Γράφει ο Δημήτρης Τρικεριώτης
Σε ένα διάγγελμα ναρκισσισμού, που το πλημμύριζε το πρώτο ενικό πρόσωπο, ο πρωθυπουργός προσπάθησε – για μια ακόμη φορά – να ξορκίσει τις προσωπικές του ανασφάλειες και τις πολιτικές του αδυναμίες. Παρότι γνώριζε ότι η αξιοπιστία του στην κοινωνία, στο ίδιο του το κόμμα αλλά και το εξωτερικό έχουν τρωθεί ανεπανόρθωτα.
Η ιστορία, όμως, θα γράψει ότι του δόθηκε η πολιτική ευκαιρία να αποδείξει την αποφασιστικότητά του για το «αίσθημα εθνικής ευθύνης» και.......
«το μέλλον της πατρίδας». Αλλά με τέτοιο προσωπικό κόστος που ούτε ο εγωισμός, ούτε το κομματικό συμφέρον, θα του επέτρεπαν ποτέ ν’ αποδεχθεί. Η τελική του επιλογή απέδειξε ότι την «ώρα ευθύνης» δεν την εννοούσε ούτε για κείνον ούτε για το κόμμα του...
«το μέλλον της πατρίδας». Αλλά με τέτοιο προσωπικό κόστος που ούτε ο εγωισμός, ούτε το κομματικό συμφέρον, θα του επέτρεπαν ποτέ ν’ αποδεχθεί. Η τελική του επιλογή απέδειξε ότι την «ώρα ευθύνης» δεν την εννοούσε ούτε για κείνον ούτε για το κόμμα του...
Το εγχείρημα για μια προσπάθεια αναδόμησης του πολιτικού μας συστήματος κατέρρευσε έστω και σαν ιδέα. Και αυτό ήταν φυσικό. Καθεστώς τριάντα ετών δεν παραδίνεται εν μια νυκτί. Αντίθετα, θα τα δώσει όλα για να κρατηθεί στην εξουσία. Η χώρα και το μέλλον της θα είναι τα τελευταία πράγματα που θα καθορίζουν τις συμπεριφορές στον αγώνα για την επιβίωση του. Και πολιτικά και επιχειρησιακά.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τις «αύρες» που σκόπευαν και έριχναν τις τζαμαρίες στην Πατησίων και άλλους κεντρικούς δρόμους. Οι νεότεροι θα θυμούνται τους κουκουλοφόρους που τα ’σπαγαν για να βάζουν στο παιγνίδι την καταστολή και τον εκφοβισμό. Όταν ένα καθεστώς καταρρέει, το παρακράτος είναι εκεί να το στηρίζει μέχρι την τελική του πτώση. Και με λόγια, και με έργα.