
Εξ άλλου το κρίσιμο δεν είναι τι θα προτιμούσε ο ίδιος, αλλά τι υπαγορεύει η (αμείλικτη πλέον) πραγματικότητα. Ποια είναι η κατάσταση με δυο λόγια; Αφήνουμε ένα πολύπειρο τραπεζικό στέλεχος - το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν διάκειται εχθρικά προς τη μεγάλη τραπεζική συγχώνευση των Alpha Bank και Eurobank! -να την περιγράψει:
«Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο, το οποίο διαθέτει τέσσερις πολυτελείς σουίτες. Κι ας υποθέσουμε ότι ενοποιούμε τις δύο απ' αυτές για να φτιάξουμε μια πολύ μεγαλύτερη και πιο πολυτελή. Δεν καταλαβαίνω τη χρησιμότητά της, αν το πλοίο πέσει στα βράχια»...
Αυτός ο διάχυτος φόβος λοιπόν ορίζει το οικονομικό και το πολιτικό παιχνίδι της χώρας μας αυτή την περίοδο. Οι περισσότερες εκτιμήσεις των διεθνών και των εγχώριων οικονομικών παραγόντων συγκλίνουν στην απειλή ενός «ξαφνικού θανάτου», ο οποίος, λόγω της δραματικής κατάστασης της οικονομίας και του εκτροχιασμού όλων των στόχων τρόικας και κυβέρνησης, μπορεί να επέλθει ακόμη και χωρίς εξωτερική «συνέργεια» (π.χ. την άρνηση της τρόικας να καταβάλει την... «επόμενη δόση»).
Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση πολλοί, από την Κομισιόν και τους λοιπούς ευρωκράτες μέχρι την εγχώρια διαπλοκή και τις κομματικές τους εκφράσεις, ουρλιάζουν προς τα δύο μεγάλα κόμματα: «Βρείτε τα τώρα! Κι αν δεν μπορείτε, τραβάτε σε εκλογές για να τα βρείτε μετά». Εξ ου και η φιλολογία περί «συναίνεσης» απασχολεί τα ΜΜΕ πολύ περισσότερο από το πραγματικό πρόβλημα: την κατάρρευση της χώρας. Η οποία μπορεί να προκληθεί ακόμη και εξαιτίας των περιπλοκών στη διαδικασία που αποφασίστηκε στις 21 Ιουλίου.
Πόσο εύκολες όμως είναι αυτές οι επιλογές, ακόμη κι ένα βήμα πριν από τον γκρεμό;
topontiki.gr