Περπατώντας στο διάδρομο του γνωστού νοσοκομείου της Αττικής για να βρω το δωμάτιο ενός γνωστού μου ασθενή περναγα ανάμεσα από μια μπουκάλα οξυγόνου και ένα κρεβάτι , ένα χαμηλό ράντζο ,μικρό και ταπεινό .Επάνω μια μικροκαμωμένη γυναίκα ,ξαπλωμένη σαν να κοιμόταν τα χέρια κοιλημένα στα πλευρά προσοχή .κανένας δεν ήταν δίπλα της .η εικόνα αυτής της γυναίκας χρόνια τώρα έρχεται στο μυαλό μου ..αυτά τα γαλάζια μάτια τα γνώριζα, τα είχα ξαναδεί …όταν …
Βρέθηκα κάποτε στην θέση της υπεύθυνης εκκλησίας χωρίς να
πληρώνομαι από κάπου εξάλλου αυτή η θέση είναι άμισθη . Ήταν παραμονή που
γιόρταζε η εκκλησία ετοιμασίες , λουλούδια
, κεριά ,όλα αυτά που συνθέτουν μια γιορταστική ατμόσφαιρα στο ναό .
Ήμασταν όλοι κουρασμένοι μέρες τώρα
ετοιμάζαμε .Ήταν απογευματάκι όταν μπήκε στην εκκλησία μια γυναίκα λεπτοκαμωμένη
,με μαντίλι στο κεφάλι ,και μια τσάντα
πάνινη στο χέρι .άναψε κερί προσκύνησε με πολύ κατάνυξη και ευλάβεια κάθισε σε
μια καρέκλα σιωπηλή . Δεν θέλησα να
ταράξω την προσευχή της και δεν της μίλησα καν συνέχισα την δουλεία μου σιωπηλή
και εγώ ,με την άκρη του ματιού μου την είδα να σφίγγει την τσάντα στην....... αγκαλιά
της και δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπο της. Πέρασε πάνω από μισή ώρα όταν
σηκώθηκε ηρθε κοντά μου είχε πέσει το μαντίλι στους ωμούς και διέκρινα τα
χαρακτηριστικά της σαν να σήκωνε το βάρος όλου του κόσμου στους ωμούς της. Τα
γαλάζια μάτια της με κοίταζαν ,χαμογέλασε με κόπο άνοιξε την πάνινη τσάντα έβγαλε από μέσα κάτι διπλωμένο σαν
τρίγωνο και μου το έβαλε στα χέρια .
--θα ήθελα να σας δώσω αυτό εσείς θα το
χρειαστείτε εγώ τι να το κάνω παιδί μου ?
Πάγωσε το αίμα στις φλέβες μου όταν
συνηδειτοποιησα ότι αυτό που κρατούσα
στα χέρια μου ήταν μια σημαία διπλωμένη
τρίγωνο –ο γιος μου είπε και κούνησε το
κεφάλι ήταν στην πολεμική αεροπορία είχε ένα ατύχημα …Χρήστο τον έλεγαν αν
θέλετε να τον μνημονεύεται .
Κράταγα τη σημαία στα χέρια και ήμουν
ανίκανη να κουνηθώ ακόμα και να μιλήσω κοίταγα στα μάτια αυτή τη μάνα ποσό πόνο
θεέ μου πρέπει να έχει νιώσει αυτή η μικροκαμωμένη γυναίκα .
-ναι φυσικά να το
σημειώσω είπα και έγραψα το όνομα σε ένα χαρτί. Μέχρι να σηκώσω το κεφάλι είχε
φύγει . Ποτέ δεν την ξέχασα πολλές φορές ήρθε στο μυαλό μου ….αυτά τα γαλάζια
μάτια .δεν είχε άλλο παιδί μόνο αυτό και αυτό το έδωσε στην πατρίδα ,τώρα ήταν
εδώ ,αμίλητη , ακίνητη , χωρίς κανένα παράπονο στα πικραμένα χείλια της μια
μάνα που έδωσε ότι πιο πολύτιμο είχε ,πεταμένη σε αυτό το άθλιο ράντζο
,βυθισμένη στη σιωπή με τεράστια
υπομονή περίμενε άραγε ΤΙ????
Χαστούκι ηχηρό στην κοινωνία μας ,στην
ανάρμοστη συμπεριφορά μάς , στον εγωισμό μας ,στην φιλοδοξία μας την υπέρμετρη
,στην αναλγησία μας, όπου δόξα και φώτα ..
Όπου χρήμα και
υπόκλιση ….όπου ανηθικότητα και χειροκρότημα
Τα γαλάζια μάτια αυτής
της μάνας θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου …..Τι θα έβλεπα άραγε αν κοίταγα
μέσα από αυτά ???