Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη
ΔΕΝ είναι παρακρατικοί, είναι κρατικοί! Απ’ τον χωροφύλακα της δεκαετίας του ’50, στον παρακρατικό εκείνης του ’60 και σήμερα στον αστυνομικό της… κουκούλας(!!!). Δεν είναι πολλοί-είναι κάποιοι. Το’ λεγε κάποτε ο Μίκης Θεοδωράκης και δεν το(ν) πιστεύαμε. «Πρόκειται για αστυνομικούς….».
ΤΟΥΣ είδαμε, λοιπόν, και τρίβαμε τα μάτια μας. Σε ολιγόλεπτο βίντεο, τραβηγμένο (κρυφά) από κάποιο μπαλκόνι. Πλησιάζει ο «κουκουλοφόρος» τα ΜΑΤ, ακουμπάει το καδρόνι του στον τοίχο και συζητούν. Φτάνει ο έτερος με το παλαιστινιακό κασκόλ και το σκουφί (ανασηκωμένη κουκούλα), τα λεπτά περνούν και η παρεούλα διαλύεται ήρεμα.. Τα ΜΑΤ ανασκουμπώθηκαν, ο συνεργάτης ξαναπήρε απ’ τον τοίχο το στειλιάρι και τράβηξαν για το… καθήκον. Ξανάγιναν «αντίπαλοι» (πετροβολητές και ροπαλοφόροι, κλέφτες κι αστυνόμοι).
ΓΝΗΣΙΟΙ, λοιπόν, κουκουλοφόροι ανάκατοι με λιγοστούς «ιμιτασιόν» (της Ασφαλείας) και η πορεία ελέγχεται απολύτως. Και η ένταση της διαδήλωσης με τα… κρετσέντα, τις παύσεις και τα πιάνα της. Αστυνομικοί μεταμφιεσμένοι σε κουκουλοφόρους-διαδηλωτές δίνουν τη «μάχη» (χωρίς κανένας τους να πιάνεται… αιχμάλωτος) κι όταν ο «αγώνας» τελειώσει, οι «γνήσιοι» τραβούν στις γιάφκες για τον απολογισμό τους και οι «εν διατεταγμένη υπηρεσία» ξαρματώνονται στον θάλαμο.
ΚΑΠΟΤΕ, έριχναν τον χαφιέ ανάμεσα στους διαδηλωτές και φωτογράφιζε με κρυμμένη στο μπουφάν τη μηχανή. Την άλλη μέρα, έβλεπες της φάτσα σου πρωτοσέλιδο και… χτυπιόσουν για ......
το «πότε, πώς και γιατί». Σήμερα ρίχνουν πέτρες ασφαλίτες μεταμφιεσμένοι σε διαδηλωτές, φορώντας την κουκούλα. Κι αν στριμώξεις τον (κάθε) υπουργό, σε παραπέμπει στην ΕΛ.ΑΣ. Κι αν επιμείνεις στην ΕΛ.ΑΣ, σου απαντούν πως όλες οι αστυνομίες του κόσμου χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους, ανορθόδοξες, «για να ελέγξουν τον… εχθρό». Για το… καλό μας. Άρα, είναι αφέλεια να πιστεύεις πως δεν μπορούν να πιάσουν έστω και ΕΝΑΝ κουκουλοφόρο, να τον αποκαλύψουν τραβώντας την κουκούλα και, πριν τους (δια)φύγει να φωνάξουν τις κάμερες.ΔΕΝ είναι παρακρατικοί, είναι κρατικοί! Απ’ τον χωροφύλακα της δεκαετίας του ’50, στον παρακρατικό εκείνης του ’60 και σήμερα στον αστυνομικό της… κουκούλας(!!!). Δεν είναι πολλοί-είναι κάποιοι. Το’ λεγε κάποτε ο Μίκης Θεοδωράκης και δεν το(ν) πιστεύαμε. «Πρόκειται για αστυνομικούς….».
ΤΟΥΣ είδαμε, λοιπόν, και τρίβαμε τα μάτια μας. Σε ολιγόλεπτο βίντεο, τραβηγμένο (κρυφά) από κάποιο μπαλκόνι. Πλησιάζει ο «κουκουλοφόρος» τα ΜΑΤ, ακουμπάει το καδρόνι του στον τοίχο και συζητούν. Φτάνει ο έτερος με το παλαιστινιακό κασκόλ και το σκουφί (ανασηκωμένη κουκούλα), τα λεπτά περνούν και η παρεούλα διαλύεται ήρεμα.. Τα ΜΑΤ ανασκουμπώθηκαν, ο συνεργάτης ξαναπήρε απ’ τον τοίχο το στειλιάρι και τράβηξαν για το… καθήκον. Ξανάγιναν «αντίπαλοι» (πετροβολητές και ροπαλοφόροι, κλέφτες κι αστυνόμοι).
ΓΝΗΣΙΟΙ, λοιπόν, κουκουλοφόροι ανάκατοι με λιγοστούς «ιμιτασιόν» (της Ασφαλείας) και η πορεία ελέγχεται απολύτως. Και η ένταση της διαδήλωσης με τα… κρετσέντα, τις παύσεις και τα πιάνα της. Αστυνομικοί μεταμφιεσμένοι σε κουκουλοφόρους-διαδηλωτές δίνουν τη «μάχη» (χωρίς κανένας τους να πιάνεται… αιχμάλωτος) κι όταν ο «αγώνας» τελειώσει, οι «γνήσιοι» τραβούν στις γιάφκες για τον απολογισμό τους και οι «εν διατεταγμένη υπηρεσία» ξαρματώνονται στον θάλαμο.
ΚΑΠΟΤΕ, έριχναν τον χαφιέ ανάμεσα στους διαδηλωτές και φωτογράφιζε με κρυμμένη στο μπουφάν τη μηχανή. Την άλλη μέρα, έβλεπες της φάτσα σου πρωτοσέλιδο και… χτυπιόσουν για ......
ΑΦΟΥ τελειώσαμε με το πρακτικό μέρος, πάμε στο… φιλοσοφικό. Στην εξουσία δεν αρέσουν οι πορείες και οι διαδηλώσεις. Αυτή την… αντιπάθεια πρέπει να την εμφυσήσει και στον κόσμο. Για να τρέμει ο πολίτης πως με τη διαδήλωση θα του καταστρέψουν την περιουσία (βιτρίνα, αυτοκίνητο…). Άρα «πρέπει» να υπάρχουν ζημιές και πετροβολητό (σε βαθμό ελεγχόμενο), άρα… μη λιγοστέψουν και μας λείψουν οι κουκουλοφόροι. Γι αυτό κανένας τους δεν συλλαμβάνεται, γνήσιος είτε μαϊμού. Γι αυτό τους βλέπεις «πανταχού παρόντες» να πετάγονται απ’ το πουθενά για να καταστρέψουν τις πορείες, χωρίς τα ΜΑΤ να τους γραπώνουν. Ενισχυμένους με ασφαλίτες, επιφορτισμένους με αυτό το θλιβερό (και πρόστυχο) καθήκον.