Γράφει ο Δημήτρης Παρούσης
Σήμερα θα σας πω μια ιστορία που ευτυχώς έχει αίσιο τέλος.
Είναι αυτή με τους τρεις Ελληνες φυλακισμένους στο Περού. Οι οποίοι ξεχασμένοι και αβοήθητοι από την Ελληνική Πολιτεία ζούσαν το δικό τους Εξπρές του Μεσονυκτίου. Είχα καταφέρει να πάρω άδειες να τους δω και μάλιστα να μπω στις φυλακές με φωτογραφική μηχανή. Ηταν μια κατάσταση απελπιστική. Αν εγώ ζω την απόλυτη ελευθερία, τα παιδιά ζούσαν την απόλυτη σκλαβιά. Θα μου πείτε, έφταιξαν και πληρώνουν, όμως το αντίτιμο να είσαι στις φυλακές του Περού είναι πολύ πιο μεγάλο. Σκεφτόμουν παράλληλα τους δικούς τους ανθρώπους και την αγωνία τους να έχουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα σε τρισάθλια κελιά του Περού, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και να μην μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως. Και δεν μπορούν. Ειλικρινά είναι ένας Γολγοθάς και η γραφειοκρατία απίστευτη για κάποιον που δεν έχει ζήσει σε αυτή τη χώρα.
Σκεφτόμενος λοιπόν τους γονείς, τους συγγενείς τους, τα ίδια τα παιδιά, αποφάσισα να προσπαθήσω να δώσω κάποιες λύσεις.
Είχα ζητήσει τη βοήθεια της Ελληνικής Πρεσβείας στο Περού, αλλά όπως είχα γράψει τότε και επιμένω σήμερα, στην κυριολεξία αντί να βοηθήσουν με κορόιδεψαν.
Ετσι πείσμωσα, θύμωσα. Άλλο να υπάρχουν αδικίες στις οποίες όπως και να έχεις τις προσπερνάς, όπως για παράδειγμα τη δική μου περίπτωση στη δημοσιογραφική μου δουλειά και άλλο όταν εμπλέκονται ζωές ανθρώπων.
Οι τρεις Ελληνες στις φυλακές του...........
Περού, έπρεπε να εκτίσουν ποινές περίπου 8 χρόνων ο καθένας. Ποιά μάνα θα άντεχε να περιμένει το γιο της να βγει από τη φυλακή. Δεν αναφέρομαι στα παιδιά, ρίσκαραν και πλήρωσαν. Προσωπικά, μετά όσα είδα και έζησα, ούτε μια μέρα θα μπορούσα να αντέξω σε αυτές τις φυλακές.Εκανα το ρεπορτάζ όχι για να το δημοσιεύσω σε εφημερίδες και ίσως αδράξω τις δάφνες μιας δημοσιογραφικής ιστορίας. Το έκανα με ένα στόχο, να καταφέρω να τους απελευθερώσω.
Εδώ μπορείτε να δείτε τις σχετικές ιστορίες:
Θα μου πείτε ποιος είμαι εγώ για να καταφέρω κάτι τέτοιο. Ενας φίλος μου δικηγόρος μού είχε πει ότι οι πιθανότητες απελευθέρωσής τους είναι μηδαμινές. Εδώ όμως επιβεβαιώνεται η άποψή μου ότι όταν θέλεις κάτι πραγματικά, κάνεις το σύμπαν άνω κάτω και μόνο αν το κάνεις άνω κάτω τότε αυτό συνωμοτεί στο να γίνει πραγματικότητα αυτό που εσύ αγωνίστηκες να κάνεις.
Πριν δέκα μέρες απελευθερώθηκαν από τις φυλακές του Περού οι δύο από τους τρεις Ελληνες. Ο τρίτος βγαίνει από τη φυλακή σε λίγες μέρες. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα καταφέραμε.
Πραγματικός πρωταγωνιστής στην όλη υπόθεση, είναι ένας χαμένος Ελληνας, ο δικηγόρος Σωκράτης Μπόκος, απόγονος της οικογένειας του Μιαούλη. Από μια σειρά συμπτώσεων τον ανακάλυψα, όπως και την όλη ιστορία του. Οι συζητήσεις μου μαζί του τον έκαναν να ξυπνήσει δυνατά μέσα του ό,τι ελληνικό έχει. Διαβάστε εδώ το σχετικό ρεπορτάζ που είχα γράψει τότε:
Ο Σωκράτης με επίπονες προσπάθειες που κράτησαν τελικά δέκα μήνες από τότε που ξεκινήσαμε τις διαδικασίες απελευθέρωσής τους, κατάφερε να κάνει τα αδύνατα δυνατά. Τελικά καταφέραμε να πετύχουμε την απελευθέρωση χωρίς μάλιστα να δώσουμε ούτε ένα ευρώ. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.
Βέβαια η ελληνική μας πρεσβεία εδώ, αντί να τον ευχαριστήσει, του έστειλε μια προσβλητική επιστολή που μάλλον προσβάλει μόνο εμάς τους Ελληνες.
«Δημήτρη, ό,τι έκανα, το έκανα γιατί είμαι περήφανος που ο παππούς μου είναι Ελληνας, που κατάγομαι από αυτό το γένος. Είναι τιμή μου να είμαι και Ελληνας και θα συνεχίσω να αγωνίζομαι», μου είπε ο Σωκράτης, παρόλο που του έμεινε το ερώτημα γιατί η ελληνική πρεσβεία του έστειλε υποτιμητική επιστολή.
Ο Β.Σ και ο Δ.Τ είναι πια ελεύθεροι. Μεθαύριο απελευθερώνεται και ο Κ.Μ. Δεν θα ψάξω να τους συναντήσω, απλά θα τους ευχηθώ να μάθουν από τα λάθη τους. Ο,τι μπορούσα να κάνω το έκανα.
Επειδή, σε αυτούς τους δέκα μήνες, δεν ξέρω πως, αλλά επικοινώνησαν όλοι οι συγγενείς τους μαζί μου, τους ανακοινώνω τα καλά νέα επίσημα και από εδώ. Τα παιδιά σας είναι πια ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
Δυστυχώς η ιστορία έχει και συνέχεια. Θα ήθελα να βάλω εδώ μια τελεία σε τούτο το κεφάλαιο, αλλά δε γίνεται. Στην επόμενη ιστορία η συνέχεια του ρεπορτάζ.
ΥΓ1. Από σήμερα είμαι πια πιο μόνος στο ταξίδι μου. Η Βούλα και ο Ακης (www.theworldoffroad.com) που έκαναν το γύρο του κόσμου με ένα 4Χ4 για περίπου 1.200 μέρες, μόλις επέστρεψαν στα σπίτια τους. Είμαι πολύ περήφανος που τα κατάφεραν. ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ. Σαν χθες είναι όταν έμαθα ότι ξεκινούν. Ο χρόνος περνά γρήγορα. Είχα συνηθίσει να μπαίνω στην ιστοσελίδα τους και μαζί με αυτούς έπαιρνα θάρρος κι εγώ. Τώρα συνεχίζω πιο μόνος. Εύχομαι να κάνουν μόνο ένα μικρό διάλειμμα στην πατρίδα και να συνεχίζουν. Εύχομαι να βρεθούν και άλλοι που θα πάρουν έτσι το σάκο τους και θα αρχίσουν μια περιπλάνηση ζωής.
ΥΓ2. Αυτό δεν το διάβασα δυστυχώς στις εφημερίδες. Τα όρια ανάληψης μετρητών, από τις πιστωτικές κάρτες, από χθες 11 Σεπτεμβρίου 2010, μειώνονται στα 300 ευρώ μηνιαίως, τουλάχιστον για όλες τις πιστωτικές κάρτες της Εθνικής Τράπεζας. Η είδηση είναι τριπλά αρνητική. Πρώτον γιατί αρχίζουν να φαίνονται πια τα σημάδια της οικονομικής κρίσης, της οποίας ακόμη δεν αισθανθήκαμε. Δεύτερον γιατί όποιοι ταξιδεύουν τώρα στο εξωτερικό και έχουν πάρει μόνο πιστωτικές κάρτες θα είναι δύσκολο να έχουν ρευστό. Παρακαλώ πριν ταξιδέψετε βεβαιωθείτε για τα όρια της κάρτας σας. Τρίτον η είδηση αυτή είναι βαρύ πλήγμα για μένα γιατί ζω μόνο μέσω της πιστωτικής κάρτας και μου έχει μείνει μόνο μια. Είμαι περίεργος να δω πως θα τα βγάλω και πάλι πέρα.
Το ταξίδι συνεχίζεται, πάρε ένα σάκο κι έλα…