Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Το να μιλά κανείς στην Ελλάδα του 2010 για συναίνεση αποτελεί ουσιαστικά το πλέον σύντομο και κρύο ανέκδοτο. Ποιοι να συναινέσουν και σε τι;
Οι πολιτικές δυνάμεις; Μα αυτές δεν έχουν καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης. Πορεύονται και λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα την πολιτική τους επιβίωση, η οποία πολλές φορές μπορεί να μην έχει και άμεση σχέση με την επιβίωση της χώρας ή των πολιτών.
Οι πολίτες; Δεν μπορούν καν να κατανοήσουν την τραγική κατάσταση που έχουν περιέλθει. Είναι τραγική ειρωνεία να πληρώνεις το μεγάλο σου σφάλμα, την τυφλή εμπιστοσύνη που έδειξες σε όλους αυτούς για να σε οδηγήσουν στο σημείο 0. Και τώρα όλοι αυτοί ξαφνικά να θυμούνται ότι συμμετείχες στις αποφάσεις και να σου ζητούν ανερυθρίαστα τα ρέστα…
Συναίνεση σε τι;
Στην σωτηρία της χώρας ισχυρίζεται η Κυβέρνηση… Υπάρχει όμως κοινός τόπος για αυτή την σωτηρία; Υπάρχει σύγκληση αντιλήψεων; Υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο;
Συναίνεση κενό γράμμα λοιπόν. Από υπέρβαση των κομματικών σκοπιμοτήτων υπέρ του κοινού καλού έχουμε......... μετατρέψει την συναίνεση σε μικροκομματικό εργαλείο. Να βρούμε κάτι για να διαφωνήσουμε δηλαδή…
Το χειρότερο όλων; Συναίνεση σε πολωμένο κλίμα ισχυρίζονται κάποιοι δεν μπορεί να υπάρξει…
Σωστά, μόνο που το πολωμένο κλίμα δεν δημιουργήθηκε από μόνο του και αυτή τη φορά δεν είναι τεχνητό… Δεν είναι τεχνητό γιατί η πόλωση και η απόγνωση κινείται κατακόρυφα… βρίσκεται στη βάση, στο σπίτι του κάθε πολίτη…
Τέλος, κάποιοι αντιλαμβάνονται την συναίνεση με τη μορφή παζαριού… μία συγκάλυψη βρε αδερφέ σου λένε, ούτε η πρώτη θα είναι, αλλά ούτε και η τελευταία…
Όταν βρείτε εσείς τη συναίνεση να μας την στείλετε με συστημένο στο σπίτι…