Ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης, είναι ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα πρόσωπα του ελληνικού τύπου. Μεσουράνησε την δεκαετία του '90, το 2002 έριξε μια... κανονιά που δύσκολα θα ξεχαστεί, και τώρα κάνει την επιστροφή -βόμβα αγοράζοντας την αθλητική εφημερίδα «Εξέδρα» από τον ΔΟΛ και τον Σταύρο Ψυχάρη! Με καταγωγή από ένα μικρό χωριό στα νότια του νομού Ρεθύμνου, από απλός οικονομικός συντάκτης της ΕΡΤ (εκφωνούσε και το αγροτικό δελτίο της ΕΡΤ2 ένα φεγγάρι) και εκδότης του περιοδικού «Αγροτική Οικονομία» στην Κρήτη, κατάφερε να δημιουργήσει δύο εφημερίδες που έφτιαξαν σχολή, τον «Επενδυτή» και το «Sportime», επέζησε από ένα ναυάγιο- της καλής εφημερίδας «Εξουσία», απέκτησε ένα ραδιόφωνο- τον «Planet», έναν τηλεοπτικό σταθμό, το «ΤΕΜΡΟ», βούτηξε στα βαθιά στο χρηματιστήριο με την κατασκευαστική «Stabilton» και τα περίφημα «ΜΑ-ΚΛΩ» και έφτασε να συλληφθεί, εγκλωβισμένος σε μια αυλή, από υπαλλήλους του, που είχαν έξι μήνες να πληρωθούν...Ο Ανδρουλιδάκης, η αλήθεια να λέγεται, είχε κάποιες καλές ιδέες. Είχε όμως και αρκετές κακές. Κυρίως, φαίνεται ότι του είχε μπει η ιδέα να γίνει... Λαμπράκης στη θέση του Λαμπράκη. Και το χειρότερο, βιαζόταν για αυτό και... δεν κρατούσε πάντα τον σταυρό στο χέρι.
Τα σπίτια της «Εξουσίας»
Με το «Sportime» να έχει υψηλότατες κυκλοφορίες, τον «Επενδυτή» να αποτελεί το must του Σαββάτου και ένδειξη κοινωνικού status για όποιον τον κρατούσε στα χέρια του, αλλά και τον «Planet» να απειλεί τον κραταιό τότε «Flash» για τη δεύτερη θέση των ενημερωτικών σταθμών, ετοιμάστηκε για το -πρώτο- μεγάλο κόλπο.
Τα κουπόνια για δωρεάν σπίτια, τα οποία άρχισε από 15 Απριλίου 1997 να δίνει η καθημερινή εφημερίδα «Εξουσία» εκτίναξαν την κυκλοφορία σε σημείο που έγινε άμεσα ανταγωνιστική για τα μεγαθήρια «ΝΕΑ», «Ελευθεροτυπία» κλπ. Η ευφορία ήταν μεγάλη και η αλαζονεία άρχισε να... περισσεύει. Κάποιες ατυχείς επιλογές μετώπων που ανοίγει η εφημερίδα προκαλούν δυσαρέσκεια τότε κορυφαίων υπουργών, ενώ αρχίζει και έρευνα για την προσφορά με τα σπίτια.
Το 1999 κι ενώ ο «Επενδυτής» κάνει πάταγο με τον πρωτοποριακό επαναλανσάρισμα του ενθέτου του περιοδικού «Symbol», υπό τη διεύθυνση του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, ο Ανδρουλιδάκης κάνει μία λάθος – εκ του αποτελέσματος- κίνηση: θέλοντας να αντιμετωπίσει την έκδοση του ημερήσιου Βήματος (22 Μαρτίου 1999) μετατρέπει την «Εξουσία» από απογευματινή εφημερίδα σε πρωινή, αλλάζοντάς της και... το χρώμα από λευκό σε σομόν ώστε να παραπέμπει περισσότερο σε οικονομικό φύλλο.
Η εφημερίδα που ήδη ταλαιπωρείται από διαρκείς αλλαγές διευθυντών, αποχωρήσεις στελεχών και κυκλοφοριακή υποχώρηση, πέφτει σε διαρκή κατήφορο. Ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης όμως ετοιμάζει το επόμενο colpo grosso, που θα είναι και η χαριστική βολή στα -τότε- σχέδιά του.
Βάζει TEMPO και Ευαγγελάτο στον όμιλο
Στις αρχές του 2000 ο όμιλος είχε σημαντικά έσοδα και ο Ανδρουλιδάκης βρήκε την ευκαιρία για να κάνει το μεγάλο άνοιγμα που θα τον έβαζε σε ένα πολύ κλειστό λόμπι, αυτό των μεγάλων εκδοτών.
Άλλωστε δεν είναι τυχαία η φράση που ακούστηκε από μέτοχο του ομίλου «Φτιάχνουμε το νέο ΔΟΛ»!
Αγοράζει το από τον Φώτη Μανούση το NEW CHANNEL και το μετονομάζει σε TEMPO. Με μία εντυπωσιακή μετεγγραφή πολλών εκατομμυρίων φέρνει στο κανάλι ως διευθυντή τον Νίκο Ευαγγελάτο, τον οποίο είχε ως αρχισυντάκτη ρεπορτάζ τον πρώτο καιρό στον «ΕΠΕΝΔΥΤΗ» και πριν γίνει φίρμα. Ο Ευαγγελάτος φέρνει την σύζυγο Τατιάνα Στεφανίδου και μία πολυάνθρωπη ομάδα, η οποία κοστίζει πολύ ακριβά.
Το TEMPO αρχίζει μία πολυδάπανη διαφημιστική καμπάνια με κεντρικό σύνθημα «Ποιο κανάλι βλέπει ο πρωθυπουργός;». Η παρουσίαση του νέου προγράμματος του καναλιού στο Hilton το 2001 αποτελεί κοσμικό γεγονός της χρονιάς, με σχεδόν σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης Σημίτη να υποβάλει τα... σέβη του στον εκδότη από την Κρήτη
Στόχος του ομίλου ήταν το μετά βίας 3% τηλεθέασης, ειδικά μετά την έλευση του Νίκου Ευαγγελάτου να γίνει 7% ώστε να ανέβει μια κατηγορία πάνω στη διαφημιστική πίτα.
Όμως τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν καλά. Ο Ανδρουλιδάκης στη δίνη της επιτυχίας «ξεφεύγει» στη μεγάλη ζωή που ούτως ή άλλως του άρεσε. Ελικόπτερα για τις μετακινήσεις και ακόμα πιο μεγάλα όνειρα, που τα προσγείωσε ανώμαλα η πραγματικότητα.