από ανώνυμη
Ζωή γεμάτη αμβλυγώνιες αυταπάτες
μέρα – νύχτα κλωθογυρνάει
στον τροχό του λευκού τρωκτικού
με το φως, το νερό, το τηλέφωνο.
Όπισθεν° μέχρι ο τοίχος να ματώσει την πλάτη.
Να κοίτα! κάτι σα να 'χει τσιμεντώσει στο στέρνο μου.
Και πεινάω.
Βυζαίνω τοξικά .........
απόβλητα
400 ολόκληρα χρόνια
πεινάω.
Ελπίζω, όμως, να...
Σε κείνη τη διχοτόμο στιγμή
που η μνήμη θα σταθεί πιο πάνω απ’ το μνημόνιο.
Ακούω τον τριγμό του βράχου
που- μάλλον- θα γίνει νησί.
Ξύνω με το νύχι τη ρωγμή.
Άκου να δεις..
Πατάρι Λογοτεχνών
