίζει πολύ και ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να της εγγυηθεί το σημερινό βιοτικό επίπεδο και στο άμεσο μέλλον». Σε απλά ελληνικά, θα μπορούσε να πει «οι αράπηδες έκαναν τη δουλειά που τους ανατέθηκε, οι αράπηδες μπορούν τώρα να πάνε στο σπίτι τους».

Τη θέση των αράπηδων την έχουν πάρει σήμερα άλλοι, λιγότεροι, που κοστίζουν λιγότερα και κάνουν τη δουλειά καλύτερα. Είναι τα μαντρόσκυλα του συστήματος, οι διαμορφωτές της λεγόμενης κοινής γνώμης, επίορκοι «δημοσιογράφοι» και καιροσκόποι «επιστήμονες» της αρπαχτής. Αυτοί αποτελούν πλέον τη νέα ραχοκοκαλιά του συστήματος και όχι η μεσαία τάξη.

Είναι εκείνοι, οι οποίοι έχουν κληθεί να πείσουν τους εκκολαπτόμενους νεόδουλους, πως ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο καλύτερος εκφραστής των συμφερόντων τους. Διότι καθώς λένε, όταν οι πλούσιοι γίνουν πλουσιότεροι, σαν νέοι Σαμαρείτες, θα ρίξουν και κανένα ψίχουλο στους πεινασμένους νεόδουλους. Το αν οι ελεύθεροι πολίτες, που στήριξαν μέχρι σήμερα το σύστημα, γίνουν επαίτες υπήκοοι, τους είναι αδιάφορο. Σημασία έχει να επαληθευτεί ο φιλόσοφος της κυριαρχίας των ισχυρών του κόσμου, ο Νίτσε, που έγραφε: «Ο Ζαρατούστρα είναι ευτυχισμένος που επιτέλους τέλειωσε η πάλη των τάξεων και πως, τώρα πια, έρχεται ο καιρός της  κυρίαρχης τάξης του μέλλοντος, που οφείλει να υποκαταστήσει το Θεό και να δημιουργήσει τη βαθιά κι απόλυτη εμπιστοσύνη, έναντι εκείνων που είναι υποταγμένοι».

Ηδη, όπως γράφει, το περιοδικό των εκατομμυριούχων Forbes, τα τελευταία δέκα χρόνια, οι εκατομμυριούχοι αυξήθηκαν παγκοσμίως και μεσούσης της κρίσης διπλασίασαν τα κέρδη τους. Σύμφωνα δε με το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, οι εκατομμυριούχοι στη Γερμανία ξεπέρασαν τις 800.000 και τα τελευταία 15 χρόνια διπλασίασαν τις περιουσίες τους.  

Τα πράγματα στη χώρα μας δεν είναι διαφορετικά. Ηδη, καθώς έγραφε η γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, δυο είναι οι κύριοι ενδιαφερόμενοι εξαγοράς της μεγαλύτερης γερμανικής αλυσίδας εμπορικών καταστημάτων Kaufhof (185 υπερκαταστήματα) στην τιμή των 2,45 δις , από δυο χρεοκοπημένες χώρες. Ο ένας είναι Ισπανός και ο άλλος ο Ελληνας εφοπλιστής Γεώργιος Οικονόμου.

Όπως και την εποχή του πρώιμου καπιταλισμού, την ταξική πάλη σήμερα την ξεκίνησε η νέα οικονομική ολιγαρχία των τραπεζιτών ενάντια σε όλους τους άλλους. Είναι καιρός, η αριστερά, σε συνεργασία με τις κοινωνικές ομάδες των νεοπρολετάριων να δημιουργήσει ένα νέο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, προσαρμοσμένο στις νέες συνθήκες και έξυπνους τρόπους ταξικής πάλης. Μόνο με διαδηλώσεις και απεργίες, το μόνο που επιτυγχάνει, είναι η εκτόνωση της οργής των αγανακτισμένων. Αν επιθυμεί να μην επαληθευτούν οι Malthus και Molinari, θα πρέπει να βοηθήσει στο να μετατραπούν η οργή και ο θυμός σε συντονισμένη δράση. Εκτός κι αν το μόνο που επιθυμεί είναι να μην επιθυμεί τίποτα άλλο πέρα απ’ τη διατήρηση των μικρομάγαζών της.