Ένας φίλος/συναγωνιστής έχει μια δική του ραδιοφωνική εκπομπή και μου ζήτησε να βγω στον αέρα να μιλήσω, γιατί "τα λέω πολύ ωραία", μιλάω από καρδιάς. Του λέω, μα μόνο με τους φίλους μου Νίκο μου μπορώ να μιλήσω έτσι, αν βγω σε μικρόφωνο, επειδή το νοιώθω στημένο, δεν θα ανοίξω την καρδιά μου. Ο φίλος μου επέμεινε, πρέπει να ακούγονται τέτοιες φωνές, να μην ακούγονται μόνο αυτοί που ξέρουν τι θα πουν. Σ' αυτό δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση, έχει απόλυτο δίκιο. Τότε με ρώτησε αν γνωρίζω κάποιον αγνό αγωνιστή που θα μπορούσε να μιλήσει για τα τεκταινόμενα στο Σύνταγμα. Στο μυαλό μου αμέσως ήρθε ένας λεβέντης που γνώρισα από τις πρώτες μέρες της διαμαρτυρίας, ένα αυθεντικό παλικάρι, ο Ηλίας. Τον πήρα λοιπόν τηλέφωνο να τον ενημερώσω σχετικά, κι αφού με άκουσε προσεκτικά μού λέει "Ναι, βρε κορίτσι μου, καλά τα λες, αλλά δεν μπορώ να .......
βγω στον αέρα να μιλήσω, ντρέπομαι"...Οι αγνοί αγωνιστές ντρέπονται, δεν θα μιλήσουν από καρδιάς αν πάρουν ένα μικρόφωνο κι απευθυνθούν στο "πλήθος"..
Θα βγάλω λανθασμένα το συμπέρασμα ότι όσοι μιλάνε σε ντουντούκες και μικρόφωνα δεν ντρέπονται.. γιατί:
• Πιστεύουν ότι μπορούν (έχουν το δικαίωμα) να μιλάνε εξ ονόματος όλων (θρασύτατοι).
• Είναι αυτοί που ξέρουν τι θα πουν (καθοδηγούμενοι);
Άρα (απλά μαθηματικά) δεν είναι αγνοί αγωνιστές, όχι καλοί άνθρωποι;
Ένας από το πλήθος
(Η ανωνυμία είναι απαραίτητη, κανείς δεν θα ξεχωρίσει σ' αυτή την επανάσταση. Από εδώ και στο εξής, όποιος αγωνίζεται πρέπει να το κάνει για τη διασφάλιση των αξιών του κι όχι για να γίνει διάσημος).