Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
*
Το
ξεφύλλισμα της μαργαρίτας. Θα χρεοκοπήσει (λέει ο Α), δεν θα
χρεοκοπήσει (λέει ο Β), θα χρεοκοπήσει (λέει ο Γ), δεν θα χρεοκοπήσει
(λέει ο Δ), θα χρεοκοπήσει (το γυρίζει τώρα ο Β), δεν θα χρεοκοπήσει (το
γυρίζει τώρα ο Α)... Κι όλοι αυτοί οι μαργαριτομετρητές, φορούν τη
ημίψηλο επίσημο καπέλο του "έγκυρου", του "ειδικού", του "σοβαρού
πολιτικού", και άλλα παρόμοια…
*
Εργαζόμενος στο δημόσιο τομέα : αυτό το «βδέλυγμα»…
Συνάντησα
προ ημερών στη γειτονιά μου έναν γνωστό μου έμπορο (από τους μεγάλους
της περιοχής), που μου δήλωσε πόσο άσχημα πηγαίνει η αγορά. Πρόκειται
για έναν εξαιρετικό άνθρωπο και καλών προθέσεων πάντα συζητητή, παρόλο
που διαφωνώ και συμφωνώ σε αρκετά μαζί του πράγματα όταν συζητούμε.
Αυτός λοιπόν ήταν πάντα λάβρος κατά των δημοσίων υπαλλήλων. Στη
τελευταία συνάντησή μας μου είπε πως......
τώρα καταλαβαίνει ότι ΤΕΛΙΚΩΣ,
αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι, ήταν από τα πιο δυναμικά στηρίγματα της
αγοράς, αφού κατά κανόνα ό,τι έπαιρναν το έριχναν στην αγορά ή το
αποταμίευαν. Άρα, προβληματίστηκε, ειλικρινά, δεν ξέρω -είπε- αν
πολεμώντας τους δεν πολεμούσα τελικά τον εαυτό μου. Τα λεφτά που κόβουν
από τους δημόσιους υπαλλήλους, λείπουν απ' την αγορά, λείπουν τελικά απ'
τα δημόσια έσοδα που θα προέκυπταν από μια αγορά με λιγότερη ύφεση,
λείπουν απ' τα ασφαλιστικά ταμεία, και το κυριότερο, προσθέτω εγώ τώρα,
τα λεφτά αυτά, που λείπουν απ' την αγορά, τροφοδοτούν την ανεργία. Ο
φίλος μου μεγαλέμπορος, ακριβώς διότι λείπουν αυτά τα λεφτά, μείωσε το
προσωπικό του, που δεν θα μειώνονταν αν τα χρήματα δεν αποστερούνταν απ'
την αγορά. Κατά μια δε ειρωνεία της τύχης, ο ιδιωτικός υπάλληλος που
πάλευε εναντίον των «προνομίων» των δημοσίων υπαλλήλων, στην ουσία,
έστρωνε το δρόμο για τη δική του απόλυση όταν η επιχείρηση στην οποία θα
εργάζονταν θα έκλεινε λόγω της ύφεσης. Και το λάθος εδώ είναι, πως αντί
ν' αγωνιστεί (ο ιδιωτικός υπάλληλος) να εξισωθούν οι δικές του αμοιβές
προς εκείνες των δημοσίων υπαλλήλων, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΜΙΑ ΕΞΙΣΩΣΗ
ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ, ήταν σχεδόν ευτυχής, όχι βλέποντας να ανεβαίνουν οι δικές
του αποδοχές, μα να μειώνονται αυτές των δημοσίων υπαλλήλων, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ
ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΕΙΤΑΙ Η ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ ΕΞΙΣΩΣΗ, αγνοώντας, όπως σημείωσα, ότι
εξισούμενες οι ανώτερες αποδοχές με τις κατώτερες, τελικά υπάρχει ο
κίνδυνος να πληγούν ακόμα περισσότερο οι ανήκοντες στις κατώτερες
κατηγορίες. Και φυσικά, είναι άλλο το ζήτημα που εδώ συζητάμε, ΚΑΙ ΑΛΛΗΣ
ΥΦΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗΣ το ζήτημα ότι ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΛΑ
ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ, ΜΗ ΣΠΑΤΑΛΟ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ. Και κανείς
βεβαίως, και πάντως όχι εγώ, δεν μιλά για ένα κράτος με διαστάσεις
βασισμένες σε ιδεοληψίες, είτε αυτές υποστηρίζουν ένα κράτος Λεβιάθαν,
είτε υποστηρίζουν ένα σχεδόν ανύπαρκτο κράτος. Εγώ υποστηρίζω ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ
ΜΕ ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΜΕΓΕΘΟΣ (δηλαδή, όσο χρειάζεται, με βάση τις απαιτήσεις
που επικρατούν τη κάθε φορά στην οικονομία και τη κοινωνία)...
*
(Ένα σχόλιο πάνω στην άποψη που διάβασα στο facebook –και
βέβαια την ξανάκουσα πολλές φορές και από πολλούς- ότι ξέραμε εδώ και
πολλά χρόνια, τι συνέβαινε με το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας, ήδη
από την εποχή του οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα) Αναμφίβολα και
ΞΕΡΑΜΕ... Το ζήτημα όμως είναι πως ΞΕΡΑΝΕ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΑΝ ΝΑ
ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΤΕΙΘΕΝΤΑΙ ΠΑΡΑ ΠΑΣΑ ΛΟΓΙΚΗ ΣΣΕ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ
ΚΙΝΔΥΝΟ, όταν ήταν σε θέση ΕΓΚΑΙΡΑ, ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ
ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, να επιβάλλουν όρους δανεισμού πολύ πιο ήπιους από τους
σημερινούς, ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ όταν τα ίδια τους τα συμφέροντα δεν ήταν τόσο
ανοικτά στον πιστωτικό κίνδυνο της Ελλάδας... ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΜΕ
ΤΑΛΑΝΙΖΕΙ ΕΙΝΑΙ : ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΜΑΣ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΩΣ
ΔΙΟΓΚΟΥΜΕΝΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ; Αμέλεια άραγε; Δεν νομίζω...
*
Η
κοινωνική αγανάκτηση είναι γκαστρωμένη. Όπως βλέπω τη κοιλιά της, δεν
είμαι ακόμα σίγουρος σε ποιο μήνα βρίσκεται... Βέβαια, κάποιος με
προειδοποιεί : «πρόσεξε τις εκπλήξεις, μου λέει. Υπάρχουν και τα
ανεμογκάστρια»…