Μετά την σαφέστατη καταγγελία της συνθήκης του Μάαστριχτ, προ ημερών στο «Σπόρτινγκ», ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα ακόμη βήμα προς την κατεύθυνση της μίνιμουμ συνεννόησης με το ΚΚΕ, υιοθετώντας –εν μέρει– το κεντρικό σύνθημα που προβάλλει το ΚΚΕ για «λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία». ¨Εθεσε όμως το ερώτημα: «Ο στόχος για τη λαϊκή εξουσία, πως θα υλοποιηθεί; Από τη μια μέρα στην άλλη; Και –εν τέλει– τί εξυπηρετεί το στρατηγικό στόχο; Η διάλυση της κοινωνίας και η συνέχεια των μνημονίων ή η αναχαίτιση της βαρβαρότητας και η ανατροπή αυτής της πολιτικής»;
«Ζητάμε την ενότητα στη δράση»
Οι αναφορές του Αλ. Τσίπρα στο ΚΚΕ, χρωμάτισαν ένα μεγάλο μέρος της ομιλίας του. Πιο αναλυτικά:
«Το ζήτημα του ελάχιστου κοινού προγράμματος των αντιμνημονιακών δυνάμεων, το καταθέτουμε δημόσια με κάθε ευκαιρία. Προφανώς οι αντιδράσεις από την μεριά της εξουσίας είναι σφοδρές. Αλλά δεν μπορούν πια να μας κατηγορήσουν για έλλειψη ρεαλισμού, όπως λίγο καιρό πριν. Αποδείχτηκε ότι η Αριστερά είχε την πιο ρεαλιστική ανάλυση για τα πράγματα. Την εποχή που άλλοι μας έλεγαν ότι το βούλιαγμα της χώρας στην ύφεση, θα έχει άμεσο αποτέλεσμα στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Δεχόμαστε κριτική και από άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Καλωσορίζουμε την έναρξη αυτού του δημόσιου διαλόγου. Καλωσορίζουμε την κριτική ακόμα και αν είναι απολύτως αβάσιμη ακόμα και προσχηματική.
Άκουσα την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή, για τον προϋπολογισμό. Το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας ήταν αφιερωμένο στις δικές μας προτάσεις, στο προγραμματικό πλαίσιο που έχουμε καταθέσει. Ίσως με αυτό τον τρόπο η κ. Παπαρήγα να επιχειρεί να ανοίξει μαζί μας έναν ιδιότυπο προγραμματικό διάλογο. Καλοδεχούμενος, έστω και έτσι. Έστω και δια παράλληλων μονολόγων, αφού αρνείται να κάτσουμε σε ένα τραπέζι και να κουβεντιάσουμε. Ας συνεχίσουμε αυτόν το διάλογο, λοιπόν, προσπαθώντας να εντοπίσουμε τις διαφωνίες και τις συμφωνίες μας. Το πρώτο πράγμα που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι εμείς δεν ζητάμε από το ΚΚΕ να αλλάξει τις απόψεις του. Δεν ζητάμε την ένωση σε ένα σχήμα. Ζητάμε την ενότητα στη δράση, την ενότητα στους αγώνες, ακόμη και την εκλογική συμπαράταξη αλλά όχι την άρση της αυτονομίας του καθενός. Δε ζητάμε από το ΚΚΕ να αποσύρει τις απόψεις του, ή να υποστείλει τις σημαίες του. Ζητάμε, κρατώντας ο καθένας τις απόψεις και την αυτονομία του, να βρούμε τον τρόπο να σταματήσουμε αυτή τη λαίλαπα, τη βαρβαρότητα που περνά ο λαός μας και αυτό γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς και να το καταφέρει.
Λέει το ΚΚΕ ότι εμείς κακώς κάνουμε προτάσεις και δεν μιλάμε για τη συνολική αλλαγή. Εμείς όχι μόνο μιλάμε για τη συνολική αλλαγή, αλλά την περιγράφουμε στο πρόγραμμά μας. Μιλάμε για την οικονομία των αναγκών και το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για το σοσιαλισμό, όμως, είναι οι αγώνες για νίκες μικρές ή μεγαλύτερες σήμερα. Και προϋπόθεση για νίκες είναι η συσπείρωση του λαού πάνω σε εφικτούς και μάχιμους στόχους. Γι αυτό, λοιπόν, προτάσεις εφικτές οφείλουμε να καταθέτουμε διαρκώς. Να τραβάμε το χαλί κάτω από τα πόδια των κομμάτων του μνημονίου που προσπαθούν συνέχεια να πείσουν το λαό ότι δεν γίνεται αλλιώς.
Λέει επίσης το ΚΚΕ, ότι κακώς βάζουμε πολύ ψηλά το αίτημα των εκλογών διότι μέσω των εκλογών θα ανανεωθεί το σύστημα. Η σύγχρονη ιστορία έχει αποδείξει ότι όταν ο καπιταλισμός είναι σε κρίση, η δημοκρατία είναι κάτι που δεν μπορεί να αντέξει και να ανεχθεί. Η υπεράσπιση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, η προσφυγή στις κάλπες, μπορούν να είναι ένα όπλο στα χέρια του λαού μας. Δε λέμε ότι είναι πανάκεια, αλλά αν ο λαός δεν τρομοκρατηθεί και ανατρέψει τους συσχετισμούς, μπορεί να είναι μια η διέξοδος αυτή τη στιγμή. Και σε κάθε περίπτωση αυτή η κυβέρνηση δε δικαιούται να δεσμεύει τις επόμενες γενιές ερήμην της λαϊκής εντολής.
Σε κάθε περίπτωση –πάντως– σεβόμαστε και τις απόψεις του ΚΚΕ και το γεγονός ότι έχουμε διαφορετικές στρατηγικές προσεγγίσεις».
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=331270