Χρέους και Σπρεντ γωνία

 Γράφει ο Γ. Μαλούχος

Με ένα συμβολικό τρόπο, όλα έρχονται στη θέση τους: η Αθήνα ζει καθημερινά πια το έμφραγμα των δρόμων, που, πέρα από την πελώρια ταλαιπωρία, προσφέρει κι ένα είδος εντυπωσιακής απτής «αποτύπωσης» του τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα.

Ας πούμε λοιπόν ότι ένα τέτοιο πρωϊνό που δεν υπάρχουν συγκοινωνίες ούτε ισχύουν δακτύλιοι και λεωφοριολωρίδες, παίρνει κανείς το πρωί τη λεωφόρο Χρέους, λ.χ. την Κηφισίας και κατευθύνεται προς το κέντρο, όπου για να φτάσει πρέπει να περάσει από τη Λεωφόρο Σπρεντ, λ.χ. την Αλεξάνδρας.

Η λεωφόρος Χρέους, έχει τρεις «λωρίδες». Ετσι έχει φτιαχτεί από τον «κατασκευαστή» της και χωράει τόσες χιλιάδες «αυτοκίνητα». Αντέχει χρέος 40% ή άντε, σε συνθήκες καταστροφής, 50% του ΑΕΠ. Μετά, τρίζει ολόκληρη, ειδικά στα ανισόπεδα, που είναι έτοιμα να πέσουν. Ε, σήμερα, έχουν κατέβει περίπου τετραπλάσια αυτοκίνητα. Η λεωφόρος Χρέους, έχει πάθει το απόλυτο έμφραγμα. Τίποτα δεν κινείται πλέον… Οι οδηγοί έχουν......... τρελαθεί. Ωρες ακίνητοι στους δρόμους. Εκείνοι που είναι ακόμα στα βόρεια, έχουν απελπιστεί. Και προστίθενται διαρκώς κι άλλοι, κι άλλοι και η Χρέους στο βάθος της όλο και μεγαλώνει…

Για να μην πούμε καν τι γίνεται στη φοβερή συνάντηση της Χρέους με την Ελλείμματος, όπου πέφτουν πλέον κορμιά, ας δούμε τι γίνεται με εκείνους που είναι κοντά στη διασταύρωση με τη λεωφόρο Σπρεντ. Εχουν κουραστεί τόσο πολύ, που τα νεύρα τους είναι έτοιμα να σπάσουν από την πίεση που νιώθουν να ξεφύγουν από αυτό το χάος. Εκεί, γίνεται μάχη. Τους βλέπουν λοιπόν οι οδηγοί της Σπρεντ και γίνονται όλο και πιο επιθετικοί: σου λένε, θα κάτσω εγώ να περιμένω πότε θα συμμαζευτεί το χάος στη Χρέους; Πατάνε γκάζι, καβαλάνε πεζοδρόμια, δεν υπολογίζουν πεζούς, δεν τους σταματάει τίποτα…Σε όλο αυτό το χαμό, η αστυνομία τα ΄χει κι αυτή χαμένα. Εχει λοιπόν ζητήσει… ξένη βοήθεια. Κι έχουν έρθει τροχονόμοι από το Βερολίνο για να αναλάβουν την κατάσταση… Ε, κι εκεί πια, γίνεται το έλα να δεις.

Οι Πρώσοι τροχονόμοι, ουδόλως ενδιαφέρονται για  να τελειώνει κάποτε όλο αυτό το πανηγύρι. Τι τους ενδιαφέρει; Πάνε και λένε: πόσα αυτοκίνητα χωράει η Χρέους; Τόσες χιλιάδες. Και πόσα είναι μέσα; Τετραπλάσια. Λοιπόν, τα τρία τέταρτα, να φύγουνε. Να πάνε αλλού. Τώρα! Το που θα πάνε, το πώς θα πάνε, το αν θα βρούνε τίποτα εκεί ή θα πέσουν σε ρέματα, δεν τους ενδιαφέρει. Αυτοί, θέλουν να αστυνομεύσουν τη Χρέους και Σπρεντ γωνία. Αυτό και τίποτα άλλο.

Αυτή περίπου είναι η κατάσταση. Με δύο διαφορές. Η πρώτη, είναι ότι το πρόβλημα δεν θα κρατήσει κάποιες ώρες. Λες: θα κάτσω στη Μεσογείων δύο ώρες. Ωραία. Και μετά, θα φτάσω. Το μποτιλιάρισμα στη Χρέους, θα κρατήσει πολλά χρόνια. Η δεύτερη, είναι ότι δεν θα διορθωθεί φυσικά η κατάσταση μόλις λήξει η απεργία… Εν προκειμένω, εκείνο που πρέπει να λήξει, είναι η συνολική απεργία της χώρας από την ελπίδα κάποιας ανάπτυξης. Πρέπει λοιπόν, να λήξει πρώτα το υπερτροφικό δημόσιο, να λήξει η αδιανόητη γραφειοκρατία, να λήξουν οι τεράστιοι φόροι που αποτρέπουν τις επενδύσεις, να λήξει η κοινωνική σύγκρουση που όλα αυτά και πολλά άλλα προκαλούν – και που όχι δεν λήγει σύντομα, αλλά, ακόμα, δεν έχει καν αρχίσει. Πρέπει, πρέπει, πρέπει… Δυστυχώς, σε όλα αυτά τα πρέπει, μία και μόνη πραγματική απάντηση υπάρχει και την εκφράζει μία και μόνη λέξη: η συρρίκνωση. Με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει στα πολύ δύσκολα χρόνια που έρχονται.

Γ. Μαλούχος