ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΟΙ ΟΧΤΡΟΙ

 Γράφει ο Εργείλαος Βάκις

Ο `Ανθρωπος ,που τον είδαν χιλιάδες χρόνια πριν ,να μάχεται μαζί με άλλους ,σε μια τεράστιας     σημασίας για την  Ιστορία ,κοινή προσπάθεια επιβίωσης.
Ορίζοντας ,σ’ αυτή του τη μάχη τη Κοινωνία.
Κατακτώντας, σ’ αυτό το δόσιμο ζωής για τον άλλο ,το δικό του Δικαίωμα στη Ζωή. Στην εργασία ,στην Υγεία, στην  Ασφάλιση στη Παιδεία.
    Ο `Ανθρωπος ,που οργάνωσε αυτή τη μάχη, αυτή τη κοινή προσπάθεια για την επιβίωση σε Πόλη.
    Ο `Ανθρωπος ,που όρισε σα Σκοπό της Πόλης του ,το συμφέρον του Πολίτη.
    Ο `Ανθρωπος ,που εξόρισε απ’ τη Πόλη του τη βία,γεννώντας το Δίκιο ,τη Κωμωδία
             και τον Αθλητισμό.
    Ο `Ανθρωπος που κατασκεύασε λεωφόρους Λογοτεχνίας, Μουσικής ,Τεχνών ,Θεάτρου
             κι Επιστημών   για να κοπιάσουν οι Λαοί στη Πόλη, και να γευτούν τα θαύματά της.
Ο `Ανθρωπος ,που μορφοποίησε κατ’ αυτόν τον τρόπο ,τη Πόλη του σε Πολιτισμό.
Ο `Ανθρωπος που σεβόταν τη Φύση ,τον εαυτό του και το Διαφορετικό.
Ο `Ανθρωπος του μόχθου.
Ο  μακρινός μας πρόγονος στις......... Θερμοπύλες. Πνευματικό κάστρο Αξιών.
Που κτίστηκε λίγο-λίγο.. Αργά .. Καθημερινά..Για χρόνια…
Απ’ τα καλύτερα υλικά της Φύσης.
Απ’ τις  σταλαγματιές της Κρήνης του `Ηθους. Εκεί που ξεδιψούν οι Δημιουργοί.
Κι απ’ τα μικρά απαστράπτοντα πολύτιμα λιθαράκια της Αιώνιας Θέλησης κι Επιλογής
να γίνουμε `Ανθρωποι.
Υπερβαίνοντας τη Ζωώδη μας πρωταρχή.
Αυτός ο μακρινός μας πρόγονος.
Κι ο χθεσινός του απόηχος. Στο Μεσολόγγι, στα βουνά της Πίνδου, στον τοίχο της Καισαριανής
 και στο Πολυτεχνείο.

Αυτός που θεμελίωσε παγκόσμια τον κύκλο του Πολιτισμού.
Γνωρίζω..   κι Αλλάζω…. Την αρχική μου συνήθεια …να Υπομένω… τους κυβερνήτες που
μ’ εκμεταλλεύονται.
Και ξανά..
Γνωρίζω..και πάλι Αλλάζω… κι Εθίζομαι  …να Επιμένω… για να  τους  ελέγξω
Και  ξανά…
Γνωρίζω …και πάλι Αλλάζω  …και Θέλω τώρα… να διεκδικήσω το δίκιο μου… Συμμετέχοντας
στις  αποφάσεις
Και ξανά… Γνωρίζω… κι Αλλάζω …κι Απαιτώ πλέον  να είμαι Λεύτερος..Να χω  σαν Δήμος δηλαδή σαν Λαός, το Κράτος ή τη Δύναμη     των αποφάσεων
Και ξανά… Γνωρίζω… και πάλι Αλλάζω……
`Ενας κύκλος Πολιτισμού. Που αφορμάται απ’ τη Γνώση. Και μέσα από  Αλλαγές, Συν-ήθειες,Αιτήματα και Θέληση κρυσταλλώνει ‘Ηθος.
‘Ηθος Υπομονής ν’ αντέξουμε. Επιμονής ν’ αλλάξουμε. Δίκιου κι Ελευθερίας να γίνουμε `Ανθρωποι.

Και το ‘Ηθος σμιλεύει μέσα μας τα “Πρέπει”
Πρέπει ν’ αντέξουμε. Πρέπει ν ‘ αλλάξουμε .Πρέπει να γίνουμε `Ανθρωποι.
Κι αυτά τα “Πρέπει” ,να μην είναι άλλα ,απ’ τις μορφές των Αξιών. Το φωτεινότερο ανάγλυφο των Αιώνων.
Ο ζητούμενος κρυφός μας εαυτός.
Ο Δημιουργός, αυτής της πορείας στην Ιστορία. Ο Δημιουργός  αυτού του Πολιτισμού.
Αυτός που ονομάστηκε απ’ τον Αριστοτέλη , “πολιτικό όν”.
 Αυτός που δεν γεννιέται ,αλλά Γίνεται. Με θέληση ,’Ηθος  κι Αξίες.
Αυτόν που απεγνωσμένα χρειαζόμαστε σήμερα ,στη πιο κρίσιμη καμπή μας στην νεώτερη Ιστορία.
Και δυστυχώς απουσιάζει, υπολειτουργεί, υπνώττει.
`Ομηρος  κι αυτός ,όπως όλοι μας ,απ’ τους αθλιότερους  οχτρούς που μπήκαν ποτέ στη Πόλη..




Αφού παλέψαμε το Φασισμό ,στα 1940,με νύχια και με δόντια.. Στα βουνά και στις πόλεις.
Κι οι οχτροί δεν ήσαν απέναντί  μας..
Αφού στήσαμε τοίχος ανθρώπινο, τοίχος λευτεριάς και λεβέντικο στα τανκς της Δικτατορίας.
Κι οι οχτροί δεν ήσαν απέναντί μας..
Αφού γκρεμίσαμε τον βασιλιά. Κι οι οχτροί δεν ήσαν απέναντί μας.
Κι αφού χάραξε επιτέλους η Νίκη. Και θεμελιώθηκε το Μέλλον μας στο αίμα, στις φυλακίσεις ,στα βασανιστήρια και στις εξορίες των δικών μας Ηρώων.
Αφού καταλάγιασε το συναίσθημα της μάχης.
Αφού ειρήνευσε ο τόπος.
Αφού ξεπέζεψαν οι `Ηρωες απ’ τ’άλογα και κρέμασαν τα σπαθιά..
Τότε φανήκαν…
Τους είδαμε σιγά – σιγά να βγαίνουν απ’ τις τρύπες τους.
Εκεί που κρύβονταν . Απ’ τη Γαλλία ως την Αμερική. Σ’ όλη τη διάρκεια της μάχης.
Εκεί που φώλιαζαν ,περιμένοντας υπομονετικά να καθαρίσει το τοπίο. Να περάσει ο κίνδυνος..
Και τότε, ναι τότε , βγήκαν… Τους είδαμε νάρχονται.. Να μπαίνουν στη Πόλη..
Να εκμεταλλεύονται την ανοχή ,τη ταπεινότητα και τη μεγαλοψυχία των  δικών μας Ηρώων.
Να στέκονται δίπλα τους, να φωτογραφίζονται μαζί τους ,για να πάρουν απ’ τη λάμψη τους..
Και μετά τους είδαμε ,να καβαλούν τ’ αποσταμένα τους άλογα..
Κι αφού ξεκρέμασαν τα σπαθιά των αγώνων, να  γυρνοβολούν  στις γειτονιές ,κραδαίνοντάς τα..
Σαν σ’ αποκριάτικο πάρτι…
Κομπάζοντας, κολακεύοντας και χαϊδεύοντας ,τις μεγαλύτερες μας επιθυμίες..
Προσφέροντας δώρα… Απατηλά και ψεύτικα … Σαν τους ίδιους.
Κι εμείς…. Απ’ τη χαρά της Νίκης… Γελούσαμε σαν τα παιδιά… και κάναμε τα σπαθιά τους φυλακτά.
Μα τα σπαθιά δεν ήσαν πια στα χέρια των δικών μας Ηρώων.     ‘Ησαν στα χέρια των άθλιων οχτρών.
Και δεν μάτωναν πια τ’άδικο…. Μάτωναν , τα όνειρά μας.



Κι οι οχτροί γιγαντώθηκαν.
Φτιάξαν Σύνταγμα Ολιγαρχικό. Και μ’αυτό  Πολιτεία που την βάφτισαν  Δημοκρατία..Για να μας μπερδέψουν.
Μας στέρησαν και το Δικαίωμα να κάνουμε Δημοψήφισμα. Για να’ ναι ασφαλείς όταν μας κλέβουν.
Προνόησαν και για την Αποχή. Να μπορούν να κάνουν ισχυρές κυβερνήσεις, ακόμα κι αν απέχουμε στις εκλογές οι ογδόντα απ’ τους εκατό.
Κι άρχισε το μεγάλο Φαγοπότι. Με τους Υπουργούς να σέρνουν το χορό της αρπαγής.
Και το πρώτο μεγάλο πλυντήριο να στήνεται και να λειτουργεί τέλεια.
Οι μίζες της Διαπλοκής- δισεκατομμύρια ευρώ- με το τέχνασμα των offshore εταιρειών, να γίνονται διαμερίσματα κότερα καταθέσεις στο εξωτερικό για τους αντιπροσώπους, ενώ ισοδύναμα κόβονταν απ’ τους μισθούς μας απ’ τις Συντάξεις κι απ ‘ τα φάρμακα των γέρων μας.
 Φώναξαν τους οικονομικούς δολοφόνους της  Γκόλντενσακς.. Κι έ δωσαν   εντολές στ’ ασφαλιστικά Ταμεία να παίξουν τον κόπο των εργαζομένων για μια ολόκληρη ζωή στο Χρηματιστήριο..Και μας  έριξαν βορά στα θηρία.. Στο Κολοσσαίο της ΟΝΕ.
Κι όλα αυτά ,με μας στο περιθώριο..
Χωρίς το Δικαίωμα ,μ’ ένα Δημοψήφισμα, να κραυγάσουμε την απελπισία μας..<<Πού μας πάτε ,ρέεεεε…>>
Και το  έλλειμμα  φτιάχτηκε…
`Ενας  χορός αρχαίου δράματος…
Με σκηνή το Βατοπέδιο, τη  Siemens, τις Τράπεζες, τη Βουλή ,τα καταναλωτικά δάνεια, τις πλαστές επιδοτήσεις, τις τιμές του πετρελαίου, τα  τοκογλυφικά επιτόκια, το χρηματιστήριο, τα κανάλια.…
Με σκηνοθέτες ,σεναριογράφους κι ηθοποιούς, τους άθλιους οχτρούς..
Και με χορηγούς  τους θεατές.. Εμάς .. Τον δύστυχο Λαό.
Και το δεύτερο πλυντήριο, να στήνεται και να λειτουργεί κι αυτό εξαιρετικά.
Καμιά είδηση. Που να προσβάλει το οχυρό των οχτρών ,το Σύνταγμα. Σε κανένα κανάλι. Σε καμιά εφημερίδα.
Όλα να ρέουν κανονικά. Μια ένοχη σιωπή παντού..Και τρομοκρατία..
Δεν είναι ο χαφιές του 60,που σερνόταν στις σκιές για να μας καρφώσει στην ασφάλεια.
Ούτε ο παρακρατικός με το ρόπαλο που κτυπούσε το φοιτητή..
Μα οι δημοσιογράφοι των καναλιών ,που ξερνούν καθημερινά στα πρόσωπά μας, τρόμο ,πανικό κι ανασφάλεια.

Η γρίπη των πουλερικών που γίνηκε γρίπη των χοίρων….. .
Ποιος θα ξεχάσει τον τρόμο και την αγωνία των φοβισμένων και πανικόβλητων  που ζήταγαν απεγνωσμένα εμβολιασμό.  Κι ακόμα δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει ,με τα συμφέροντα που   τους καθοδηγούν..
Και τα παπαγαλάκια των καναλιών, χρόνια τώρα, απτόητα.. Κρίση..Κρίση …Κρίση… Καταστροφή… Καταστροφή ….Καταστροφή…
Ν’ αναλύουν τ’ αδιάφορα…. Τ’ ασήμαντα….
Ενώ ο Λαός κυκλώνει τη Βουλή, κι οι ιαχές <<κλέφτες, κλέφτες>> ,για πρώτη φορά γίνονται θηλιές που σφίγγουν απ’το λαιμό τους οχτρούς… Ενώ τα ερωτήματα είναι κραυγαλέα <<πώς επιτρέπεται το έλ-λειμμα  πού φτιαξαν οι αντιπρόσωποι, να το πληρώσουν οι φτωχοί, οι συνταξιούχοι κι οι μισθωτοί>> …  Ενώ η ζωή μας φεύγει μέσα απ’ τα χέρια…                                                                                                                     Η δημοσιογραφία ένοχη ,περιδιαβαίνει  τα μονοπάτια μιας εφιαλτικής προδοσίας..
Κι εκεί που ‘πρεπε ,να πάρουν το λόγο οι πνευματικοί μας άνθρωποι… Να βγουν μπροστά . Να μας υπερασπιστούν…
Όπως στο παρελθόν… Ο Ελύτης, ο Καζαντζάκης, ο Σεφέρης ….Σήμερα .. Τίποτα.. Μηδέν …Σκοτάδι… Τ’ από-λυτο κενό…
Κι αντί γι αυτούς… Χρόνια τώρα να λειτουργεί και να επιτυγχάνει αυτή την ανυπαρξία. Το τρίτο πλυντήριο.
Της Γνώσης …. ή Απόγνωσης…
Των σκουπιδιών ,που πλημμυρίζουν με Σχέδιο την εκπαίδευση . Σ’ όλες της, τις βαθμίδες.                               Κι αφαιρούν οργανωμένα το κριτήριο της επιστήμης: “Μια υπόθεση για να ναι σωστή ,πρέπει να την αληθεύει η πράξη” .                                                                                                                                                             Η μεγαλύτερη επιτυχία των οχτρών. Ο νέος Μεσαίωνας. Τα Σχολεία ανοικτά-Μαύρη Τρύπα της κριτικής ικανότητας-μα η Γνώση απέξω.                                                                                                                                    Τριανταπέντε χρόνια τώρα, η υπόθεση-ελπίδα ότι θα λυθούν τα μεγάλα μας προβλήματα απ’ τους αντιπρο-σώπους ,γίνηκε η μεγαλύτερη Κωμωδία στην Ελληνική Ιστορία. Το γέλιο των Αιώνων, που θα  ‘κανε και τον Αριστοφάνη ακόμη ,να ζηλεύει ή να πονά. Ζήλεια για το γέλιο πού ‘φτιαξαν  άλλοι και πόνο για τη κατάντια μιας χώρας που Γέννησε τη Πολιτική και τη Δημοκρατία.
Γέλιο και κλάμα μαζί..
    Κι εδώ ,στα 2010,το έργο τέλειωσε.
Κι οι οχτροί ,δρέποντας τα συγχαρητήρια των δικών τους δημοσιογράφων και ιστορικών ησυχάζουν στις βίλλες τους. Που εμείς πληρώνουμε.
Ενώ εμείς ,εκεί. Πετρωμένοι στις θέσεις μας. Στις κερκίδες του Θεάτρου. Με το λογαριασμό στα χέρια μας . Απλήρωτο. Στην αρχή μιας βαθιάς Δουλείας. Φτωχοί,  ανήμποροι,  υπνωτισμένοι , όμηροι.
‘Ομηροι …  Σ’ ένα καταναλωτικό δίχτυ ,που ύφαναν με τέχνη οι οχτροί και πραγμάτωσαν οι Τράπεζες.
Ανήμποροι και φυλακισμένοι. Στα ίδια μας  τα σπίτια. Που μοιάζουν ,με τη πίεση των Δανείων ,περισσότερο με μπουντρούμια της ΕΑΤ-ΕΣΑ παρά με οικογενειακά άσυλα.
Υπνωτισμένοι  απ’ την άγνοια. Με μοναδικές επιλογές εξόδου, την αταξική κοινωνία των συντρόφων και τον παράδεισο των χριστιανών. Τόσο μακρινά και τα δυο για να μεριάσει η οργή μας.
Πετρωμένοι. Μα όχι αγάλματα .Γιατί κι αυτά φτιάχτηκαν, πήραν μορφή, απ’τις αξίες των δημιουργών τους. Φέρνουν μέσα τους κάτι απ’ τον πλούτο και το Φως της εποχής τους.
Αντίθετα εμείς. Πέτρα και φτώχεια. Θύματα της εξουσίας των οχτρών. Προδομένα σφαχτάρια στα θεμέλιά της.
Σ’ ένα τέλειο διάγραμμα Απαξίωσης. Βήμα-βήμα.
Το πρώτο. Ο διορισμός. Μ’ αγωνία ,μ’ εξετάσεις ή με  μέσον. Με κάθε τρόπο. Να μπούμε στην ομάδα των “τεμπέληδων της εύφορης  κοιλάδας”.
Εκεί που δεν χρειάζεται κόπος για ν’ αποκτήσεις τ’ αγαθά. Για τ’ άκοπο χρήμα.
Την ώρα ,που οι παππούδες μας ,πενήντα χρόνια πριν ,ίδρωναν, έλιωναν, αγκομαχούσαν   στο υνί, για να  οργώσουν τη γη  και να καρπίσει τα δώρα της ζωής. Την  ώρα που έστυβαν τη πέτρα και τη κάνανε  ψωμί για να ζήσουν, προστατεύοντας με το ίδιο τους το αίμα το ιερότερο θεμέλιο της κοινωνίας τους ,την οικο-γένεια.
Την ίδια ώρα σήμερα ,οι γιοί και τα εγγόνια, να υπογράφουν… ,να υπογράφουν …,να υπογράφουν …,και να σφραγίζουν … να σφραγίζουν … ,να σφραγίζουν… Αφού μας έπεισαν ,ότι εμείς και τα παιδιά μας θα ζήσου-με άκοπα. Και κτίστες ,αγρότες, ξυλουργοί  και σιδεράδες, …. Άλλοι. Παρακατιανοί …Δύστυχοι… Ξένοι…   Που τους έφεραν παράνομα και πλημμύρισαν τον τόπο. Χωρίς να μας ρωτήσουν.
 Μακριά κι απ’ τη Τεχνική Εκπαίδευση ,που ποτέ δεν φτιάξανε.
    Κι η συνείδησή μας χαλάρωσε…  Και χώρεσε όλα τους τα σκάνδαλα….
Και  τα διαζύγια αυξήθηκαν. Κι άδειασαν οι δρόμοι από διεκδικητές  κι  οργισμένους απεργούς…
Και γιόμισαν τα γραφεία των οχτρών, από χειροκροτητές του δράματος, από ανεύθυνους μακριά απ’ τη λήψη των αποφάσεων και τελικά συνένοχους, που έθεσαν αρχή κι αξία το “ όλοι τα ίδια κάνουνε” και το     “ ωχ αδελφέ”.
Κι όλα αυτά ,για μια θέση στο Δημόσιο. Για το ψεύτικο κι απατηλό άκοπο χρήμα. Για τη Γή της Επαγγελίας των οχτρών. Την εύφορη κοιλάδα των αργόμισθων……
Και το  “πολιτικό όν”, εκφυλίστηκε. Από πολίτη, σε πελάτη..
Και πελάτης πια, ζωάκι αδύναμο, σαν  τότε, πριν την εποχή των Σπηλαίων, που προσπαθούσε άλαλο και γυμνό να επιβιώσει στην απέραντη γήινη  ζούγκλα… Δαρμένο ,με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια, να προσμέ-νει μ’ αγωνία τις αποφάσεις των οχτρών.
Τ’ αφεντικού…. Π’ αυτός πληρώνει. Π’ αυτός έβαλε στο θρόνο….
  
Δράμα ; …                         Κωμωδία;…..                                   Τραγωδία;……
Εμπρός του κόσμου οι ερευνητές..Περιγράψτε με το κατάλληλο λογοτεχνικό είδος τα γεγονό-τα……  Δυστυχώς , δεν υπάρχει.
Νέμεσις….   Ναι….. Αυτή   ζούμε….                                                                                                                             Ανταπόδοση στην  ‘Υβρη μας…  ‘Υβρις πενήντα χρόνων…
Κι η λύση ;         Κάθαρση….
Πώς ;
Μ’ αποδοχή  αρχικά της δικιάς μας ευθύνης στα γεγονότα του τέλματος… Μ’ εσωτερική συντριβή
 Μετάνοια δηλαδή ,για όλα αυτά που εμείς επιτρέψαμε…
Εντοπισμό όλων εκείνων που μας τύφλωσαν… Πολιτικών ,κομμάτων απ’ τη Δεξιά ως την Αριστερά δημοσιογραφίας και στημένων  ,αλωμένων απ’ τα συμφέροντα υπουργών της Εκπαίδευσης.
Απομόνωσή τους.
Σ’ επίπεδο κοινωνικό. Εκεί που είναι η δύναμή μας. Να καταργήσουμε  την δυνατότητα  των λίγων να αποφασίζουν για μας.  . Ενότητα λοιπόν..
Μ’ αίτημα να κάνουμε Θεσμό, τις Αποφάσεις του Λαού στα προβλήματα. Αλλάζοντας  το  Σύνταγμα.
Κι  επειδή όπως είναι αναμενόμενο, δεν πρόκειται να μας διευκολύνει κανείς απ’ τους υπάρχοντες πολιτικά ισχυρούς μηχανισμούς, οφείλουμε να ξεκινήσουμε απ’ τους εργασιακούς μας χώρους κι απ’ τους Δήμους.
Χρησιμοποιώντας το πρόγραμμα Ηλεκτρονικών  Υπολογιστών “Περικλής”, που φτιάχτηκε για να ελέγχονται άμεσα οι κυβερνώντες, μπορούμε να προχωρήσουμε σε γρήγορα Δημοψηφίσματα  τόσο στους τόπους δουλειάς όσο και στους Δήμους .
Δείχνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ,σε πανελλαδικό πια επίπεδο ,ότι μπορούμε να κυβερνηθούμε διαφορετικά.
     Για να μην επιτρέψουμε ξανά  σε κανένα να κλέψει τις κατοχυρωμένες  μ’ ιδρώτα και αίμα συντά-ξεις των δικών μας γέρων και να μπορέσουν να φύγουν περήφανοι .                                                                      ’Ετσι όπως έζησαν .Κι έτσι όπως φτωχικά μα τίμια μας μεγάλωσαν.
 Για ν α ελέγχουμε εμείς τις τιμές κι όχι οι κερδοσκόποι. Για να σταματήσει η τοκογλυφία των Τραπεζών. Για να οδηγήσουμε το καράβι μας ,εκεί που συμφέρει εμάς  το Λαό κι όχι τους λίγους.
Γ ια ν’ αποκτήσουμε Παιδεία και να δούμε έστω κι ενάντια σ’ όλες τις δυνάμεις του κακού, το ΦΩΣ του ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ  .Αυτό που  έκρυψαν καλά  οι οχτροί ,τόσα χρόνια απ’ τους νέους. Κι ενώ  στην Αμερική ετοιμάζονται να λειτουργήσουν τους Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές  με Γλώσσα την Ομηρική διάλεκτο ,αυτοί ακόμη και σήμερα, ξεδιάντροπα κι έρποντας, να προσπαθούν να εισάγουν την Αγγλική στη Πρώτη του Δημοτικού.
 Για  να βρούμε λοιπόν το Φως του Ανθρωπισμού και να  βγούμε απ’ τη πλάνη. Για να ‘χουμε Δικαιοσύνη.
 Για να μην πληρώνουμε τρεις φορές την Υγεία και όταν την χρειαζόμαστε να’ χουμε  ράντζα ουρές και φακελάκια..
Για να σταματήσει επιτέλους η Διαπλοκή. Για να’ χουν δουλειά οι νέοι μας.
Για να   βγούμε απ’ την αδιαφορία και τον ωχαδελφισμό, παίρνοντας εμείς τις αποφάσεις σ’ όλα τα προβλήματα και κερδίζοντας την υπευθυνότητα που τόσα χρόνια χαρίσαμε στους οχτρούς. 
 Για να μπορέσουμε τελικά, να κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια, όταν θα μας ρωτήσουν “κι εσύ τι έκανες;”
    Κι όταν έρθει η ώρα να πληρώσουν οι υπεύθυνοι….
 Όχι  εκτελέσεις …Όχι κρεμάλες….
Μα δήμευση περιουσιών  και έλεγχος μέχρι τρίτου βαθμού συγγένειας  σ’ όλους τους άρπαγες του Δημο-σίου Χρήματος.
Και ποινές αγροτικής εργασίας
Να περιορισθούν σ’ αγροτικές περιοχές που θ’ αποφασίσει ο Λαός  κι εκεί να ζήσουν χωρίς καμιά βοήθεια έξωθεν,μ’ ότι μπορούν να βγάλουν απ τη Γή τα χέρια τους.
Εφ’ όρου ζωής. Μπας και ξεπλυθεί η βρωμιά του πνεύματός τους ,απ’ τον ιδρώτα της επιβίωσης.
Και δυο μαρμάρινοι όγκοι.Στην πλατεία του Ζητούμενου Συντάγματος. Εκεί μπροστά στη Βουλή.
‘Ένας  άμετρος  κι άσχημος .Που  θα γεμίσει απ’ τις κατάρες των απελπισμένων με μαύρες χαρακιές
για τα ονόματά τους. Να θυμίζουν στους Αιώνες την Μεγάλη Ντροπή.
Κι ένα άλλος ,κάτασπρος.
Να το χαράξουν οι γενιές που θάρθουν και να σμιλεύσουν με Μέτρο κι Αρμονία  το δικό τους ‘Ονειρο .