Του Κώστα ΓεωργουσόπουλουΔεν είναι λίγα τα λογοτεχνικά, εικαστικά, θεατρικά έργα του παγκόσ?ιου πολιτισ?ού που καταγράφουν το πάθος του τζόγου. Από τους «παίκτες» του Ντοστογιέφσκι έως τον δικό ?ας Μιλτιάδη Χουρ?ούζη ?ε τον «Χαρτοπαίκτη» του, που εγκαινίασε ?ια βαθιά κριτική της ελληνικής κοινωνίας διαπνεό?ενης από την ιδεολογία του τζόγου, έκτοτε λαχεία, χαρτοπαικτικές λέσχες, καζίνα, τζόκερ, ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟ-ΠΟ και τα συναφή, αλλά και παράνο?ες πυρα?ίδες και ?παρ?πουτιέρες, κατακλύζουν και εκ?αυλίζουν ?ε φρούδες ελπίδες ?εγάλους και κυρίως ?ικρούς. Με τον ηλεκτρονικό τζόγο τα πράγ?ατα φαίνονται πλέον αδιέξοδα. Σε Ιντερνετ καφέ, αλλά και ?έσω Διαδικτύου ιδιωτικής χρήσης, και τώρα ?ε τα κινητά, ?αθητές και φοιτητές τζογάρουν και ?έσα στις αίθουσες διδασκαλίας κατά την ώρα των παραδόσεων. Πριν από λίγα.........
χρόνια είχα?ε απαλλαγεί από τη ?άστιγα των ληστών ?ε το ένα χέρι. Διαβάζω πως η ?άστιγα επανέρχεται. Τα φρουτάκια ξανα?παίνουν νό?ι?α πλέον στη λαϊκή αγορά των συνειδήσεων. Διαβάζω ?άλιστα πως επίση?α χείλη απενοχοποιούν και τα εν γένει τυχερά παιχνίδια, ?ιλώντας για αλλαγή ηθών και πλέον περί κέντρων διασκεδάσεως όπως το Λας Βέγκας, που δεν είναι λέει «άντρα» Μαφίας, ναρκωτικών και εγκλή?ατος. Πάντως βρίσκω τελείως άκο?ψο να αναγγέλλονται επενδυτικά προγρά??ατα περί τυχερών παιγνίων για να προσελκύσουν α?ερικανούς κεφαλαιούχους, όταν συνά?α αναγγέλλεται η τολ?ηρή και φιλόδοξη εκπαιδευτική ?εταρρύθ?ιση. Για να διασκευάσω παλαιά ρήση:«Οπου ανοίγει ένα τζογάδικο, κλείνει ένα σχολείο».